Όποιος καεί στο χυλό...

Άρχισαν τα όργανα!.. Και λέγοντας όργανα, δεν εννοώ τα μουσικά λαλούμενα, κλαρίνα και λαούτα...
Μιλώ για τα πολιτικά όργανα. Τους υποψήφιους που θα λάβουν μέρος στην εκλογική αναμέτρηση για τη διακυβέρνηση της χώρας, της λεηλατημένης σήμερα, ένδοξης στο παρελθόν, Ελλάδας μας.
Αποφάσισαν, λοιπόν, οι επιθυμούντες, να αφήσουν για όσο χρόνο τους χρειαστεί το κλεινόν άστυ, την Αθήνα και να πάρουν τα βουνά και τα λαγκάδια, ζαλωμένοι με ένα σάκκο γεμάτον υποσχέσεις και ψέμματα, όπως λέει καθημερινά ο λαός και να φθάσουν και στα πιο απομακρυσμένα ακριτικά και ξεχασμένα χωριά της πατρίδας μας, άλλα σχεδόν ακατοίκητα και άλλα με λιγοστούς μετρημένους σε λίγες δεκάδες κατοίκους.
Όσοι όμως κι αν είναι οι ακρίτες μας λίγοι ή πολλοί, αυτοί είναι οι φρουροί, οι θεματοφύλακες της χώρας, αυτοί φυλάσσουν «Θερμοπύλες». Και η Πολιτεία δυστυχώς, αντί να υποκλίνεται, τους αφήνει στο έλεος, χωρίς αστυνόμευση για την ασφάλειά τους, ακόμα και χωρίς αγροτικό γιατρό.
Ξεκινούν λοιπόν οι υποψήφιοι με το σάκκο των υποσχέσεων, όπως προανέφερα και με τη ρητορία που τους διακρίνει, αυτή δεν τους την αμφισβητούμε, περιοδεύουν όλη την Ελλάδα και λένε, λένε, λένε...
Ακούει ο πολίτης, είτε είναι αστός, είτε χωρικός, αγρότης, κτηνοτρόφος, ή ηλικιωμένος με πενιχρή σύνταξη συνταξιούχος. Και αρχίζει η περισυλλογή. Σκέπτεται κι άκρη δεν βρίσκει. Ποιον να ψηφίσω; Ποιον να εμπιστευθώ; Ωραία τα λένε όλοι. Θα τηρήσουν όμως τις υποσχέσεις τους; Θα τις κάνουν πράξη;
Η πείρα τον ξυπνάει από το όνειρο. Ανασκαλίζει το παρελθόν και θυμάται. Μα αυτά δεν τα ακούω για πρώτη φορά. Τα άκουσα και στο παρελθόν πολλές φορές, αλλά τίποτε δεν έγινε. Όχι μόνον δε φάγαμε με χρυσά κουτάλια, αλλά μας κατακρεούργησαν οικονομικά, ηθικά και ψυχικά.
Μας έκοψαν στο ήμισυ τις αποδοχές μας, την ελπίδα για καλά γεράματα. Επιχειρήσεις έκλεισαν. Τα καταστήματα κατέβασαν ρολά, έβαλαν λουκέτα. Η ανεργία στα ύψη. Οι νέοι μας, το μέλλον της χώρας μας, σπουδαγμένοι και μη άνεργοι. Βλέπουν τα όνειρά τους απραγματοποίητα, τους κόπους τους χαμένους. Όποια πόρτα κι αν χτυπήσουν ζητώντας δουλειά τη βρίσκουν κλειστή! Οι τσέπες τους άδειες. Πορτοφόλια; Τι να τα κάνουν. Να τα κουβαλούν αδειανά; Η μόνη λύση στην περίπτωση αυτή είναι ο ξενιτεμός. Κι αυτοί που υπομένουν και πιστεύουν ότι κάτι θα γίνει μένουν... «μαραζωμένοι».
Πόσο να βοηθήσουν και οι γονείς αφού και αυτών τα έσοδα δεν επαρκούν; Εκτός αυτού οι νέοι μας έχουν και φιλότιμο. Θέλουν να στηρίζονται στα δικά τους πόδια. Να δικαιωθούν για τις προσπάθειές τους, για τους αγώνες τους.
Τι κάνουν οι κυβερνώντες μας για την επίλυση των προβλημάτων μας; Αποπροσανατολίζουν το λαό ψηφίζοντας στη Βουλή νομοσχέδια, όχι άμεσης προτεραιότητας, για θέματα που μπορούν να περιμένουν. Τα καυτά τ’ αφήνουν γι’ αργότερα και πάμε απ’ το κακό στο χειρότερο.
Κύριοι υποψήφιοι: Πριν πάρετε την απόφαση να ζητήσετε την ψήφο τούτου του πονεμένου μέχρι εξαθλίωσης λαού σκεφθείτε: Είστε ικανοί να κάνετε τα υποσχόμενα πράξη; Αναποφάσιστοι οι περισσότεροι Έλληνες. Και με τα δίκια τους. Η λαϊκή παροιμία ταιριάζει εδώ απόλυτα. «Όποιος καεί στο χυλό, φυσάει και το γιαούρτι».