Αντίλογος στα αφηγήματα και τις ιδεοληψίες της Κυβέρνησης...

Απ’ όσο θυμάμαι, οι περισσότερες (αν όχι όλες) οι μεταπολιτευτικές Κυβερνήσεις, όταν διαδέχονταν άλλο κόμμα στην εξουσία, για να μειώσουν τους προηγούμενους και κυρίως να δικαιολογήσουν τη μη τήρηση των προεκλογικά υπεσχημένων, ισχυρίζονταν ότι παρέλαβαν «καμένη γη».
Οι σήμερα Κυβερνώντες για να δικαιολογήσουν την ανικανότητά τους, την κραυγαλέα ασυνέπειά τους μεταξύ αυτών που έλεγαν πρώτα και αυτών που κάνουν τώρα, και κυρίως την κατά γράμμα ψήφιση όσων τους υπαγορεύουν οι θεσμοί (έτσι μετονόμασαν την Τρόικα), κατηγορούν ανηλεώς το παρελθόν, πρόσφατο και απώτερο. Το εξορκίζουν και το αναθεματίζουν. Αυτό φταίει για όλα όσα σήμερα υποφέρει ο λαός. Λες και αυτοί έχουν μόνο παρόν. Λες και δεν έχουν καμιά ευθύνη όσοι απ’αυτούς έχουν κυβερνητικό παρελθόν και έσπευσαν να καθαριστούν στην κολυμβήθρα του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ., αλλά και όσοι ως αντιπολίτευση πολέμησαν λυσσαλέα και ματαίωσαν τις όποιες προσπάθειες έγιναν για νοικοκύρεμα της εθνικής Οικονομίας και της λειτουργίας του κράτους.
Και ασφαλώς κανένας δε θα υποστήριζε ότι στο παρελθόν (αναφέρομαι στις 6-7 τελευταίες δεκαετίες) δεν έγιναν λάθη, παραλείψεις και υπερβολές. Ιδιαίτερα μετά τη δεκαετία του ’80, ο άκρατος λαϊκισμός κυριάρχησε και οδήγησε σε παροχές μη καλά σταθμισμένες και σε δανεική ευδαιμονία. Ευθύνη σ’αυτό έχει το σύνολο του πολιτικού κόσμου, που προτιμούσε να είναι αρεστό και όχι χρήσιμο.
Πιστεύω όμως ότι αδικούμε το παρελθόν αν αποδεχόμαστε άκριτα και αβασάνιστα όλους τους ισχυρισμούς των μνημονιακών κυβερνήσεων, και ιδιαίτερα της σημερινής. Θα τους θυμίσουμε ότι διαχειρίζονται τις τύχες αυτής της χώρας 8 χρόνια τώρα και η σημερινή κυβέρνηση συμπληρώνει τρία χρόνια εξουσίας, και δεν κατάφεραν να μας βγάλουν από την Κρίση, όπως τα κατάφεραν άλλες χώρες που βρέθηκαν σε παρόμοια θέση. Αντίθετα, χαράμισαν τις μεγάλες θυσίες που μας επέβαλαν.
Στο ισοζύγιο του παρελθόντος, δίπλα στα αρνητικά του σημεία θα πρέπει, για λόγους έντιμης κριτικής, να αντιπαραθέσουμε και τη θετική του προσφορά στην κοινωνία. Η Ελλάδα του 1950 βγήκε μέσα από τα ερείπια που άφησε η Κατοχή και ο Εμφύλιος. Κατεστραμμένα σπίτια, καμένη γη, λειψανδρία, χήρες και ορφανά. Υποδομές ανύπαρκτες. Και όμως, κατάφερε σε 2-3 δεκαετίες να γίνει κανονικό κράτος, ενταγμένο μάλιστα στην ΕΟΚ, να ξεπεράσει τον εθνικό διχασμό (νομιμοποίηση ΚΚΕ) και να εδραιώσει τη Δημοκρατία (κατάργηση μοναρχίας).
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι σ’αυτό το παρελθόν θεσμοθετήθηκαν μέτρα και έγιναν τομές που βελτίωσαν καθοριστικά τη ζωή μας, όπως: η Κοινωνική Ασφάλιση, η Υγειονομική Περίθαλψη, οι συντάξεις γήρατος, αναπηρίας, χηρείας, ΟΓΑ, το 8/ωρο εργασίας, το 5/ήμερο εργασίας, οι συλλογικές συμβάσεις, παροχές πάσης φύσεως δικαιωμάτων, παροχών και υπηρεσιών στους πολίτες (Γηροκομεία, ΚΑΠΗ, ΑΣΕΠ, ΚΕΠ και πολλά άλλα). Η χώρα απέκτησε σημαντικές υποδομές και γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη. Η ζωή μας και τα εργασιακά μας δικαιώματα προστατεύονταν καλύτερα από σήμερα.
Πέραν τούτων, η Πολιτεία λειτουργούσε με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα. Έτσι, η χορήγηση των συντάξεων δεν καθυστερούσε. Το εφάπαξ βοήθημα και τις επικουρικές συντάξεις τις παίρναμε χωρίς καθυστέρηση και ποτέ δεν περνούσε από το μυαλό μας ο περιορισμός και η κατάργησή τους.
Ας έρθουμε τώρα στο σήμερα. Σήμερα που μας περισσεύει η ευαισθησία σε θέματα δημοκρατίας και σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ψαλιδίζονται αυτές οι κατακτήσεις και σφαγιάζονται παρανόμως ακόμα και τα ανταποδοτικά δικαιώματα. Το Σύνταγμα γίνεται κουρέλι.
Συγκεκριμένα, οι Κυβερνήσεις του σήμερα περικόπτουν συντάξεις, περιορίζουν την υγειονομική περίθαλψη, καταργούν συντάξεις χηρείας. Φορολογούν ανελέητα το λαό, αντί να πατάξουν τη φοροδιαφυγή και το λαθρεμπόριο. Δεν προστατεύουν αποτελεσματικά την ασφάλειά μας και τις περιουσίες μας. Καταργούν επιδόματα κοινωνικής αλληλεγγύης και μέτρα πρόνοιας. Καταργούν συλλογικές συμβάσεις εργασίας και ανέχονται συνθήκες εργασίας που θυμίζουν μεσαίωνα και εποχή ειλώτων, με ανθρώπους που αμείβονται για 4/ωρο και εργάζονται «από πρωίας μέχρι νυκτός». Δε σέβονται τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης.
Και το χειρότερο, μας εμπαίζουν κυνικά με τα τερατώδη ψέματα και τα σοφιστικά αφηγήματά τους (δημιουργική ασάφεια, παράλληλο πρόγραμμα, αντίμετρα). Θα ωχριούσαν μπροστά στους Κατρούγκαλους, τους Πετρόπουλους και τους μόνιμους κράχτες του ΣΥΡΙΖΑ που μας προκαλούν καθημερινά, οι διάσημοι σοφιστές της αρχαιότητας Γοργίας και Πρωταγόρας.
Ψηφίζουν νόμους για να λύσουν δήθεν μεγάλα κοινωνικά προβλήματα, ενώ μ’αυτούς απλά επιβάλλουν αβάσταχτες φορολογίες (π.χ. ασφαλιστικό Κατρούγκαλου) και αμέσως μετά τους αντικαθιστούν με άλλους.
Ειδικότερα, αυτοί που μας κυβερνούν σήμερα επέβαλαν περικοπές συντάξεων και παροχών που σε ποσοστό ξεπερνούν όλες τις μέχρι τώρα περικοπές και χωρίς ντροπή μας λένε ότι αυτοί δεν έκαναν καμιά περικοπή, επειδή ετεροχρόνισαν την εφαρμογή της σε χρόνο πιθανόν μεταγενέστερο των επόμενων εκλογών (1-1-2019). Μειώνουν το αφορολόγητο, καταργούν το μοναδικό, μικρό άλλωστε, οικογενειακό επίδομα και με πρωτοφανή αναλγησία πετούν κυριολεκτικά χήρες και ορφανά στο δρόμο.
Εργαζόμενοι και συνταξιούχοι έχουν χρέος να ξεσηκωθούν, να ακυρώσουν το Νόμο Κατρούγκαλου πριν εφαρμοστεί και να ζητήσουν από την αντιπολίτευση δέσμευση ότι θα τον καταργήσει όταν έρθει στην εξουσία. Οι αγώνες τους πρέπει να είναι καθολικοί, δυναμικοί, απειλητικοί, μετωπικοί και διαρκείς, και κυρίως χωρίς καπελώματα από συνθηματολογίες και σύμβολα φορέων και οργανώσεων, που προτάσσουν την κομματική ιδεολογία τους και αντισυσπειρώνουν -αντί να συσπειρώνουν- το λαό στους αγώνες.
Διατείνονται ότι μας βγάζουν από τα μνημόνια, ότι η ανεργία μειώνεται, ότι η ανάπτυξη έρχεται και ότι με το νόμο που ψήφισαν μας επιφυλάσσουν μόνο αυξήσεις. Όλα ψέματα. Μας κοροϊδεύουν «εν ψυχρώ», αλλά δεν ξεγελούν κανέναν. Ο Κατρούγκαλος θα μείνει στην ιστορία ως ο μεγαλύτερος ψεύτης και ο νεκροθάφτης των συντάξεων και των κοινωνικών παροχών. Έχει ανοίξει τον τάφο τους, έχει λαξεύσει και την ταφόπλακα και το αργότερο μέχρι 1-1-2019 θα ολοκληρώσει το μακάβριο έργο του.
Πέραν όμως όλων αυτών, ο λαός ανησυχεί ιδιαίτερα για τη διγλωσσία και την ιδεολογική σύγχυση που παρατηρεί ανάμεσα σε πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Πρωθυπουργός βεβαίως φαίνεται ότι επιτέλους κατάλαβε ότι ανάπτυξη χωρίς επενδύσεις και ιδιωτική πρωτοβουλία δεν έρχεται. Συμφιλιώνεται έτσι με την ιδιωτική πρωτοβουλία και τρέχει για προσέλκυση επενδύσεων. Επισκέπτεται και συνομιλεί με ιδιώτες επιχειρηματίες και βρίσκει κοινές αξίες με τους αμερικανούς. Βάζει στην άκρη την αριστερομανία και τις αριστερές ιδεοληψίες. Θεαματική ανακυβίστηση, αλλά αφού την τόλμησε, μπράβο του! Αρκεί να είναι συνειδητοποιημένος και αληθινός.
Η τελευταία στάση του Πρωθυπουργού φαίνεται να δίνει ελπίδες για κάποια θετική εξέλιξη στην κρίση. Αν τη στροφή του Πρωθυπουργού την επικροτεί όλο το κόμμα του, τότε δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το 90% του ελληνικού λαού αποδέχεται την «αστική δημοκρατία» και τη λειτουργία της ελεύθερης Οικονομίας με κανόνες, έλεγχο και κρατικό παρεμβατισμό. Και αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία. Απομακρύνει τους ενδοιασμούς και τα εμπόδια που φρενάρουν τις επενδύσεις και την ανάπτυξη.
Για να επιτευχθούν όμως οι επενδύσεις και η ανάπτυξη, θα πρέπει να δραστηριοποιηθεί ανάλογα η κρατική μηχανή και να πάψουν κομματικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και εργατοπατέρες του ευρύτερου αριστερού χώρου να εκφράζουν με ιδιαίτερο μένος το ταξικό μίσος κατά της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου˙ γιατί ανάπτυξη και επενδύσεις δεν γίνονται χωρίς την προσδοκία κέρδους απ’αυτούς που διαθέτουν τα κεφάλαια και παίρνουν το ρίσκο των επενδύσεων.
* Ο Σταύρος Μπόκιας είναι Πρόεδρος του Συλλόγου Συνταξιούχων Δημοσίου Πρέβεζας και έχει διατελέσει επί σειρά ετών Διευθυντής Εκπαίδευσης, Αντινομάρχης Πρέβεζας και μέλος του Δ.Σ. της Π.Ο.Π.Σ.