Για τον ιστορικό του μέλλοντος…

Ως γνωστόν ο ιστορικός χρησιμοποιεί τις ιστορικές πηγές της περιόδου που επιχειρεί να προσεγγίσει. Ο ιστορικός του μέλλοντος, που θα ιστορήσει τη δική μας εποχή, δε γνωρίζω αν θα είναι ευτυχής που θα έχει ως εργαλείο στα χέρια του τη σημερινή πολυφωνία των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Πολύ φοβάμαι πως, όσο κι αν προσπαθήσει να δει αντικειμενικά τα σημερινά δρώμενα, θα δυσκολευτεί. Και τούτο διότι πρέπει να κατανοήσει πως τα μέσα αυτά αναπαράγουν τη σύγχυση που καλλιεργεί το πολιτικό σύστημα γύρω από την πραγματικότητα.
Η επιτευχθείσα συμφωνία, λοιπόν, στο Eurogroup στις 15 Ιουνίου, που την επιζητούσαν και η κυβέρνηση και όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης με ευρωπαϊκό προσανατολισμό, δεν προκάλεσε σύγχυση στο πολιτικό σύστημα ειδικότερα, αφού για μεν την κυβέρνηση αποτελεί νίκη, για δε την αντιπολίτευση ήττα; Βέβαια  όλοι  μας θέλουμε να είμαστε με τους νικητές, αλλά ας δούμε αν η παραπάνω συμφωνία αποτελεί νίκη και, αν δεν αποτελεί, γιατί ο πρωθυπουργός μας την παρουσιάζει ως τέτοια.
Αν ζητήσαμε εμείς από τους εταίρους μας, και μάλιστα τους πιέσαμε (!), να μας αναγνωρίσουν πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% ως το 2022, αν ζητήσαμε εμείς και αυτοί μας έκαναν τη χάρη να μας αναγνωρίσουν πρωτογενές πλεόνασμα 2% ως το 2060, δεν αποτελεί νίκη; Αν πράγματι αυτά τα πετύχαμε μετά από τις πιέσεις μας και τη «σκληρή» διαπραγμάτευση, τότε τους ξεγελάσαμε τους κουτόφραγκους και τους πήραμε –τρομάρα μας- «φλουρί κωνσταντινάτο», όπως ισχυρίζεται η κυβέρνησή μας,  και όχι όπως ισχυρίζονται αυτοί «βαρέλι δίχως πάτο»! (Εδώ μου ήρθε ένας συνειρμός για αυτό το εφηβικό παιχνίδι από το παιχνίδι με τις κουμπάρες που έπαιζε ο πρωθυπουργός μας!). Η νίκη αυτή δεν έρχεται να επισφραγίσει τα μέτρα που θα ληφθούν μετά το 2019, όπως μείωση συντάξεων, μείωση του αφορολογήτου κλπ.;
Σκέφτηκα λοιπόν πως θα ήταν ορθότερο(!) και για μας, αλλά και για τον ιστορικό του μέλλοντος, να βλέπαμε τα πράγματα από την οπτική γωνία που τα βλέπει ο πρωθυπουργός μας. Αφού η πραγματικότητα είναι μη αναστρέψιμη, τα γεγονότα αδιαμφισβήτητα, γιατί να γκρινιάζουμε με τους δανειστές μας αλλά και τα πολιτικά κόμματα μεταξύ τους; Αφού πήραμε ό,τι ζητήσαμε, λύσαμε το πρόβλημα με τους δανειστές μας, ας το λύσουμε και μεταξύ μας. Δεν έχουμε λοιπόν άλλον δρόμο από το να παραδεχτούμε όλοι μας ότι εμείς, όπως πάντα, είμαστε νικητές, ενώ οι άλλοι ηττημένοι! Δεν είναι μεμψιμοιρία, αλλά και μικροψυχία να θέλει κανείς να βρίσκεται στη θέση των ηττημένων; Άλλωστε ο πρωθυπουργός μας διαθέτει μεγάλη μαεστρία ώστε να παρουσιάζει την ήττα ως νίκη, ανάλογη με εκείνη τη μαεστρία που το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος το μετέτρεψε σε ΝΑΙ! Και όλα αυτά τα κάνει γιατί τον ενδιαφέρει η ψυχολογία μας! Άλλοι θα ισχυριστούν για την καρέκλα. Όπως το δει ο καθένας.
Σκέφτηκα επίσης πόσο καλύτερη θα ήταν η ψυχολογία μας αν ο ιστορικός του παρελθόντος παρουσίαζε διαφορετικά την πραγματικότητα της μικρασιατικής καταστροφής. Αν δηλαδή δεν έγραφε την ιστορία με λέξεις που μας φορτίζουν συναισθηματικά. Πχ αν αντί για μικρασιατική καταστροφή έλεγε μικρασιατική περιπέτεια ή εκστρατεία! Αν έλεγε ότι ο ένδοξος ελληνικός στρατός είχε ως στόχο να εκδιώξει τους τούρκους ως τη γραμμή Εσκί Σεχήρ-Αφιόν Καραχισάρ, και αφού πέτυχε το στόχο του άρχισε να επιστρέφει στη βάση του από όπου ξεκίνησε, - όχι, προς θεού, σε καμιά περίπτωση ότι υποχώρησε, ότι τράπηκε σε άτακτη οπισθοχώρηση, ότι ηττήθηκε από τους ηττημένους τούρκους- δεν θα γλυκόπινε το πικρό χάπι του ολέθρου πιο εύκολα; Σίγουρα, παρά τις απώλειες σε ανθρώπινες ζωές, σε εδάφη, σε άλλο άψυχο υλικό κ.λπ. θα βλέπαμε τη ζοφερή εκείνη πραγματικότητα διαφορετικά! Αλλά, δυστυχώς για την Ελλάδα εκείνης της περιόδου δεν υπήρξε ένας πρωθυπουργός που θα κατόρθωνε την καταστροφή να την παρουσιάσει ως νίκη!  
Ελπίζω πως ο ιστορικός του μέλλοντος θα απαντήσει ποια είναι η πραγματική κατάσταση που βιώνουμε σήμερα και γιατί δημιουργείται σύγχυση γύρω από αυτήν.