Βάλε το λύκο να φυλάει τα πρόβατα…

● Θέλεις ν’ αγιάσεις και δεν σ’ αφήνουν, λέει ο θυμόσοφος λαός μας. Μ’ αυτά που βλέπεις να συμβαίνουν γύρω σου και από αυτά που βιώνεις καθημερινά, βγαίνεις απ’ τα ρούχα σου. Ενώ λες δεν πρόκειται ν’ ασχοληθώ, δυστυχώς είσαι «άνθρωπος» και εξανίστασαι.
Μου ήρθε κατά νου από αυτά που βλέπω ν’ αναφερθώ στους χρυσοκάνθαρους. Για να ξέρετε όσοι δεν γνωρίζουν: οι χρυσοκάνθαροι -κοινώς ζουζούνια- είναι χρυσίζοντες κάνθαροι, δηλαδή έντομα με ελκυστική όψη αλλά σιχαμερό τρόπο ζωής διότι ζουν μέσα σε ακάθαρτους χώρους.
Αυτή την αηδή ιδιαιτερότητά τους έλαβε υπ’ όψιν του το κοινό κριτήριο και κάποιους παρασκηνιακούς τύπους, οι οποίοι πλουτίζουν αιφνιδίως παραδόξως και ανορθοδόξως τους αποκαλεί «χρυσοκάνθαρους». Δηλαδή κανθάρους, που ξεπήδησαν μέσα από οικονομικούς «λυμεώνες» και γι’ αυτό σκανδαλίζει ο αδιαφανής τους βίος όπως εξοργίζει και ο αποκτηθείς τους πλούτος.
Σήμερα όμως που η διαφθορά στον τόπο μας έχει ξεπεράσει όλες τις επιδόσεις των περασμένων γενεών, εμφανίστηκαν πολλές ποικιλίες κανθάρων. Όταν τόσο πρόθυμα και προκλητικά χειροκροτείται η διαφθορά, ούτε εμείς μπορούμε να κάνουμε κάτι, ούτε και όλοι οι εισαγγελείς, διότι η Δικαιοσύνη μπορεί να χτυπήσει το κακό, μόνο όταν αυτοπεριορίζεται σε ορισμένες περιπτώσεις. Όταν η διαφθορά κατακτήσει τα πάντα, τότε ούτε η Δικαιοσύνη -η οποία βάλλεται ποικιλοτρόπως πρόσφατα- μπορεί να τα βγάλει πέρα, ούτε και όλες οι υγιείς λειτουργίες της χώρας.
Αλλά πού είναι οι υγιείς λειτουργίες; Όπως πολύ σωστά αναρωτιέται ο ποιητής:
«Πότε θ’ ανθίσουνε τούτοι οι τόποι.
Πότε θα ’ρθούνε καινούργιοι ανθρώποι
να συνοδεύσουν την αδικία
στην τελευταία κατοικία».
Δεν αναφέρομαι λοιπόν στα ζουζούνια της φύσης αλλά και στα «ζουζούνια» της κοινωνίας, ακόμα και στους άρχοντες του σημερινού πολιτικού βίου, που ανέχονται τέτοιο φαινόμενο και προσφέρουν κατάλληλο έδαφος.
Παρακολουθούμε με θλίψη και αγανάκτηση τη φθορά της πολιτικής και των πολιτικών, τις ομαδοποιήσεις, τις φαγωμάρες και τις συγκρούσεις. Συγκρούσεις που δεν αφορούν ιδέες και πολιτικές αλλά τη νομή της εξουσίας. Η διένεξη για το «πάπλωμα», καθημερινά «δημοσκοπήσεις», λόγοι αρχηγών και στελεχών που μοναδική αγωνία τους είναι αν θα κερδίσουν τις εκλογές και όχι το πού πηγαίνει αυτός ο τόπος.
Είναι να μη γελάς όταν οι ίδιοι έτσι ξεδιάντροπα ομολογούν: «Ο λαός μας λέει: Ξυπνήστε και κυβερνήστε». Ώστε το εκάστοτε κυβερνών κόμμα κοιμάται; Επίσης το «επιστροφή της πολιτικής». Είναι να τρελαίνεσαι. Κούφια λόγια, ανάπτυξη, νέα Ελλάδα, ισχυρή Ελλάδα…
Αλλά και εμείς σαν λαός δεν πάμε πίσω. Ενθουσιαζόμαστε από τους εκάστοτε λαϊκιστές και μας σύρουν εκεί που θέλουν εκείνοι. Δεν σκεπτόμαστε λογικά και ορθολογικά.
Είμαστε η μόνη χώρα που ο μισός πληθυσμός της «ζει» στην πρωτεύουσα. Πρώτοι στο νέφος. Πρώτοι σε τάση παχυσαρκίας της νέας γενιάς. Έχουμε την μεσογειακή διατροφή και προτιμούμε τα ξενόφερτα. Πρώτοι σε εκτρώσεις. Πρώτοι στα διαζύγια. Πρώτοι σε τροχαία, φοράμε τη ζώνη και το κράνος να μη μας γράψει η Τροχαία και όχι για την ασφάλειά μας. Πρώτοι στο κάπνισμα και στην αύξηση των ναρκωτικών. Στην ανεργία πάλι πρωτιά με αποτέλεσμα την ξενοφοβία, τον ρατσισμό, τον εθνικισμό.
Και από την άλλη, τι ιδανικά έχει να προτείνει η ηγετική τάξη στη νέα γενιά; «Βάλε το λύκο να φυλάει τα πρόβατα»…
(ΜΕΤΣΟΒΟ)