Να ισοπεδώσουμε τα πάντα λοιπόν;

Το ουσιαστικότερο ίσως, και πλέον μακροπρόθεσμο, κακό της "πρώτη φορά Αριστέρα" κυβέρνησης ΔΕΝ είναι η οικονομία, όσο κι αν το άχθος της "περήφανης διαπραγμάτευσης" θα παραμένει δυσβάσταχτο για πολλές επόμενες γενιές. Το πλέον δυσάρεστο όλων αυτού του περιπλανώμενου ξεδιάντροπου κυβερνητικού θιάσου είναι η απενοχοποίηση των πάντων, παραβατικών συμπεριφορών περιλαμβανομένων, και η απονεύρωση κάθε αξίας που δρα συνεκτικά και προωθητικά στην κοινωνία.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ περιφρονεί βαθιά κάθε έννοια νομιμότητας, κάθε έννοια τάξης. Το γνωρίζαμε όμως αυτό, ή οφείλαμε να το γνωρίζουμε, από την στιγμή που συστηθήκαμε με καταληψίες που έγιναν πρωθυπουργοί, με στελέχη που θεωρούσαν ότι το βιογραφικό φτιάχνεται με βάση το πόσους πανεπιστημιακούς χώρους θα βανδαλίσεις, με ενθουσιώδεις υποστηρικτές και απολογητές της 17 Νοέμβρη, με μπροστάρηδες κάθε κινήματος "Δεν Πληρώνω", με νάρκισσους οικονομολόγους του πεζοδρομίου και της δήθεν επιστημονικής καταξίωσης, με νοσταλγούς των δικών του Στάλιν και μανιώδεις ρεβανσιστές του εμφυλίου, με χυδαίους κοινωνούς της "μεγάλης αλήθειας" και της δήθεν ακεραιότητας της αριστεράς. Τους ξέραμε όλους αυτούς, όπως και τους συνομωσιόπληκτους κυβερνητικούς εταίρους τους, ή τουλάχιστον έπρεπε να τους γνωρίζουμε.
Δεν θα μας προκαλούσε τότε έκπληξη ο πατρικός εναγκαλισμός του Προέδρου της Βουλής με τους αυτόκλητους κοινωνικούς τιμωρούς του Ρουβίκωνα. Δεν θα βλέπαμε ενεοί τον πρέσβη της τεμπελιάς, της έλλειψης μόρφωσης, και της θρασύτητας να γίνεται πρωθυπουργικός σύμβουλος. Δεν θα μας προκαλούσε θλίψη η χυδαιότητα της (μη) προσωπικότητας του κάθε λεβέντη Κρητικού υφυπουργού. Δεν θα μας προκαλούσε οργή η χαλαρότητα των μέτρων αποσυμφόρησης των φυλακών, και η επαναφορά επίορκων δημοσίων υπαλλήλων στις θέσεις τους. Δεν θα μέναμε άναυδοι με τον κάθε υπουργό  που απροκάλυπτα δηλώνει ότι παρακολουθεί τους δεξιούς- παρακολουθήστε μας, δεν ντρεπόμαστε κύριε Βερναρδάκη μας, δεν τα λέμε εν κρυπτώ εμείς. Μα όλη αυτή η ατιμωρησία διαχέεται, ξέρετε, στην κοινωνία. Την βλέπουν τα παιδιά που μεγαλώνουν και μαθαίνουν ότι δεν υπάρχουν κανόνες, αρκεί να δηλώσεις ότι ανήκεις στην σωστή παράταξη.
Όπως δεν θα μας εξέπληττε ο κάθε Υπουργός Παιδείας που θεωρεί την αριστεία ρετσινιά, το κάθε πρόγραμμα σχολικών σπουδών που μετατρέπει την ανεπάρκεια πόρων και διδασκόντων σε αμάθεια για όλους φωνάζοντας "αφού δεν μπορούμε να μάθουμε όλοι, μερικοί βαριόμαστε άλλωστε, ας μην μάθει κανείς". Δεν θα μας εξέπληττε η προωθούμενη εξαθλίωση των συστημάτων υγείας που καταλήγουν στις Σοβιετικής έμπνευσης Τοπικές Μονάδες Υγείας- σύντομα κοντά σας με σλόγκαν το "αφού δεν μπορούμε να είμαστε όλοι υγιείς, ας είμαστε όλοι ασθενείς". Δεν θα βλέπαμε κόκκινους φασίστες να εισβάλλουν όπου αυτοί κρίνουν σωστό και να επιτίθενται στην ελευθερία λόγου όποιου αυτοί δεν εκτιμούν. Δεν θα διδάσκαμε και στις επόμενες γενιές ότι κάθε δημόσιο κτίριο είναι καμβάς βωμολοχίας και βλακείας και καταστροφικής μανίας.  Δεν θα μας ρωτούσαν τα παιδιά μας "γιατί να μάθω Αγγλικά; Εδώ ο πρωθυπουργός της χώρας και περιφέρεται ημιμαθής", εξευτελίζοντας συστηματικά την χώρα που είχαμε την ατυχία να είναι κοινή μας. Γεωγραφικά, όχι στην ψυχή, ως γνωστόν η μισή ψυχή του Αλέξη δίπλα στον Μαδούρο (κι εκείνο τον πρέσβη με τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις που αποσιώπησε η πρόοδος της Αριστεράς) βρίσκεται.
Θα έπρεπε να ξέρουμε ότι η ισοπέδωση και ο φασισμός είναι ίδιον της αριστεράς. Δεν το είδαμε γύρω μας στον κόσμο ολόκληρο; Ας το δούμε στην θεωρητική του βάση τότε: η αριστερά πρεσβεύει, ως εκκοσμικευμένη θρησκεία, την πλήρη γνώση. Και θεωρεί ότι οι κατέχοντες αυτή την δήθεν αλήθεια έχουν κάθε δικαίωμα να την επιβάλλουν με την βία. Ανελεύθερα. Εκεί θα διαφέρει αιώνια και καθοριστικά το παραμύθι της αριστεράς (τόσο όμοιο με της ακροδεξιάς) από τον φιλελευθερισμό: για τον φιλελεύθερο υπέρτατη και αδιαπραγμάτευτη αξία είναι η ατομική ελευθερία. Όλα τα άλλα σταματούν εκεί που αυτή αρχίζει.
Έχει διεισδύσει βαθιά στην κοινωνία η έννοια της ατιμωρησίας, των δικαιωμάτων άνευ υποχρεώσεων. Των διπλοπαρκαρισμένων "για δυο λεπτά", των δημοσίων ελεγκτών που ξεχνάνε να ελέγξουν, των πλαστών πτυχίων, των αντι-εμβολιαστών, των ψεκασμένων, αυτών που κρύβουν την δική τους ανυπαρξία και κακεντρέχεια πίσω από τα επαναστατικά σαλπίσματα των κυβερνώντων δασκάλων του αριβισμού. Δεν ξεριζώνεται εύκολα από τον κόσμο αυτή η παράδοση στην οχλαγωγία. Και οι κυβερνώντες, επενδύοντας στα πλέον ταπεινά ένστικτα, δεν θα σταματήσουν μέχρι να μετατρέψουν την κοινωνία ολόκληρη σε σκυλιά του Παβλόφ: εγκλωβισμένη, να ζητιανεύει τα βοηθήματα της Ελληνικής Σοβιετίας. Ανίκανης και ανόρεχτης να ονειρευτεί. Κι εκεί καλούμαστε, καθημερινά, αναγνωρίζοντας τις εγγενείς και επίκτητες αδυναμίες της, να υπερασπιστούμε την αστική δημοκρατία και το αξιακό της σύστημα. Αλλιώς... ante portas.

* Ο Γιώργος Παππάς είναι ιατρός Παθολόγος, πολιτικό στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας, που έχει περάσει από τη διαδικασία του Μητρώου Πολιτικών Στελεχών.