Γιατί δεν παραιτείται κανένας βουλευτής;

Πολλά τα παράδοξα της κοινοβουλευτικής μας πραγματικότητας στον καιρό των Μνημονίων. Οι βουλευτές, υποτίθεται αντιπρόσωποι του λαού, ψηφίζουν στη Βουλή ό,τι οι δανειστές απαιτούν και ύστερα καμώνονται πως αγωνίζονται για τα δίκαια των πολιτών. Ίσως κάποια μέτρα των Μνημονίων να είναι αναγκαία και χρήσιμα, όπως για παράδειγμα ο περιορισμός της κρατικής σπατάλης, η απόρριψη του πελατειακού συστήματος, ο έλεγχος των δημοσιονομικών και άλλα. Όμως η πλειονότητα των δεσμεύσεων είναι μέτρα που έχουν οδηγήσει τον λαό στη φτώχεια, στην ανασφάλεια και στην ανεργία.
Και όμως, με την κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου οι βουλευτές τους έχουν μετατραπεί σε χειροκροτητές των αφεντικών και σε νεροκουβαλητές της πλέον νεοφιλελεύθερης πολιτικής που έχει γνωρίσει ποτέ ο τόπος. Ψηφίζουν και δεν αισθάνονται ούτε ενοχές ως υπαίτιοι της λαϊκής καταστροφής, ούτε έχουν διάθεση να απολογηθούν για τα δεινά που φορτώνουν καθημερινά τους πολίτες.
Έχω την εκτίμηση ότι κυβερνητικοί βουλευτές με τόσο κυνισμό και υποκρισία ποτέ δεν υπήρξαν στο παρελθόν στο ελληνικό κοινοβούλιο. Από τότε που εφαρμόστηκε η «Δεδηλωμένη», δηλ. η κυβέρνηση να έχει την πλειοψηφία των βουλευτών, όπως ο Χ. Τρικούπης απαίτησε από τον βασιλιά Γεώργιο, πάντα παραιτούνταν κάποιοι βουλευτές από το κυβερνητικό κόμμα.
Ο καθένας μπορεί να το διαπιστώσει από μόνος του έστω για τα τελευταία πενήντα χρόνια. Πάντα κάποιος βουλευτής είτε γιατί διαφωνούσε με κάποιο κυβερνητικό μέτρο είτε για προσωπικούς λόγους, είτε για κάποιο άλλο λόγο αποχωρούσε από την κυβέρνηση. Αυτό συνέβη και με βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, όταν ο Γ. Παπανδρέου ζήτησε την ψήφιση Μνημονίου. Ας μην ξεχνάμε τον Γ. Φλωρίδη, την Τζάκρη, τον Κουρουμπλή, τον Μπόλαρη και πολλούς άλλους.
Οι περισσότεροι απ’ αυτούς προσχώρησαν στον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί αυτό το κόμμα τότε είχε κάνει σημαία του το «σχίσιμο των Μνημονίων» και το διώξιμο της Τρόικας. Ερώτημα: Πού οφείλεται η μετάλλαξή τους και έχουν μεταμορφωθεί σε γενίτσαρους της μνημονιακής και αντιλαϊκής πολιτικής του Τσίπρα;
Αλλά το πρόβλημα, ηθικό και πολιτικό, δεν είναι μόνο με τους «μετανάστες» βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Σήμερα και οι 153 του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ ψηφίζουν συνεχώς ό,τι και να τους ζητήσουν οι ξένοι δανειστές. Έφτασαν μάλιστα οι λεγόμενοι «Αριστεροί», να δίνουν ψήφο στην κατάργηση της απεργίας, στους πλειστηριασμούς, σε περικοπές των συντάξεων, στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και τόσων άλλων μέτρων αντιλαϊκών. Έχουν δίκιο αγανακτισμένοι συμπολίτες μας που λένε ότι «αυτοί είναι ικανοί να πουλήσουν τη μάνα και τον πατέρα τους».
Η συμπεριφορά τους και η πολιτική τους στάση αποτελεί μοναδικό γεγονός στην πολύχρονη ιστορία του ελληνικού κοινοβουλευτισμού. Ούτε ένας δεν έχει το θάρρος να ακούσει τη φωνή της λαϊκής συνείδησης και να θυσιάσει το αξίωμά του. Η ερμηνεία αυτού του πρωτοφανούς πολιτικού φαινομένου είναι απλή και κατανοητή. Με λόγια απλά και σταράτα οι πολίτες λένε τούτα:
- Οι κυβερνητικοί βουλευτές αν διαφωνήσουν πέφτει η κυβέρνηση και μαζί της όλοι οδηγούνται στον κομματικό καιάδα. Κανένα άλλο κόμμα δεν μπορεί σήμερα να τους δεχτεί, όπως άνοιγε ο ΣΥΡΙΖΑ τις πόρτες για να καλοδεχτεί όσους από το ΠΑΣΟΚ διαφωνούσαν. Γνωρίζουν όλοι τους ότι με την αρνητική τους ψήφο ο τόπος οδηγείται σε εκλογές, οπότε ούτε 50 δεν πρόκειται να εκλεγούν. Έτσι χάνεται το βασίλειό τους, το ανεπάντεχο και απροσδόκητο, με τον παχυλό μισθό, με τη μεγάλη και διά βίου σύνταξη, και όλα τα πλούσια προνόμια. Δηλαδή οι άνθρωποι αισθάνονται «γυμνοί», οι περισσότεροι χωρίς την βουλευτική ιδιότητα, την οποία θεωρούν «δώρο θεϊκό» και ας μην πιστεύουν στον Θεό.
Συμπέρασμα: Ας μην απορεί κανείς για την πολιτική στάση των κυβερνητικών βουλευτών. Ένα είναι το τάμα τους: αυτό που μας έλαχε να το κρατήσουμε μέχρι τέλους, κι ας τελειώσουν όλα και όλοι. Μια φορά στη ζωή σου δίνεται τέτοια απρόσμενη ευκαιρία. Άρα η ιδιοτέλεια, η υποκρισία, ο τυφλός εγωισμός, η ιδεοληψία και η θεοποίηση του ατομισμού ρυθμίζουν τη συμπεριφορά των κυβερνητικών βουλευτών.
Τώρα πια όλοι καταλαβαίνουμε γιατί ψηφίστηκαν Μνημόνια και γιατί η χώρα έχει παραδοθεί αμαχητί στα κοράκια των ισχυρών κεφαλαιοκρατών της Ευρώπης και της Αμερικής. Όσο για όλους εμάς, ας αποφασίσουμε να αντισταθούμε όλοι μαζί, γιατί κοινή η τύχη όλων και κοινό θα είναι και το δραματικό τέλος για όλους!

ΧΑΡΗΣ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ