Η Ιστορία που ξαναγράφεται

- Τα γεγονότα τρέχουν, οι εξελίξεις  έχουν τη δική τους  ερμηνεία, και η επικοινωνιακή τους διαχείριση έχει πάρει μια μορφή που συχνά ακυρώνει την αυθεντική καταγραφή της ιστορίας.
- Τα διάφορα επικοινωνιακά «τεχνάσματα», τα ναι και όχι, την τηλοψία, που πολλές φορές χαρακτηρίζεται παραποίηση, προπαγάνδα ή προβοκάτσια. Η προβοκάτσια μάλιστα χρησιμοποιείται συχνότερα από όσο η αληθής και αξιόπιστη περιγραφή των γεγονότων και συμβαινόντων.
- Και επειδή αυτά εντοπίζονται πλέον και στην καταγραμμένη και «επίσημη» ιστορία, τα τελευταία  χρόνια, εμφανίζονται τώρα φαινόμενα και τάσεις αμφισβήτησης της ιστοριογραφίας και μια εκ νέου γραφή της ιστορίας.
- Σε αυτό συνέτεινε και το γεγονός του ανοίγματος των επίσημων αρχείων των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης, το ανά τακτά διαστήματα άνοιγμα των αρχείων των δυτικών χωρών, και η έκπτωση των «ταμπού» κάποιων γεγονότων που αποκαλύπτονται πλέον ως αναληθή ή αλλοιωμένα.
- Έτσι, αμφισβητούνται πολλές σελίδες της ιστορίας, και με νέες εκδόσεις παρουσιάζονται νέα στοιχεία. Από τα γεγονότα του Κατίν μέχρι τις γενοκτονίες, και τις «αναπτύξεις» που καταρρέουν,  βγαίνουν νέες σελίδες που ανατρέπουν τα «κεκτημένα» και «καθιερωμένα».
- Το τελευταίο δικό μας εκβάν με τον Κορεάτη σύμβουλο της Κυβέρνησης να αποκαλύπτει την πρόβλεψη για «κουπόνια» εικονικής αμοιβής υπαλλήλων σε περίπτωση χρεοκοπίας, αποδεικνύει το πόσο μακριά ήταν από την αλήθεια, η ιστορία που ακούγαμε,  διαβάζαμε τα τελευταία χρόνια, και πόσο βλάβη υποστήκαμε από τα capital controls που ακόμη συνεχίζονται.
- Από μια άλλη σκοπιά, κάθε μέρα γινόμαστε κοινωνοί και αναγνώστες μιας πληθωρικής έκδοσης «αυτογραφιών» εν ζωή και δημόσια παρουσία πολιτικών, που μέσα από τις σελίδες αποκαλύπτεται η διάσταση μεταξύ της ιστορίας που ζήσαμε  την εποχή που κυριαρχούσαν στην πολιτική ζωή της χώρας, με όσα σήμερα αποκαλύπτουν οι αυτοβιογραφίες τους, μέσα και από μια δόση απενοχοποίησης για αμαρτήματα διαχείρισης.  
- Με όλα αυτά που αποκαλύπτονται καθημερινά, κατεδαφίζεται το οικοδόμημα της ιστορίας που χτίστηκε τα τελευταία χρόνια, και πως τελικά θα καταγραφεί η ιστορία του τόπου.
- Μέσα σε αυτή την εξέλιξη της ιστοριογραφίας αρχίζουν να αποκαλύπτονται και άλλες πτυχές της ιστορίας μας, των τελευταίων δεκαετιών αλλά και του μεγαλύτερου μέρους του περασμένου αιώνα
- Έτσι αρχίζουν να αμφισβητούνται  σελίδες της «αντίστασης», της «χούντας», της «μεταπολίτευσης», του «Πολυτεχνείου», ενώ ανοίγουν κάποιες  τρύπες αναγνώσεως  σφραγισμένων αρχείων «ταμπού», όπως της χούντας, του «κυπριακού», του Αιγαίου των αρχείων που «κάηκαν», και ανασύρονται από τα οικογενειακά χρονοντούλαπα ξεχασμένα  προσωπικά ημερολόγια. Και είναι απορίας άξιον γιατί τόσα αρχεία έμειναν κλειστά τόσα χρόνια…
- Αλλά και για τα «σφραγισμένα» αρχεία, ποιες εγγυήσεις υπάρχουν ότι διατηρούνται εις το ακέραιο, και αν πριν τη σφράγιση, καταγράφηκαν, αριθμήθηκαν, και σφραγίστηκαν με επίσημη κρατική σφραγίδα. Πενήντα χρόνια μετά τη χούντα, γιατί ακόμη δεν ανοίγουν τα σφραγισμένα αρχεία της στη Βουλή των Ελλήνων;
- Διαβάζοντας ένα βιβλίο για τους στρατηγούς του Δεύτερου παγκόσμιου Πόλεμου, βλέπει κανείς, μέσα από τα προσωπικά τους ημερολόγια, που η Αμερικανική Ιστορία Στρατού συγκέντρωσε και διατηρεί και τα διαθέτει για μελέτη, όχι μόνο τις περιγραφές των μαχών αλλά και τις προσωπικές αδυναμίες, και αστοχίες, και αποτυχίες  των πρωταγωνιστών. Και ξαναγράφουν την ιστορία τους και διδάσκονται από τα λάθη και τις αστοχίες και αδυναμίες των ηγετών.
- Σε μας, είναι άγνωστο αν υπάρχουν ημερολόγια στρατιωτικών ηγετών ακόμη και από το έπος του 40, για το οποίο τα περισσότερα σώθηκαν από στρατιώτες και κατώτερους αξιωματικούς.
- Στις διαπιστώσεις αυτές, για το ξαναγράψιμο της ιστορίας, αλλά και της αμφισβήτησης της περιρρέουσας ιστοριογραφίας, ακόμη αποτελεί ένα ιδιότυπο «ταμπού», το Πολυτεχνείο που τόσο αναπαράγεται και μυθοποιείται κάθε χρόνο, αλλά ακόμη δεν αποκαλύφθηκαν οι «ήρωες» και πρωταγωνιστές,  για να τιμηθούν με κάποιο «αριστείο» του κατορθώματος, ενώ έχουν γεμίσει οι ελληνικές πόλεις με δρόμους «Ηρώων του Πολυτεχνείου».
- Και βέβαια καμιά αρχή κρατική, δεν έχει καταγράψει ούτε εκτιμήσει και καταμετρήσει την αξία των καταστροφών που ακολούθησαν σαράντα χρόνια τώρα, τις «ηρωικές» πορείες. Μια αθροισμένη αξία εθνικού πλούτου, που και αυτός έχει προστεθεί στα έξοδα που πληρώνουμε όλοι και μέσα σε αυτή την κρίση.
- Ακόμη μέσα σε αυτόν τον διαλογισμό, για την αλήθεια της ιστορίας, δεν μπορεί να μην συσχετιστεί και η εξαφάνιση ιστορικών αρχείων με το κάψιμο των φακέλων, κυρίως Αριστερών, των Υπηρεσιών Ασφάλειας. Γιατί να καούν αρχεία που καταδείκνυαν ενοχές της Αριστεράς, «συντροφικά μαχαιρώματα», και συμπεριφορές που ήταν μια άλλη αλήθεια της ιστορίας του τόπου, τόσο θλιβερή για ιδέες και ιδεολογίες, που σήμερα γίνονται ένα άλλο «ταμπού», που καλύπτεται με το σύνθημα «πρώτη φορά Αριστερά».
- Σε αυτή την περίοδο της ψηφιακής επανάστασης και των WikiLeaks, με ανοικτά ακόμη και τα απόρρητα των μεγάλων δυνάμεων, στη χώρα μας, εξαφανίζονται πειστήρια μιας καταγραφής της αληθινής ιστορίας μας, για να περάσουν στις σελίδες της μόνο η φωτογραφία του Άρη σε υπουργικά γραφεία, και τα μουσεία Μπελογιάννη, και κάποιες μεγαλοστομίες σαν του Γλέζου, για διαλόγους «προ των μαχών», χωρίς να ξεκαθαρίζεται αν οι μάχες ήταν εναντίον εχθρών ή των «μοναρχοφασιστών» του Εθνικού Στρατού, και χωρίς να δικαιολογεί γιατί ο ίδιος προτίμησε την ασφαλή εξορία στα «ξερονήσια» και όχι στο ένοπλο αντάρτικο στα βουνά, όπου έστελναν να παιδιά και τα κορίτσια των αγροτών, για να οδηγηθούν στο τέλος στην μακρινή Τασκένδη ή στη παγωμένη Σιβηρία όπου κατέληξε και ο αρχηγός του Ζαχαριάδης.
- Και η ιστορία αν και ξαναγράφεται έτσι δεν λησμονιέται…
- Και ο μέτοικος συνεχίζει τις περιπλανήσεις του…

ο  μέτοικος