Το ψέμα κυρίαρχο μέσο για παραμονή στην εξουσία!

Οι Έλληνες, όσοι ακόμα δουλεύουν και αμείβονται με 360 ευρώ το μήνα, ζουν «αξιοπρεπώς», μας λέει υπουργός της Κυβερνήσεως προερχομένη από τους κατ’ ευφημισμόν Ανεξάρτητους Έλληνες. Θα θέλαμε να αποποιηθεί η κυρία αυτή τον παχυλό υπουργικό μισθό της και να δοκιμάσει να ζήσει με αυτά τα χρήματα, τα οποία δεν φτάνουν ούτε για να πληρώσει κάποιος το ενοίκιο ή τα κοινόχρηστα. Αυτό δείχνει πόσο μεγάλη είναι η απόσταση μεταξύ των «βολεμένων» κάθε φορά ασκούντων την εξουσία, αφ’ ενός, και των πολιτών, αφ’ ετέρου. Χάος πραγματικό μεταξύ τους!
Ο μισός πληθυσμός αγωνιά και αγωνίζεται μέρα νύκτα, για να μπορεί να ξεπληρώνει τις υποχρεώσεις του προς το αδηφάγο κράτος και ο άλλος μισός περίπου πληθυσμός βρίσκεται κάτω από τα όρια της φτώχειας,  ενώ οι συντάξεις έχουν μειωθεί περί το 60-70 % και θα μειωθούν περαιτέρω σύμφωνα με τις ρυθμίσεις που ήδη ψηφίστηκαν από τη Βουλή, η υπερφορολόγηση έχει γονατίσει και τους ιδιώτες και τους ελεύθερους επαγγελματίες, η ανεργία είναι στα ύψη, οι αμοιβές και οι μισθοί έχουν γίνει χειρότεροι από της Βουλγαρίας και Ρουμανίας αν συγκρίνει κάποιος την αντίστοιχη αγοραστική αξία.
Την ίδια ώρα ο Αχμέτ (πρόσφυγας ή οικονομικός μετανάστης ή τζιχαντιστής, ποιος ξέρει;), και πολλοί άλλοι σαν τον Αχμέτ, που δεν είχε ονειρευτεί ποτέ, όταν βρισκόταν στη χώρα του, ότι εδώ θα έλυνε όλα του τα προβλήματα, αφού το κράτος τον χρηματοδοτεί με 2-3.000 ευρώ τον μήνα καλύπτοντας έτσι ΟΛΑ του τα έξοδα και του ιδίου και της πολυμελούς οικογενείας του! Έχει ανάγκη αυτός να δουλέψει; ΟΧΙ, βέβαια. Ας κάνει το ίδιο το κράτος για τους Έλληνες πολίτες που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Αυτό απαιτεί η ισοπολιτεία. Ή μήπως οι Έλληνες στην πατρίδα τους έγιναν πολίτες δεύτερης κατηγορίας; Και βέβαια αυτό λειτουργεί σαν δόλωμα για εκατοντάδες χιλιάδες άλλους παρόμοιους με αυτόν «πρόσφυγες» που είναι έτοιμοι να διασχίσουν τα λίγα χιλιόμετρα που τους χωρίζουν από τα Ελληνικά νησιά.
Και η Κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και ο πρωθυπουργός; Απολαμβάνουν τα προνόμια της εξουσίας με ένα μόνιμο χαμόγελο προσποιούμενοι ότι βγαίνουμε από την κρίση σύντομα, ενώ στην πραγματικότητα βουλιάζουμε όλο και περισσότερο. Δίνουν την εντύπωση ότι ζουν σε μια Αριστοφανική Νεφελοκοκκυγία, μακριά από την πραγματικότητα, την οποία δεν θέλουν να αντικρύσουν κατάματα, αλλά την βλέπουν μέσα από κομματικούς παραμορφωτικούς φακούς, και αυτή την πεπλασμένη με γκεμπελικές μεθόδους εικόνα προσπαθούν με κάθε τρόπο να μεταφέρουν και στους Έλληνες πολίτες, οι οποίοι βλέπουν και ακούνε με δυσπιστία όλα αυτά τα «παραμύθια».
Αντί να αναγνωρίσουν τα τραγικά λάθη τους και να αντικρύσουν την αλήθεια, το μόνο που νοιάζονται είναι να βολέψουν όσους συγγενείς και φίλους μπορούν σε δημόσιες θέσεις παχυλά αμειβόμενες και να κρατηθούν στην εξουσία όσο το δυνατόν μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Και επειδή είναι «μαέστροι» στα επικοινωνιακά τεχνάσματα, εξακολουθεί ακόμα ένα ποσοστό των πολιτών να τους ακολουθεί, άλλοι από κομματική ταύτιση και άλλοι προσδοκώντας κάποιο ατομικό συμφέρον. Το ψέμα στην πολιτική έχει γίνει το κυρίαρχο μέσο για κατάκτηση της εξουσίας και παραμονή σε αυτήν.
Αντί η Κυβέρνηση του κ. Τσίπρα να περιμαζέψει τις σπατάλες, συνεχίζει τους διορισμούς και τη μοιρασιά ανύπαρκτου «υπερπλεονάσματος» για ψηφοθηρικούς σκοπούς, αντλώντας τους πόρους κυρίως από τη μεσαία τάξη, τη ραχοκοκκαλιά της ελληνικής κοινωνίας, και όταν μάλιστα οι ληξιπρόθεσμες οφειλές του δημοσίου ανέρχονται σε δισεκατομμύρια.
Το Υπουργικό Συμβούλιο εξακολουθεί να είναι πολυπληθές, ώστε να ικανοποιηθούν όσο το δυνατόν περισσότερα κομματικά στελέχη, τη στιγμή που σε άλλα κράτη είναι ολιγομελές,  η Βουλή εξακολουθεί να είναι πολυπληθής σε σχέση με τον πληθυσμό της χώρας (οι όποιες διακηρύξεις για μείωση του αριθμού από 300 σε 200 έχουν μείνει κενό γράμμα), οι αμοιβές βουλευτών και υπουργών είναι παχυλότατες (8.000-14.000 ευρώ), τα κάθε λογής απαράδεκτα και προκλητικά προνόμια εξακολουθούν να υπάρχουν και να δημιουργούν συνθήκες πολυτελούς διαβίωσης (δωρεάν αυτοκίνητα με οδηγό, δωρεάν τηλέφωνα, δωρεάν γραφεία και εισιτήρια, αποσπάσεις και διορισμοί ημετέρων κ.ά.), ο αριθμός των «συμβούλων» (συνήθως συγγενών και φίλων) είναι αναρίθμητος και γίνεται χωρίς κανένα έλεγχο και χωρίς καμιά αντικειμενική αξιοκρατική διαδικασία, ο μισθός του Προέδρου της Δημοκρατίας είναι μεγαλύτερος ακόμα και από αυτόν του Προέδρου των Η.Π.Α.(!) και πολλά άλλα.
Μόνο σε μια χώρα σαν τη δική μας θα υπήρχε τόσο μεγάλη απόσταση μεταξύ της αμοιβής των βουλευτών και των υπουργών, αφ’ ενός, και των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, αφ’ ετέρου.
Πέραν αυτών, παρέχεται ακόμα σκανδαλωδώς κρατική «χορηγία» εκατομμυρίων ευρώ στα κόμματα, για να μην «πεινάσουν» τα κάθε λογής «κομματόσκυλα», και μάλιστα σε κόμματα, όπως το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, που συνολικά χρωστάνε περί τα 400 εκατομμύρια ευρώ. Ποιος θα αποπληρώσει αυτά τα δάνεια; Θα φορτωθούν και αυτά στις πλάτες του ελληνικού λαού; Γιατί δεν τα ζητάνε από αυτούς που διετέλεσαν πρόεδροι αυτών των κομμάτων και από τα στελέχη τους; Ας τα εισπράξουν δημεύοντας τις περιουσίες τους ή με όποιον άλλον τρόπο μπορούν.
Η ανυποληψία και αναξιοπιστία των κομμάτων και των αρχηγών των κομμάτων δεν είναι κάτι που δημιουργήθηκε ξαφνικά. Όλα τα παραπάνω, μαζί με τα ψέματα που επαναλαμβάνονται κάθε φορά, ιδιαίτερα πριν από κάθε εκλογική αναμέτρηση, έχουν εμπεδώσει αυτήν την αρνητική σχέση μεταξύ πολιτών και κυβερνώντων. Και αν πράγματι θέλουμε να ζούμε σε μια όχι λόγῳ αλλά ἔργῳ δημοκρατία, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ αρχόντων και αρχομένων. Κρηπίδα αυτής της σχέσης πρέπει να είναι η αλήθεια. «ἀληθομυθέειν χρεών, οὐ πολυλογέειν», όπως έλεγε ο Δημόκριτος. Για κακή μας τύχη, οι πολιτικοί μας αποδεικνύονται κάθε φορά που αναλαμβάνουν την εξουσία κίβδηλοι, θέλουν να φαίνονται ότι λένε την αλήθεια, διαψεύδουν όμως άρδην με τα έργα τους την εντύπωση του αληθοφανούς που επιδιώκουν να δημιουργήσουν για τον εαυτόν τους.
Το πρόβλημα είναι ότι «απαίδευτοι» δεν είναι μόνον όσοι με νύχια και με δόντια ή κληρονομικῶ δικαιώματι αναλαμβάνουν τα ηνία της εξουσίας, αλλά και η πλειοψηφία των πολιτών, οι οποίοι κάθε φορά πιάνονται από τα δολώματα που τους ρίχνουν, συμπεριφερόμενοι σαν νήπια. Για τα νήπια, όμως, πάλι όπως έλεγε ο Δημόκριτος, «οὐ λόγος, ἀλλά ξυμφορὴ γίνεται διδάσκαλος», όχι τα λόγια, αλλά η συμφορά είναι γι’ αυτά δάσκαλος, ή όπως ο Αισχύλος δίδαξε, πάθος μάθος.
Η αξιοπιστία κερδίζεται με την υπευθυνότητα, την αντιστοιχία λόγων και έργων, και κυρίως με το ήθος των κυβερνώντων, τους οποίους οι πολίτες θα πρέπει να κρίνουν όχι με βάση τα παχιά λόγια, αλλά με βάση την αρετή που τους χαρακτηρίζει, τη δικαιοσύνη, τη μετριοπάθεια, την ανιδιοτέλεια, την ταπεινότητα, τη σωφροσύνη, το μέτρο.
Όλα αυτά, ωστόσο, απαιτούν υψηλού επιπέδου παιδεία, την οποία δυστυχώς οι κυβερνώντες καθημερινά αποδεικνύουν με τις πράξεις τους και τον λόγο τους ότι δεν την κατέχουν.