Ο Καμμένος και ο Κιμ…

Από μια πρώτη ανάγνωση ο τίτλος δημιουργεί ερωτήματα για την εγκυρότητα της πολιτικής συγγένειας του Καμμένου με τον δικτάτορα της Β. Κορέας. Ο δικός μας είναι απλώς Υπουργός Άμυνας και συγκυβερνήτης μιας νόμιμα εκλεγμένης από τον λαό κυβέρνησης, ενώ ο Κιμ είναι ένας δικτάτορας που κατέχει το αξίωμα με το κληρονομικό δίκαιο.
Αλλά πολλές φορές στην πολιτική ιστορία μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι πολιτικά πρόσωπα σε δημοκρατικό πολίτευμα δείχνουν ομοιότητες στην πολιτική τους πρακτική με πολιτικούς αυταρχικών και ολοκληρωτικών καθεστώτων. Αυτό συνήθως συμβαίνει σε πολιτικούς με ακροδεξιό ή ακροαριστερό στίγμα, καθότι τα άκρα πάντοτε αντιγράφουν ή κινούνται σε λογικές τυραννικών καθεστώτων.
Ύστερα θεωρώ χρήσιμο πολιτικά, όταν κρίνουμε και αξιολογούμε πολιτικούς ηγέτες, κυβερνήτες ή συγκυβερνήτες, η σύγκριση με άλλους ξένων χωρών βοηθάει στην αντικειμενική επίγνωση της προσωπικότητάς τους. Για παράδειγμα η Ελένη Αρβελέρ – Γλύκατζη σε βιβλίο της συγκρίνοντας Έλληνες μεγάλους πολιτικούς με Γάλλους γράφει: «Τον Κ. Καραμανλή (τον Μεγάλο) τον προσομοιάζω με τον Ντεγκώλ και τον Α. Παπανδρέου με τον Μιτεράν».
Επομένως δεν σφάλλω, αν δείξω ότι και ο δικός μας συγκυβερνήτης έχει κάποια στοιχεία από την προσωπικότητα ή την πρακτική του δικτάτορα της Β. Κορέας.
Αφορμή γι’ αυτές τις σκέψεις ήταν ο τρόπος που αντιμετώπισε τον Ταξίαρχο Παπαδάκη μέσα στο γραφείο του ο Καμμένος παρουσία του Στρατηγού – Αρχηγού ΓΕΕΘΑ. Επειδή ο Ταξίαρχος, ως ώφειλε από το υπηρεσιακό του καθήκον, αντέδρασε στην πώληση στρατιωτικού υλικού στη Σ. Αραβία, τον κάλεσε στο γραφείο και έξω από την πόρτα είχε τέσσερις στρατονόμους για να τον δέσουν, δηλαδή να τον εξευτελίσουν. Η όλη συζήτηση του Υπουργού και η απόφαση για τη σύλληψη του Ταξίαρχου έγινε ενώπιον του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ. Και όμως ο Στρατηγός παράμεινε σιωπηλός ή εντελώς άπραγος!
Πράγματι εμείς οι απλοί πολίτες δεν μπορούμε να ερμηνεύσουμε τη στάση του Αρχηγού. Ένας συνάδελφός του, υψηλόβαθμος και καθόλα έντιμος και ικανός, ταπεινώνονταν μπροστά του. Βασικές αρχές ηθικής, όπως η αλληλεγγύη, η αξιοπρέπεια, η προστασία τιμής και τόσα άλλα δεν συγκίνησαν.
Εγώ δεν μπορώ να ερμηνεύσω αυτή τη συμπεριφορά και την αφήνω στην κρίση σας. Αλλά για τον πολιτικό Καμμένο βλέπω τους στρατηγούς του Κιμ που τον χειροκροτούν μπροστά του, χοροπηδάνε και δηλώνουν τον θαυμασμό τους για τον ηγέτη. Μια δουλοπρέπεια άγνωστη σε καθεστώτα δημοκρατικά.
Ο Υπουργός και κάθε αξιωματούχος κυβερνητικός δεν αισθάνονται την ανάγκη να προστατεύουν την υπόληψη και την αξιοπρέπεια κάθε πολίτη με διακριτική στολή; Ο γιατρός, ο πυροσβέστης, ο αστυνομικός, ο νοσηλευτής, ο οδοκαθαριστής και τόσοι άλλοι με τη στολή τους εκφράζουν και την κοινωνική αποστολή της δουλειάς τους. Άρα ο σεβασμός εκ μέρους του πολίτη και ειδικά από τον πολιτικό θα πρέπει να είναι δεδομένος.
Μ’ αυτή τη λογική ο κ. Καμμένος μπορεί να βρεθεί σε λόχο και να μοιράζει φυλακές είτε για το ξύρισμα κάποιου είτε για το γυάλισμα των αρβύλων. Δηλαδή δεν υπάρχουν όργανα για τον ελεγχο και έχει αναλάβει ο Υπουργός όλες τις αρμοδιότητες, από τη μετάθεση του Ταξιάρχου μέχρι την παραπομπή στο Στρατοδικείο.
Το παράδοξο είναι που δεν ακολούθησε αντίδραση από τους ένστολους ή συνταξιούχους και να απαιτήσουν τη συμμόρφωση του Υπουργού σε κανόνες δημοκρατικής δεοντολογίας και να προστατέψουν την αξιοπρέπεια του Ταξιάρχου.
Θεωρώ ότι αυτή η πρακτική του Καμμένου μας ξυπνάει το μακρινό παρελθόν και μας παραπέμπει σε πρακτικές που ο λαός μας έχει καταδικάσει και στη συνείδησή του και με την ψήφο του.
Και προσωπικά ως πολίτης δεν επιθυμώ να βλέπω τους δικούς μας στρατηγούς να χειροκροτούν τον πολιτικό τους προϊστάμενο, όπως οι στρατηγοί τον Κιμ, γιατί ο Κιμ είναι αρχηγός «ελέω διαβόλου», ενώ ο δικός μας είναι Υπουργός «ελέω λαού».

ΧΑΡΗΣ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ