Φοβού τον λαόν…

Αλγεινή εντύπωση προκαλεί η αντίδραση πολλών βουλευτών, ιδιαίτερα κυβερνητικών, σε επιστολές διαφόρων οργανώσεων, με τις οποίες «απειλούνται» όσοι υπογράψουν συμφωνία με τα Σκόπια με το όνομα «Μακεδονία». Πράγματι συλλογικότητες Ελλήνων από Μακεδονία, Κρήτη και εξωτερικό επιχειρούν με κείμενα άκρως αυστηρά και επικριτικά να αποτρέψουν τους τριακόσιους της Βουλής από συμφωνία παράδοσης και παραχάραξης της ιστορίας μας.
Τίθεται, λοιπόν, το ερώτημα αν έχουν το δικαίωμα οι πολίτες να απαιτούν από τους βουλευτές να συμμορφώνονται σε μείζονα εθνικά ζητήματα με τη βούληση του λαού. Ενώ η αντίδραση των βουλευτών συνοψίζεται στη θέση ότι ο λαός εκλέγει τους αντιπροσώπους του για τέσσερα χρόνια και άρα οφείλουν οι ψηφοφόροι να μην αντιστέκονται στην κατά συνείδηση ψήφο του βουλευτή.
Έχω τη γνώμη ότι οι πολιτικοί μας σκέφτονται, όπως τους βολεύει και όπως τους υπαγορεύει το κόμμα. Δηλαδή γι’ αυτούς πρώτα είναι η κομματική γραμμή και ύστερα η λαϊκή βούληση. Τους διαφεύγει ότι σε δημοκρατικό πολίτευμα ο βουλευτής βρίσκεται διαρκώς απολογούμενος προς την κοινωνία και οφείλει να λογοδοτεί για κάθε πράξη και ψήφο του που επηρεάζει ζητήματα κορυφαία, όπως είναι τα εθνικά. Επομένως με την αντίδρασή τους στις επιστολές των οργανώσεων φανερώνουν ενοχή για την όλη στάση τους στη διαπραγμάτευση με τα Σκόπια. Πρόκειται για μια συμπεριφορά αυτοάμυνας και τίποτε άλλο.
Βεβαίως οι βουλευτές μας δεν εξουσιοδοτούνται με την ψήφο μας να διαχειρίζονται τις τύχες της χώρας για τέσσερα χρόνια εν λευκώ και χωρίς να δίνουν λόγο στο λαό. Αναμφίβολα δεν ισχύει η άμεση δημοκρατία, όπως συνέβαινε με την «Εκκλησία του Δήμου» στην αρχαία Αθήνα ή όπως θεωρητικά έχει αναλύσει και προτείνει ο Ρουσσώ στο Κοινωνικό Συμβόλαιο.
Αλλά σήμερα ο κάθε βουλευτής έχει και την υποχρέωση και τη δυνατότητα να οσφρίζεται την επιθυμία του λαού και αναλόγως να ενεργεί. Γιατί θα ήταν παράδοξο να υποστηρίζουμε ότι οι βουλευτές δεν αντιλαμβάνονται τη θέση της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών για το Σκοπιανό. Τα μαζικά συλλαλητήρια, οι δημοσκοπήσεις και το κλίμα της κοινωνίας φανερώνουν την απόφαση του λαού να μη συμβιβαστεί με τις επιδιώξεις των Σκοπίων.
Επομένως είναι καθήκον των βουλευτών να συναινέσουν με τη γενική βούληση και να αντιδράσουν στη λογική που διαπραγματεύεται η κυβέρνηση. Από πού αντλεί ο βουλευτής τη δύναμη, τη διάθεση και τη γνώση για να αγωνίζεται για τα εθνικά ζητήματα; Μήπως για τον βουλευτή ο λόγος του κόμματος είναι «ο Θεός» και του λαού άνευ ουσίας και σημασίας;
Αλλά, δυστυχώς, όλα τα δεδομένα μας πείθουν ότι οι περισσότεροι των βουλευτών υπηρετούν το ύψιστο αξίωμα της δημοκρατίας χωρίς να έχουν εξοπλιστεί με τα αναγκαία και χρειαζούμενα εφόδια για την αποστολή τους. Δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι στερούνται ιστορικής παιδείας και γι’ αυτό δεν κατανοούν τι σημαίνει για την Ελλάδα η αποδοχή του ονόματος «Μακεδονία» και η διατήρηση των αλυτρωτικών δογμάτων στο σύνταγμα των γειτόνων.
Βλέποντας την αδράνεια, τη σιωπή και την αφωνία των βουλευτών αναγκάζονται πολλοί συμπολίτες να ενεργούν ως ξυπνητήρι συνειδήσεων και να κινούνται έξω από τα όρια της λογικής και της σύνεσης. Αλλά πράξεις που πηγάζουν από γνήσιο πατριωτισμό και έχουν αναφορά σε ιστορική συνείδηση είναι και κατανοητές και χρήσιμες σε κρίσιμες για τη χώρα στιγμές.
Γι’ αυτό και πιστεύω ότι ωφελεί την κοινωνία ο βουλευτής να έχει κάποια αίσθηση φόβου του λαού. Μακάρι να είχαν στη βουλευτική τους δράση το πρόταγμα: «Έδοξε τη Βουλή και τω Δήμω». Γιατί κυρίαρχος είναι ο λαός και αυτός έχει την ευθύνη για τις μεγάλες αποφάσεις.
Άλλωστε μπορεί ο πολίτης να μένει άπραγος, όταν βλέπει την κυβέρνηση να προσκυνάει τον Τραμπ και την Μέρκελ; Και επιτέλους ας ερωτηθεί ο λαός με δημοψήφισμα να εκφραστεί και να αναλάβει τις ευθύνες του. Και να μην ξεχνάμε, ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν βρισκόταν στην αντιπολίτευση, υποστήριζε με πάθος την προσφυγή σε δημοψήφισμα για κάθε μεγάλο ζήτημα. Και αυτό εφαρμόστηκε όταν ο Τσίπρας και ο Καμμένος αποφάσισαν να σκίσουν τα Μνημόνια!

ΧΑΡΗΣ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ