Αν κατέβει λίγο ακόμα η στάθμη της λίμνης…

l Ιστορικά χαμηλά η στάθμη της Παμβώτιδας και εγώ με την σειρά μου την επισκέφτηκα να δω την ακτογραμμή της. Δεν πήγα όμως για να προσθέσω απλά σαν τους περισσοτέρους, μερικές ακόμη λήψεις στο σκληρό μου δίσκο.
Πήγα για να θυμηθώ. Επισκέφτηκα όλα τα σημεία εκείνα που μικρός με το ποδήλατο και με τους φίλους πηγαίναμε, κάθε φορά που δεν είχαμε σχολείο, τότε που το σχολείο ήταν μια βδομάδα πρωί, μια απόγευμα ή κάποιες Κυριακές, μιας και το Σάββατο το πρωί είχαμε σχολείο.
Πήγα εκεί που με την πετονιά μας ή το καλάμι μας ψαρεύαμε κυρίως δρομίτσες, άντε που και που και κάνα γλίνι, ενώ οι παλιότεροι και μεγαλύτεροι, σαφώς πιο υπομονετικοί, κατάφερναν να βγάλουν και κάνα κυπρίνο ανάμεσα στις καλαμιές.
Πήγα στην Λιμνοπούλα να δω τα σημεία όπου έμαθα να κολυμπώ (το 1975) ή πιο πέρα εκεί κάτω από τα λιβάδια της Γαλακτοκομικής (μετέπειτα  Κ.Ε.Κωπ –έτσι είναι το σωστό και όχι Κ.Ε.Κ.Ω.Π- που γράφει μια πινακίδα), τώρα δεν ξέρω πώς το ονομάζουν… έφτασα έως την Ντραμπάτοβα να δω την ακτή που μας «έκοβε» τις πετονιές αλλά και τις πηγές με το καθάριο και γάργαρο νερό.
Και… πώς μου ήρθαν κι όλες εκείνες οι θύμισες, κυρίως οι «ένοχες» για τα σκουπίδια που πετάγαμε χωρίς να λογαριάζουμε το περιβάλλον της Παμβώτιδας.  Όπου και να κοίταξα, σκουπίδια κάθε είδους, μπάζα από οικοδομές, μεταλλικά πλαίσια σκουριασμένα… και τι δεν υπήρχε! Και πάνω που ετοιμαζόμουν να φύγω, είδα αυτό που μου έφερε λίγα δάκρυα.
Είδα εκείνα τα τούβλα με τις μεγάλες τρύπες που οι παρόχθιοι ψαράδες είχαν ως βάση για το σπασμένο καλάμι να κρατά την πετονιά (τώρα έχουν βάση με κουδουνάκια για όταν τσιμπάει), ενώ  εμείς οι μικροί τα στρώναμε κατά μήκος της όχθης για να μπαίνουν μέσα οι καραβίδες και να τις πιάνουμε. Και αυτό το ένα ήταν εκεί, παράλληλα με την ακτή σαν να περίμενε να του κλείσω τις τρύπες με τις παλάμες και να πιάσω ακόμη λίγες καραβιδούλες...
Αν κατέβει η στάθμη λίγο ακόμη, τι θα γίνει; Ίσως δούμε να βγαίνουν στην επιφάνεια και άλλα «ένοχα» μυστικά μας, όλων μας, γιατί, δεν μπορεί, όλοι μας συμβάλλαμε από «λίγο» στο βρόμισμα της λίμνης!

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΧΡΗΣΤΟΓΟΥΛΑΣ