«Μνημονιακή έξοδος για γέλια και για κλάματα…»

- Του ΠΕΤΡΟΥ ΤΣΟΔΟΥΛΟΥ, Δρ. Οικονομολόγου

 Το τελευταίο διάστημα πολύς λόγος γίνεται, από διάφορους ανεύθυνους νοσταλγούς αποτυχημένων «αταξικών» οικονομικών μοντέλων,  για καθαρή έξοδο από τα μνημόνια που και οι ίδιοι συνειδητά έχουν συνυπογράψει. Τελικά, οι διαχειριστές της πολιτικής εξουσίας στερούνται ελάχιστης πολιτικής σοβαρότητας και κοινωνικής υπευθυνότητας. Διότι, ύστερα από τόσα χρόνια έντονης οικονομικής κρίσης και αποδεδειγμένης της γενικευμένης αποτυχίας των πολιτικών τους, θα περίμενε κανείς περισσότερη σοβαρότητα, υπευθυνότητα και λιγότερη υποκρισία. Αντί να ντρέπονται για την εξαθλίωση του λαού και τα ασύστολα ψέματα, θεωρούν επιτυχία τη θεωρητική έξοδο από το πραγματικό μνημονιακό δράμα.
Είναι βέβαιο, ότι θα έρθει κάποια στιγμή το πλήρωμα του χρόνου που τα μνημόνια, τουλάχιστον με τη σημερινή μορφή, θα αποτελέσουν παρελθόν για τη χώρα καθώς δεν δύναται να είναι εσαεί.  Όμως, αυτό θα συμβεί όχι επειδή ύστερα από τόσα χρόνια εύστοχων πολιτικών καταφέραμε να απαλλαγούμε από αυτά ή να τα σκίσουμε κατά μία άλλη άποψη, αλλά επειδή «εκείνα» θα επιλέξουν να μας αφήσουν.    
Ίσως αυτό να ακούγεται κάπως παράδοξο, αλλά δεν είναι και μάλιστα αποδεικνύεται παρακάτω. Εάν δεχτούμε ότι, οι εμπνευστές των μνημονίων, είχαν όλη την καλή πρόθεση για να σώσουν τη χώρα που εξέπεμπε σήμα κινδύνου, τότε θα έπρεπε βγαίνοντας από αυτά, η χώρα και φυσικά οι πολίτες να βρίσκονται σε καλύτερη θέση από εκείνη που ήταν προ μνημονίων, αυτό τουλάχιστον επιτάσσει η κοινή λογική. Εκτός και αν τα πράγματα, από την αρχή  ήταν τελείως διαφορετικά  και εξυπηρετούνταν άλλες σκοπιμότητες…, όπου η σημερινή ανθρώπινη τραγωδία, να ήταν ο αρχικός σκοπός και όχι το ατυχές αποτέλεσμα. Φυσικά, μπορεί να αναρωτηθεί κανείς, είναι δυνατό να γίνονται αυτά τα πράγματα; Η απάντηση είναι ότι, γίνονται και μάλιστα παραγίνονται, καθώς αν μελετήσουμε την παγκόσμια πολιτική και ιδιαίτερα οικονομική ιστορία, θα διαπιστώσουμε πως υπάρχουν πολλές περιπτώσεις όπου επιστρατεύτηκαν οικονομικοί «εκτελεστές» για να τιμωρήσουν παραδειγματικά αθώους πολίτες και να διαλύσουν ολάκερες χώρες, προκειμένου να κερδίσουν οι αδίστακτοι και να προάγουν τα συμφέροντά τους οι ισχυροί.
Εν πάσει περιπτώσει, για να δούμε ύστερα από οχτώ σκληρά μνημονιακά χρόνια, οι θυσίες  του Ελληνικού λαού έφεραν αποτέλεσμα, έπιασαν δηλαδή τόπο. Τελικά, οι εμπνευστές, σχεδιαστές και εκτελεστές των μνημονίων, δικαιώθηκαν για τις επιλογές τους;  Ας ρίξουμε λοιπόν μια ματιά στην σημερινή ελληνική κοινωνία, προκειμένου να αντιληφθούμε την οικονομική και εν γένει κοινωνική κατάσταση που επικρατεί. Όταν η χώρα μπήκε στους ύποπτους, σκοτεινούς και υπόγειους διαδρόμους των μνημονίων, το χρέος ήταν 125% του ΑΕΠ και τώρα που ετοιμάζεται να «βγει»  από αυτά είναι πάνω από 180% του ΑΕΠ.  Η ανεργία προ μνημονίων ήταν περίπου 15% και τώρα 25%. Το επιστημονικό δυναμικό της χώρας σήμερα είναι έντονα αποδυναμωμένο, αφού εκατοντάδες χιλιάδες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα και φυσικά σε καμία περίπτωση δεν την «πρόδωσαν». Στο διάστημα αυτό χιλιάδες  μικρομεσαίες επιχειρήσεις έβαλαν λουκέτο, το κλισέ με την λέξη «ενοικιάζεται» τείνει να γίνει πλέον το εθνικό μας σύμβολο.  Οι αποδοχές όλων των εργαζομένων, δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, έχουν μειωθεί κατά μέσο όρο 35% περίπου και οι συντάξεις ακόμη περισσότερο. Το σύνολο των φορολογικών συντελεστών, επί των διαχρονικών φόρων, έχουν αυξηθεί σημαντικά και σα’ να μην έφτανε αυτό, πολλοί νέοι άδικοι φόροι προστέθηκαν στο οπλοστάσιο του οικονομικού επιτελείου, που διακαώς αναζητεί πλασματικά «πρωτογενή πλεονάσματα».
Το τραπεζικό μας σύστημα υπολειτουργεί και αδυνατεί να χρηματοδοτήσει την πραγματική οικονομία. Τα δάνεια που πλέον δεν αυτοεξυπηρετούνται και χαρακτηρίζονται κόκκινα έχουν αυξηθεί δραματικά. Οι ληξιπρόθεσμες οφειλές προς και από το κράτος  έχουν αυξηθεί αλλά και εξακολουθούν να αυξάνονται ραγδαία. Τέλος, τα νέα μέτρα που έχουν δρομολογηθεί, όπως μείωση αφορολογήτου, αύξηση φόρων και εισφορών, κατάργηση επιδομάτων, κόψιμο του ΕΚΑΣ, πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας κ.τ.λ. θα επιδεινώσουν ακόμη περισσότερο την όλη τραγική κατάσταση που βιώνει σήμερα η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών. Ασφαλώς θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πολλούς ακόμη τομείς οικονομικής δραστηριότητας όπου το ισοζύγιο είναι αρνητικό, αλλά για οικονομία του χώρου θα αρκεστούμε στα παραπάνω.
Όσον αφορά το κοινωνικό ισοζύγιο της χώρας και εδώ τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά. Οι λίστες της ανθρώπινης απελπισίας διευρύνονται συνεχώς και εκείνες της αξιοπρέπειας συρρικνώνονται. Το πολιτικό σύστημα θεωρεί καύχημα τη διανομή συσσιτίων στα σχολεία, αδιαφορεί για το προβληματικό σύστημα υγείας, ενώ εξακολουθεί να απολαμβάνει, χωρίς ενοχές, τα εξουσιαστικά οφέλη. Το επίσημο κράτος βρίσκεται κοινωνικά απενεργοποιημένο, τη στιγμή που το «παρακράτος» δείχνει συχνά την παρουσία του. Οι εξουσιαστές έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους και μάλιστα διατρέχουν τον κίνδυνο του ολικού εκτροχιασμού. Η ηθική κατάπτωση και η αξιακή ισοπέδωση που χαρακτηρίζουν σήμερα την κοινωνία  μας, καθιστούν εξαιρετικά δύσκολη την όποια ανακοπή της κατρακύλας μας. Τα ψέματα, ο εμπαιγμός, η ατιμωρησία και η αλαζονεία τείνει να γίνει πλέον το βασικό συστατικό του πολιτικού μας συστήματος, ενός συστήματος που  παρόλη την τραγικότητα της κατάστασης και παρόλα τα αναρίθμητα ανθρώπινα ναυάγια, εξακολουθεί να συμπεριφέρεται προκλητικά αδιάφορα.  
Επειδή σε καμία περίπτωση δεν είμαστε προκατειλημμένοι με το μέχρι τώρα μνημονιακό εξουσιαστικό έργο, θα προσπαθήσουμε να εντοπίσουμε και τα θετικά αυτού, που οπωσδήποτε υπάρχουν και φυσικά, μέρος αυτών, τα παραθέτουμε παρακάτω προς προβληματισμό και αξιολόγηση. Είναι γεγονός ότι, το οργανωμένο «κίνημα δεν πληρώνω» έχει υποστείλει, σε μεγάλο βαθμό, τη σημαία. Επίτευγμα μεγάλης σημασίας αποτελεί το γεγονός ότι, η τρόικα μετονομάστηκε σε «θεσμοί» και σε συνέχεια αυτής της ανεπάντεχης επιτυχίας οι συναντήσεις με τους εκπροσώπους των δανειστών δεν γίνονται πλέον στα υπουργεία, αλλά σε πεντάστερα ξενοδοχεία. Αναμφισβήτητα, τα επώδυνα  μέτρα της τελευταίας διετίας μόνο αριστερή κυβέρνηση θα τα περνούσε τόσο ανώδυνα, οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε αυτό. Ύστερα από τόσα χρόνια σκληρής και υπεύθυνης δουλειάς των πολιτικών μας, τσακίστηκε επιτέλους η μεσαία τάξη, ήταν «δίκαιο και έγινε πράξη».  Οι λίστες με τα χιλιάδες ονόματα των φοροδιαφυγάδων και κλεφταράδων, που μετέφεραν τα παράνομα χρήματα στην αλλοδαπή, εξακολουθούν να απολαμβάνουν την ασυλία. Η πώληση της δημόσιας περιουσίας από τους προηγούμενους θεωρούνταν εθνικό έγκλημα, ενώ σήμερα επενδυτική ευκαιρία. Στα θετικά  επίσης συγκαταλέγεται και η υπέρμετρη ανοχή που δείχνει η πολιτειακή εξουσία στους περιθωριακούς ψευτοεπαναστάτες που συντεταγμένα επιδίδονται σε βανδαλισμούς που σκοπό έχουν, εκτός των άλλων, τον διαχρονικό αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης από τη σκληρή πραγματικότητα. Η ερμηνεία του δημοψηφίσματος του 2016 από τους κυβερνητικούς εταίρους, αποτελεί μια νέα φιλοσοφική σκέψη που ανατρέπει τα δεδομένα. Σαφώς, δεν πρέπει να παραλείψουμε πως πρόσφατα ανακαλύφθηκε και φυσικά αποτυπώθηκε, εκκρεμεί βέβαια το σχετικό ΦΕΚ, το δάσος με τα υπεραινώβια δέντρα καθώς και ο αρχαιολογικός χώρος στους πρώην αεροδιαδρόμους του ελληνικού. Εξίσου σημαντικό είναι και το οριστικό τέλος που επιτέλους μπήκε στο τηλεοπτικό τοπίο της χώρας, μια προβεβλημένη παράσταση για γέλια και για κλάματα. Φυσικά,  υπάρχουν και άλλα επιτεύγματα τα οποία δεν θα αναφέρουμε, καθώς πιστεύουμε ότι τα παραπάνω είναι αρκετά ώστε να οδηγηθεί κανείς σε ασφαλές εκτιμήσεις.
Συμπερασματικά λοιπόν, η καθαρή έξοδο από τα μνημόνια που ευαγγελίζονται είναι μία ακόμη ολοφάνερη κοροϊδία του πολύπαθου λαού αφού, για πολλά χρόνια ακόμη θα βολοδέρνεται στα μπαζωμένα ρέματα της απελπισίας, όπου οι χείμαρροι της ανέχειας θα τον οδηγούν όλο και πιο βαθιά στο απέραντο πέλαγος της εξαθλίωσης. Γι’ αυτό μήπως, θα ήταν πιο φρόνιμο για τα «πολιτικά παπαγαλάκια» που δε μπορούν να κρατήσουν το στόμα τους κλειστό, να ρίξουν μια ματιά στην ιστορία και ιδιαίτερα στο κεφάλαιο που αναφέρεται στην έξοδο του Μεσολογγίου; Εννοείται πως θα πρέπει να παραλείψουν την λέξη ηρωική καθώς η χρήση της είναι ιεροσυλία, αφού πρόκειται για χαρακτηρισμό που αποδίδεται σε εκείνους που χύνουν ανιδιοτελώς το αίμα για την πατρίδα τους και όχι για εκείνους που το «πίνουν».
Ναι λοιπόν, η χώρα μπορεί να βγει τυπικά  από τα μνημόνια, αλλά  η δυστυχία του λαού θα παραμείνει για άγνωστο χρονικό διάστημα καθώς, τα άδικα μέτρα που ελήφθησαν και ιδιαίτερα οι δυσβάστακτοι φόροι που επιβλήθηκαν θα παραμείνουν εσαεί, το σύνολο σχεδόν της εθνικής περιουσίας θα παραμένει υποθηκευμένο για τα επόμενα 100 χρόνια, η εθνική μας οικονομία θα τελεί υπό συνεχή και στενή επιτήρηση για πολλά ακόμη χρόνια και τέλος  η έξοδο θα είναι αναγκαστική, αφού οι μέχρι τώρα δανείστριες χώρες δεν τολμούν, λόγω εσωτερικών προβλημάτων που διαταράσσουν την κοινωνική τους συνοχή, να μας δανείσουν πλέον ούτε ένα ευρώ και έτσι θα μας ρίξουν στην αρένα των αδίστακτων χειραγωγημένων κεφαλαιακών αγορών. Όσον αφορά τώρα την πολυπόθητη  ανάπτυξη, ίσως έρθει κάποτε με κάποιο άλλο τρένο, που θα τηρεί τις προδιαγραφές και θα κινείται σε ασφαλείς ράγες.
Δυστυχώς, αυτή είναι η σκληρή αλήθεια που συνειδητά αποφεύγουν για ιδιοτελείς και κομματικούς λόγους να πουν στον πολύπαθο λαό. Ασφαλώς, υπάρχουν και εκείνοι, οι οποίοι λόγω της υπέρμετρης  ανοησίας, αλλά και της πλήρους αδυναμίας να διαχειριστούν την όποια εξουσία κατέχουν, ζουν στη δική τους εικονική πραγματικότητα, όπου κυριαρχεί η αλαζονεία, ο λαϊκισμός και ο εμπαιγμός.
Μη τρέφουμε λοιπόν αυταπάτες, το φώς που ισχυρίζονται ορισμένοι ότι βλέπουν στο βάθος του τούνελ δεν είναι εκείνο της ελπίδας, αλλά είναι του τρένου που έρχεται με μεγάλη ταχύτητα, σπασμένα φρένα και γεμάτα τα βαγόνια με νέα επώδυνα οικονομικά μέτρα και αγανακτισμένους πολίτες.