Η Παραπλάνηση…

Η παραπλάνηση δημιουργεί μια τοξική κουλτούρα ανεντιμότητας που δηλητηριάζει το δημόσιο βίο.
Τι όμως δημιουργεί την παραπλάνηση;
Το ψέμα, η διαστρέβλωση και η αποσιώπηση είναι οι βασικές συμπεριφορές  που οδηγούν στην παραπλάνηση.
Ψέμα συνιστά η συμπεριφορά κάποιου που διατυπώνει μια δήλωση που γνωρίζει ή υποπτεύεται ότι είναι ψευδής.  Ο λόγος για την ενέργειά του αυτή είναι προφανής: για να πιστέψουν οι ενδιαφερόμενοι ότι είναι η αλήθεια. Το ψέμα είναι μια πράξη που στοχεύει στην παραπλάνηση και μπορεί να έγκειται στην επινόηση γεγονότων που δεν ισχύουν, την άρνηση γεγονότων που ισχύουν ή ανειλικρινή σύνδεση πραγματικών γεγονότων. Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι μια χαλκευμένη ιστορία. Φυσικά, υπάρχει πάντα η πιθανότητα κάποιος να λέει άθελά του την αλήθεια ή και το αντίστροφο. Εκείνο που έχει περισσότερη σημασία είναι η ειλικρίνεια και όχι η αλήθεια.
Διαστρέβλωση έχουμε όταν κάποιος τονίζει ορισμένα γεγονότα και τα συνδέει κατά τρόπο που τον εξυπηρετεί και υποβαθμίζει ή αγνοεί όσα δεν τον εξυπηρετούν. Έτσι, η βασική ιστορία στρεβλώνεται, αλλά τα γεγονότα δεν συναρμόζονται ώστε να περιγράφουν μια πλαστή ιστορία. Με άλλα λόγια, κάποιοι μπορούν να λένε την αλήθεια, αλλά όχι όλη την αλήθεια!
Η αποσιώπηση έγκειται στην απόκρυψη πληροφοριών που μπορούν να αποδυναμώσουν κάποια θέση.
Πρέπει να διευκρινιστεί ότι, όταν κάποιος διαστρεβλώνει μια ιστορία ή αποκρύπτει γεγονότα, δεν λέει μεν ψέματα, ούτε όμως είναι τελείως ειλικρινής.
Το ψέμα θεωρείται οικτρή συμπεριφορά, ενώ πολλοί πιστεύουν ότι η διαστρέβλωση και η αποσιώπηση είναι αποδεκτές συμπεριφορές. Μάλιστα, όταν οι ηγέτες θέλουν να παραπλανήσουν τους πολίτες, συνήθως,  προτιμούν τη διαστρέβλωση και την απόκρυψη αντί του ψέματος, γιατί η αποκάλυψη του ψέματος αλλοιώνει πλήρως την εικόνα τους. Το ψέμα είναι η έσχατη επιλογή των ηγετών.
Στη χώρα μας κυριαρχεί η ασυλία της παραπλάνησης. Εκείνο που είναι αξιοσημείωτο είναι ότι οι πολιτικοί μας δεν επιλέγουν τις ήπιες μορφές της, αλλά την απροκάλυπτη αξιοποίηση(!) του ψέματος. Τι κρίμα! Δυστυχώς, το ψέμα έχει ενσωματωθεί στην πολιτική πράξη. Οι πολιτικοί μας προβάλλουν ψευδείς ισχυρισμούς κατά τρόπο που να μην εγείρουν καμία αμφιβολία σχετικά με την ειλικρίνεια των ισχυρισμών τους.  Έχουν γίνει επιδέξιοι στο να προβάλουν ψευδείς ισχυρισμούς, σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μην γίνονται άμεσα αντιληπτοί.
Η δημοκρατία που φιλοξενεί την παραπλάνηση παύει να είναι πραγματική δημοκρατία και για το λόγο αυτό είναι αναγκαίο η παραπλάνηση να στιγματίζεται και να αποθαρρύνεται στο εσωτερικό μιας χώρας.
Οι πολιτικές ηγεσίες δεν φαίνονται πρόθυμες να συμβάλουν στην εξάλειψη ή και το μετριασμό της, μήπως οι ενεργοί πολίτες και η πνευματική ηγεσία της χώρας πρέπει να αναδείξουν το πρόβλημα της παραπλάνησης ως μείζον πρόβλημα και να απαιτήσουν την αντιμετώπισή του;
E-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.