Ιδεολογία και ωφελιμισμός…

Τα κόμματα σε ένα κοινοβουλευτικό σύστημα αποτελούν τα θεμελιακά στοιχεία για τη στήριξη της δημοκρατίας, αφού η αποστολή τους είναι να υπηρετούν τους δημοκρατικούς θεσμούς στη λογική της προστασίας των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων των πολιτών. Βέβαια, όλα αυτά υπό την προϋπόθεση ότι τα κόμματα ως συλλογική κοινωνική έκφραση διέπονται από αρχές και αξίες μιας συγκεκριμένης ιδεολογίας.
Όμως, παρακολουθώντας τον τελευταίο καιρό τη λειτουργία των δύο κυβερνητικών συνεταίρων και τη συμπεριφορά των βουλευτών, πολλά ερωτηματικά γεννιούνται σε κάθε σκεπτόμενο και καλόπιστο πολίτη. Ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση με κάθε μέσο καυτηρίαζε τις προηγούμενες κυβερνήσεις για Μνημόνια, για αντιλαϊκή πολιτική, για λίστες και για ένα σωρό αυθαιρεσίες. Ενώ ο Τσίπρας κρατούσε στα χέρια του τη ρομφαία της ηθικής και υποσχόταν ότι θα διαχειριζόταν την εξουσία με απόλυτο σεβασμό στους νόμους, στη δικαιοσύνη και στην τιμωρία των ενόχων. Και προπαντός διατυμπάνιζε ότι θα καταργούσε τα προνόμια των ολίγων και θα εδραίωνε μια κοινωνία με ίσες ευκαιρίες για όλους και μοίρασμα των υποχρεώσεων και του κρατικού εισοδήματος με κανόνες δικαίου.
Με αυτά τα συνθήματα και με τις εθνικιστικές εξάρσεις του Καμμένου είχε δημιουργήσει ένα αφήγημα της ηθικής ανωτερότητας της Αριστεράς μπροστά στους «απατεώνες», «ανήθικους» και «εκμεταλλευτές» αντιπάλους του. Γι’ αυτό και το κεντρικό στίγμα της πολιτικής του διακήρυξης ήταν: Εμείς είμαστε οι έντιμοι και οι αντίπαλοί μας είναι συλλήβδην κλέφτες.
Ο κόσμος τον πίστεψε, και μάλιστα τρεις φορές, σε σύντομο χρονικό διάστημα: Δύο φορές σε βουλευτικές εκλογές και μία στο δημοψήφισμα.
Και τώρα, ύστερα από τρία χρόνια κυβερνητικής εξουσίας, τα ιδεολογήματα, τα κηρύγματα και τα προτάγματα του Τσίπρα και του Καμμένου έχουν μετατραπεί σε λόγια πτερόεντα και σε πρακτικές γεμάτες από κυνισμό, υποκρισία και αναλγησία.
Πράγματι, είναι αδιανόητο πολιτικά και ασύλληπτο νοητικά στο Τρίτο Μνημόνιο, έργο απόλυτα δικό τους, να έχουν ψηφίσει προνόμια για τους Υπουργούς τους τόσο προκλητικά. Ψήφισαν τη μείωση των μισθών και των συντάξεων, την κατάργηση του επιδόματος των πολυτέκνων και του επιδόματος θέρμανσης, τη μείωση του αφορολόγητου και τόσα άλλα δεινά για τα λαϊκά στρώματα. Και τη στιγμή που η Αριστερή κυβέρνηση προχωρά σε πλειστηριασμούς των σπιτιών, αποκαλύπτεται το μεγαλύτερο ηθικό έγκλημα. Ο κόσμος είναι άνεργος, δεν έχει ψωμί ούτε γάλα για το παιδί, το σπίτι το απειλούν τα κοράκια, έτσι αποκαλούσε τους Τραπεζίτες τότε ο Τσίπρας και μαθαίνει ότι ζάπλουτοι Υπουργοί και βουλευτές και από τα δύο κόμματα της συγκυβέρνησης παίρνουν επίδομα ενοικίου μέχρι 1.000 ευρώ μηνιαίως.
Πρόκειται για πολιτικές συμπεριφορές που προκαλούν οργή, αμηχανία και αδυναμία ερμηνείας. Αναρωτιούνται οι συμπολίτες αν έχει απομείνει στους κυβερνώντες τσίπα όχι πολιτικού όντος, αλλά ανθρώπου. Γιατί δύσκολα μπορείς να συναντήσεις τέτοιες συμπεριφορές σε οργανωμένη κοινωνία της Ευρώπης, για να μην πω ακόμα και σε χώρες τριτοκοσμικές. Πρόκειται για συμπεριφορές που χρήζουν ανάλυση μόνο ειδικών επιστημόνων!
Προσωπικά δίνω μόνο τούτη την εξήγηση: Οι κυβερνητικοί έχουν θεοποιήσει τον ωφελιμισμό. Ταυτίζουν τις ιδεοληψίες, τις πεποιθήσεις και το φρόνημά τους με ό,τι ωφελεί τον καθένα χωριστά. Ίσως να πιστεύουν ως οπαδοί σταλινικών αντιλήψεων ότι μπορούν να αναγάγουν τον ωφελισμό σε ιδεολογική κοσμοθεωρία. Τούτο επιβεβαιώνεται και από τον τρόπο που αντιμετώπισαν πολλοί βουλευτές της συγκυβέρνησης το ζήτημα του επιδόματος ενοικίου. Άλλοι σφυρίζουν αδιάφοροι, άλλοι απαξιώνουν την αντίδραση του κόσμου και άλλοι υποστηρίζουν τη νομιμότητα. Ίσως οι περισσότεροι από αυτούς να στενοχωριούνται που δεν τους δόθηκε η ευκαιρία να το αρπάξουν και οι ίδιοι!
Τι, λοιπόν, άλλο περιμένουν οι δυστυχείς συμπολίτες μας να πάθουμε; Οι Σκοπιανοί μας καταγγέλλουν ως «ρατσιστές», γιατί έχουν πιστέψει ότι ο ελληνικός λαός, αφού συμβιβάζεται με την κυβέρνηση, μπορεί να παραδώσει δικαιώματα, ιστορία, παραδόσεις και εθνική κυριαρχία.
Ευτυχώς υπάρχει ο Πρωθυπουργός μας, ο οποίος και μετά το σκάνδαλο του υπουργικού ενοικίου μας παραδίδει μαθήματα «περί Αρετής» κατά το πνεύμα του κλασικού ελληνικού πολιτισμού!

ΧΑΡΗΣ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ