Ήρθε το φθινόπωρο...

Μπήκε ο Σεπτέμβρης, ο τρυγητής που τον λέγαν οι παλιότεροι ή Σταυριανός λόγω της γιορτής του Σταυρού, ήρθε το φθινόπωρο, ήρθαν και τα πρωτοβρόχια. Σιγά-σιγά φεύγουν τα διαβατάρικα πουλιά, τα χελιδόνια, οι πελαργοί... Οι κτηνοτρόφοι ετοιμάζονται να κατέβουν στα χειμαδιά. Αποχαιρετάμε τη θάλασσα, την ξεγνοιασιά, την ανεμελιά και μπαίνουμε σε άλλους ρυθμούς. Ανοίγουν τα σχολεία, δάσκαλοι και γονείς επί ποδός:

Το κουδούνι θα χτυπήσει
και θ’ ανοίξει το σχολειό.
Αχ και ποιος θα ξυπνήσει
μετά από τόσο τεμπελιό.

Πρόσωπα αγουροξυπνημένα
με γέλια και ξεφωνητά
με τις σάκες φορτωμένες
και τα πρωτάκια μ’ αναφιλητά.

Ο Σεπτέμβρης αρχίζει και μας μελαγχολεί.
Κιτρινίζουν και πέφτουν τα φύλλα απ’ τα κλαριά όσο και να προσπαθούν να κρατηθούν από τα πρωτοβρόχια.
Ο ουρανός μουντώνει και σκεπάζεται από τα πρώτα σύννεφα.
Όλα αυτά μας θυμίζουν το τραγούδι του Pepino Di Capri «Melancolie»:
Μελαγχολία του Σεπτέμβρη
με ρωτάει πότε θα σε δω.
Μα η βροχή του Σεπτέμβρη
ξέρει πως θάρθεις ξανά.
Νέες γνωριμίες στις διακοπές, υποσχέσεις, ερωτοτροπίες μένουν πίσω και μπαίνουμε στην πεζή και ζοφερή πραγματικότητα. Αλλά ο Σεπτέμβρης πάντα θα έρχεται και πάντα θα πέφτουν τα φύλλα τα φθινοπωρινά.
«Φθινοπώριασε κι έσβησε
το ξανθό σου το αστέρι
φθινοπώριασε κι έγινε
βορινό πια τ’ αγέρι».

Αγαπητοί φίλοι, σήμερα άρχισα να γράφω με ρομαντική διάθεση σαν έκθεση μαθητή σχολείου για να θυμόμαστε τα σχολικά μας χρόνια.
Γιατί αν σας θυμίσω ΕΝΦΙΑ – ΕΦΚΑ – ΕΦΟΡΙΑ – ΔΕΗ – ΔΕΥΑΙ, τότε κλάψε με μάνα κλάψε με με ήλιο με φεγγάρι.
Καλό χειμώνα εύχομαι και στα παιδάκια να μάθουν γράμματα, γιατί η δύναμη της Ελλάδας είναι μόνο αυτή. Οι πνευματικοί μας άνθρωποι...