Γιατί βράβευσαν τους δύο Πρωθυπουργούς μας;

Κριτήριο για την επιτυχία κάθε Πρωθυπουργού θεωρώ πως πρέπει να είναι η ικανότητά του να εφαρμόζει το πρόγραμμα του κόμματος και να δίνει λύσεις στα μεγάλα προβλήματα της χώρας. Ύστερα ακολουθεί και η επικύρωση της πολιτικής του από την ψήφο του λαού, καθότι η ιστορία δείχνει ότι η λαϊκή κρίση δεν λειτουργεί πάντα αλάθητα. Να μην ξεχνάμε πώς μεταχειρίστηκε ο ελληνικός λαός τους δύο μεγάλους πολιτικούς του νεοελληνικού κράτους, τον Χαρ. Τρικούπη και τον Ελ. Βενιζέλο… Βεβαίως οι μεγάλοι ηγέτες αξιολογούνται από την Ιστορία, αφού περάσει ένα χρονικό διάστημα και εκλείψουν οι υποκειμενικές συνθήκες προσώπων και πραγμάτων. Έτσι το έργο του καθενός αποτελεί βασικό κριτήριο για την αξιολόγησή του.
Όμως στις μέρες τούτες βλέπουμε παράδοξες και μη κατανοητές πρακτικές στο διεθνή χώρο, όπου επιβραβεύονται και τιμούνται Πρωθυπουργοί, οι οποίοι στην κρίση του λαού αποδοκιμάζονται για την πολιτική τους και το όλο έργο τους θεωρείται βλαπτικό για το σύνολο της κοινωνίας.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει με τη βράβευση δύο Ελλήνων Πρωθυπουργών, του Γ. Παπανδρέου από ένα πολιτικό όργανο της Αφρικής και του νυν Πρωθυπουργού μας «για το πολιτικό του σθένος» στη Γαλλία από το περιοδικό Politique Internationale!
Μένω πραγματικά έκπληκτος και με πολλά ερωτηματικά για τη σκοπιμότητα και των δύο βραβεύσεων, γιατί και οι δύο αυτοί Πρωθυπουργοί αναδείχτηκαν πολύ κατώτεροι των περιστάσεων και ο δεύτερος λίαν επικίνδυνος για το λαό, για την οικονομία και για τους θεσμούς.
Ο πρώτος δεν μπόρεσε να διαχειριστεί τη δραματική κατάσταση της οικονομίας, όπως του την κληρονόμησε ο Καραμανλής ο μικρός και οδήγησε την Ελλάδα στα Μνημόνια, κι ας έλεγε προεκλογικά ότι «λεφτά υπάρχουν». Η όλη του πολιτική στάση φανέρωσε ανεπάρκεια πολιτικής κρίσης, πρόβλεψης και ωριμότητας.
Ο δεύτερος, δηλαδή ο κ. Τσίπρας, αποδείχτηκε ως ο πλέον αναξιόπιστος πολιτικός του νεοελληνικού κράτους, χωρίς αξιοπρέπεια και δίχως καμιά σοβαρότητα στην άσκηση του πρωθυπουργικού λειτουργήματος. Από Αριστερός κατάντησε δεκανίκι του ακροδεξιού Καμμένου, από ιδεολόγος κομμουνιστής έγινε θαυμαστής της καρέκλας χωρίς να λογαριάζει ούτε το λαό ούτε αρχές ούτε αξίες. Ξέχασε τα προεκλογικά πυροτεχνήματα και οδήγησε έναν ολόκληρο λαό στη φτώχεια, στην ανεργία και στην ανασφάλεια.
Και όμως, το Γαλλικό περιοδικό τον τίμησε για το «πολιτικό του σθένος»! Ποιος Έλληνας μπορεί να συμφωνήσει με τους Γάλλους δημοσιογράφους; Είναι δυνατόν δημοσιογράφοι να μην αντιλαμβάνονται ότι πρόκειται για πολιτικό που δεν έχει τηρήσει τίποτε απολύτως από όσα υποσχόταν και πίστευε; Εκτός κι αν εννοούν με την έννοια «σθένος» τη γενική colotumba σε όλα. Άρα να πρόκειται για «γαλλική ειρωνεία» ή για ένα τέχνασμα γελοιοποίησης του Πρωθυπουργού μας;
Ας μην απορούμε. Το διεθνές σύστημα για να συνεχίσει την απόλυτη κυριαρχία του στους λαούς τέτοιους ηγέτες χρειάζεται. Μόνο οι πειθήνιοι και οι υποτακτικοί Πρωθυπουργοί μπορούν να εκτελούν τις εντολές τους. Θυμηθείτε τις υποκλίσεις του κ. Τσίπρα στα πόδια του Τραμπ και θα ερμηνεύσετε τη βράβευσή του. Είχαν ανησυχήσει στην αρχή με το «αστέρι» τον Πρωθυπουργό μας, γιατί φοβήθηκαν ότι είναι ιδεολόγος και θα εδραιώσει την αμφισβήτηση στην Ευρώπη προς τους κεφαλαιοκράτες. Αλλά πόσο γρήγορα αυτός ο «επαναστάτης» μετατράπηκε στον πιο πιστό υπηρέτη των ισχυρών του κόσμου και στον πρόθυμο να υπογράψει τα πάντα χωρίς να νοιάζεται για το δράμα του ελληνικού λαού.
Ο Βαρουφάκης γράφει στο βιβλίο του ότι με την επικράτηση του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα εισήλθε στο γραφείο του Πρωθυπουργού για να πανηγυρίσει μαζί τη μεγάλη νίκη και έμεινε άναυδος όταν είδε τον Πρωθυπουργό να μοιρολογεί. Ο καθένας βγάζει τα συμπεράσματά του.
Άρα τα βραβεία και οι έπαινοι των ξένων στον Πρωθυπουργό μας αποτελούν ηχηρό καμπανάκι για τα συμφέροντα όλων μας και για την πορεία της χώρας. Ο Πρωθυπουργός, αν και αλλεργικός στην αριστεία, αρέσκεται στα βραβεία των ξένων, γιατί έτσι πιστεύει ότι ηδονίζεται ο λαός και θα του επιτρέπει μαζί με τον Καμμένο να συνεχίσουν το καταστροφικό τους έργο. Γι’ αυτό και εμείς οι πολίτες θα πρέπει να επιστρέψουμε το «άριστα» των ξένων, επισημαίνοντάς τους ότι οι ηγέτες που προσκυνάνε και πρόθυμα υπηρετούν τα αφεντικά τους μένουν ανεξεταστέοι ή στην ίδια τάξη.