To νέο από το παλιό...

Ο Μάξιμος ο Ομολογητής, στυλοβάτης της Ορθοδοξίας και της θεολογικής σκέψης, γράφει κάπου: «εκ του παλαιού γεννάται το νέον, απηλλαγμένο τούτου». Το νόημα είναι πως το κάθε καινούριο γεννιέται από το παλιό, αφού έχει απαλλαχτεί απ’ αυτό. Πρόκειται για μια σκέψη απόλυτα ορθή, τόσο μεταφυσικά όσο και στην επιστημονική εφαρμογή. Γι’ αυτό και η φύση επιβεβαιώνει ότι τίποτε δε δημιουργείται εκ του μηδενός και η υπάρχουσα ενέργεια ποτέ δεν εξαφανίζεται.
Αυτή η φυσική αναγκαιότητα εκτιμώ πως έχει απόλυτη εφαρμογή και στη διαχείριση των πολιτικών πραγμάτων μιας κοινωνίας σε συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Άρα η λογική ότι για να αλλάξει η πορεία της χώρας θα πρέπει να έρθει κάτι το εντελώς καινούριο σε πρόσωπα και σε ιδέες είναι θεώρημα ουτοπικό, το οποίο δεν σχετίζεται με την πραγματικότητα.
Βέβαια η πλειοψηφία της κοινωνίας βρέθηκε προ τριετίας μέσα στο πέλαγος της κρίσης και ήταν λογικό να απορρίψει τους τότε κυβερνώντες και να προτιμήσει τον Τσίπρα, ο οποίος υποσχόταν ότι μπορούσε να φέρει την Άνοιξη, να γκρεμίσει κάθε παλιό και να βάλει τη χώρα σε κατάσταση ευημερίας, εργασίας και θεσμικής ανανέωσης. Έδειχνε, και αυτό διακήρυσσε, ότι δεν είχε καμία σχέση με τους προηγούμενους και ότι μπορούσε ως νέος πολιτικός να χτίσει από το μηδέν τη νέα Ελλάδα.
Οπωσδήποτε υπάρχει μεγάλη ευθύνη στον κόσμο που τον ακολούθησε και στις δεύτερες εκλογές, ύστερα από το «περιβόητο» δημοψήφισμα. Αυτοί οι πολίτες παραβίασαν το βασικό αξίωμα των ανθρωπίνων πραγμάτων για την προέλευση του νέου από το παλιό. Γιατί ο Τσίπρας με την πολιτική του πρακτική και με την ταύτισή του με τον Καμμένο, το σύμβολο της ακροδεξιάς, λειτουργεί και συμπεριφέρεται σαν άνθρωπος του παλαιοκομματισμού και του πελατειακού συστήματος.
Τίποτε από το κυβερνητικό έργο και από τις πράξεις των κυβερνητικών στελεχών δεν συμβολίζει το νέο, το άφθαρτο και το ελπιδοφόρο. Αντίθετα, όλοι τους κινούνται σε λογικές του μακρινού παρελθόντος και βρίσκονται μακριά από κάθε σκέψη δημιουργική και ανανεωτική. Αντί να αλλάξουν την κοινωνία επιχειρούν να την «αρμέξουν», εφαρμόζοντας τη ρήση «μη μου τους κύκλους τάραττε». Αντί να ενισχύσουν το Κοινοβούλιο με θεσμικές αρμοδιότητες το ευτελίζουν, για να συμμορφώνονται και να συνθηκολογούν με τις εντολές των ξένων. Έλεγε ο Καμμένος ότι οι προηγούμενοι ψήφιζαν με τα τέσσερα, ενώ ο ίδιος με τον Τσίπρα και ψηφίζουν και χορεύουν μαζί. Αντί να στηρίξουν τον εκσυγχρονισμό του Παν/μίου, το αναπαλαιώνουν και ξαναφέρουν το άσυλο και τη συμμετοχή των φοιτητικών στη Διοίκησή του. Άρα έχουμε μία κυβέρνηση που κουβαλάει από το παρελθόν ό,τι το χειρότερο και απεχθέστερο.
Υπάρχουν πολλά θετικά στο παρελθόν και αυτά θα πρέπει να κρατήσει η νέα πολιτική κατάσταση που θα έρθει. Γιατί ποιος νουνεχής και καλοπροαίρετος πολίτης μπορεί να αρνηθεί τη σημασία του ΕΣΥ, του ΚΕΠ, των ΚΑΠΗ, της Αιρετής Νομαρχίας και Περιφέρειας, των Υποδομών και τόσων άλλων που συντελέστηκαν από τις προηγούμενες κυβερνήσεις;
Οι τωρινοί κυβερνήτες για να διατηρήσουν το βιλαέτι τους νοιάζονται μόνο για το επικοινωνιακό και προπαγανδιστικό έργο. Όλα τα υπόλοιπα αφήνονται στην τύχη τους κι ας βασανίζεται ο κόσμος και διαλύεται η χώρα θεσμικά, οικονομικά και πολιτικά.
Ευτυχώς υπάρχει κόσμος πολύς, και προπαντός οι νέοι, που έχουν αντιληφθεί τι συμβαίνει, αλλά και τι μας περιμένει. Γι’ αυτό και κινητοποιείται ένα μεγάλο τμήμα του λαού για να συμβάλει στην ανατροπή και την ανανέωση του πολιτικού μας συστήματος. Διαθέτουν γνώσεις, ιδέες και όρεξη για δουλειά. Και το σημαντικότερο, αυτός ο κόσμος είναι έτοιμος να δράσει, γιατί βλέπει ότι η Ελλάδα σε λίγο καιρό δεν θα μπορεί να σταθεί μέσα στο περιβάλλον μιας Ευρώπης που σχεδιάζει την αλλαγή της σε στόχους, σε λειτουργία και στην ταυτότητά της γενικά.

ΧΑΡΗΣ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ