Το Κίνημα Αλλαγής…

-  Γράφει ο  ΣΠΥΡΟΣ  ΕΡΓΟΛΑΒΟΣ, Φιλόλογος - Συγγραφέας

Τις εργασίες του Συνεδρίου του ολοκλήρωσε, τις προάλλες, το λεγόμενο «Κίνημα Αλλαγής». Εργασίες γεμάτες εκπλήξεις εν πολλοίς αναμενόμενες, για όσους από μας έτυχε να συμπορευτούμε από τα πρώτα βήματά του, το 1974, με το άλλο Κίνημα που είχε και αυτό ως κυρίαρχο σύνθημα την Αλλαγή. Αλλαγή που ξεκίνησε το 1981 με τους καλύτερους οιωνούς, πρόσφερε κατά τα τέσσερα πρώτα χρόνια αρκετά από εκείνα που είχε υποσχεθεί στον ελληνικό λαό, με βάση το Πρόγραμμά του, αλλά, δυστυχώς, «τελείωσε νωρίς».
Αυτό -το ξεκίνημα και το τέλος- του πρώτου εκείνου Κινήματος έπρεπε να καθοδηγήσει αυτούς που είχαν την πρωτοβουλία να ανασυγκροτήσουν τον Κεντροαριστερό χώρο και να δημιουργήσουν το νέο Κίνημα Αλλαγής.
Το πρώτο Κίνημα -το ΠΑΣΟΚ- ξεκίνησε με έναν ηγέτη αναμφισβήτητου κύρους εκείνη την εποχή, τον Ανδρέα Παπανδρέου, που ενέπνεε ένα μέρος του λαού και ανταποκρινόταν στο βασικό αίτημα της εποχής που ήταν η Αλλαγή. Το ίδιο έπρεπε να γίνει και με το νέο Κίνημα Αλλαγής. Η εικόνα που παρουσίασε το νέο Κίνημα στο θέμα της ηγεσίας θυμίζει την εικόνα που παρουσιάστηκε στην Αθήνα με τους διαδόχους του Περικλή, όπως μας τη δίνει ο Θουκυδίδης:
Οι διάδοχοί του -γράφει- επειδή ήταν λίγο - πολύ ίσοι μεταξύ τους κι ο καθένας τους ορεγόταν να γίνει πρώτος, ακολούθησαν την ταχτική να υποχωρούν στο λαό και να παραδίδουν στα χέρια του, σύμφωνα με τις κάθε φορά επιθυμίες του, ακόμη και τις υποθέσεις της Πολιτείας. Ετούτοι που πρωτοστάτησαν στο νέο Κίνημα έκαναν κάτι το διαφορετικό: Υποχωρούσε ο ένας στις επιθυμίες του άλλου, με τις γνωστές μέχρι τώρα συνέπειες.
Το πρώτο Κίνημα -το ΠΑΣΟΚ- υπήρξε ένα εντελώς νέο Κίνημα που δεν είχε καμιά σχέση με το παρελθόν. Ο Ανδρέας Παπανδρέου αρνήθηκε -και σωστά έκανε-να αναλάβει την ηγεσία της υπό διάλυση Ένωσης Κέντρου, η οποία του προσφέρθηκε. Στο νέο Κίνημα τόσο η ηγεσία όσο και ένα μέρος του στελεχιακού του δυναμικού προέρχεται από το διαλυμένο ΠΑΣΟΚ και μάλιστα από αυτό της πιο ξεφτισμένης μορφής του. Δίνει έτσι την εντύπωση ότι ούτε Κίνημα είναι, ούτε αλλαγή μπορεί να φέρει. «Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε», είπε ο Γιωργάκης, μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου, στο Συνέδριο. Το είχε ξαναπεί και ως πρωθυπουργός, πριν από εννέα χρόνια.
Και επειδή δεν αλλάξαμε, βουλιάξαμε. Εμείς μεν από τα «λεφτά υπάρχουν», που ήταν και το ελιξίριο του 44% με το οποίο κέρδισε τις εκλογές, στα μνημόνια και στη χρεοκοπία, αυτός δε και το κόμμα του καταποντίστηκε στο 4% και τέθηκε στο περιθώριο της πολιτικής ζωής.
Το πρώτο Κίνημα, μολονότι στα πρώτα χρόνια της παντοδυναμίας του κυριαρχούσε η προσωπικότητα του Ανδρέα Παπανδρέου, τηρούσε τουλάχιστον τα προσχήματα ενός δημοκρατικού κόμματος: Συγκαλούσε Συνέδρια τα οποία εξέλεγαν την Κεντρική Επιτροπή, γύρω στα 150 μέλη και αυτή εξέλεγε το Εκτελεστικό Γραφείο, γύρω στα 12 μέλη. Σε τούτο το Κίνημα εκλέχτηκε πρώτα αρχηγός σε ανύπαρκτο κόμμα. Έγινε Συνέδριο με διορισμένους συνέδρους, διορίστηκε Κεντρική Επιτροπή από 400 μέλη -η Κεντρική Επιτροπή στην Κίνα αποτελείται από 207 μέλη- και Εκτελεστική Γραμματεία από 40 μέλη. Και πάνω από όλα αυτά τα «όργανα» βρίσκεται το εξαμελές αυτοδιορισμένο Πολιτικό Συμβούλιο, που θα παίρνει και τις σχετικές αποφάσεις. Έτσι, όσα συνέβησαν στο Συνέδριο δικαιολογούνται πλήρως.
Είναι γεγονός ότι ο πολιτικός αυτός χώρος, κάτω από τις σημερινές τραγικές για τον τόπο μας συνθήκες, είναι εντελώς απαραίτητος. Το έδειξαν με την παρουσία τους στο Συνέδριο οι σε πολύ ψηλό επίπεδο εκπρόσωποι των δύο κομμάτων εξουσίας που ξεκάθαρα ζήτησαν τη συνεργασία του για τη μετά τις εκλογές περίοδο.
Όσα, όμως μέχρι τώρα συνέβησαν -πρωτόγνωρα και ακατανόητα για ένα προοδευτικό πολίτη- μαζί με τις αντικρουόμενες και άσχετες με την πραγματικότητα απόψεις που διατυπώθηκαν από στελέχη του νέου φορέα στο Συνέδριο, δημιούργησαν σ’ αυτή τη φάση την εντύπωση πως προσωπικές φιλοδοξίες καθορίζουν τον τρόπο οργάνωσης και λειτουργίας του νέου φορέα. Να ελπίσουμε ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι; Η συνέχεια θα το δείξει.