Φόβος και Θυμός!..

• Ο ανθρώπινος φόβος πηγάζει από τις φυσικές μας αδυναμίες και την ανεπάρκεια των ρυθμίσεων των ανθρώπινων σχέσεων στην οικογένεια, το κράτος, την κοινωνία.
Με τις φυσικές αδυναμίες μπορούμε να συμφιλιωθούμε, αφού δεν μπορούμε ούτε να κυριαρχήσουμε πάνω στη φύση ούτε φυσικά να ακυρώσουμε τις συνέπειες του χρόνου στην υλική μας υπόσταση. Η γνώση των ορίων, η παιδεία και η αποδοχή της κοινής ανθρώπινης μοίρας ίσως μπορούν να μας βοηθήσουν κάποιους φόβους να αποτρέψουμε και κάποιους άλλους να τους μετριάσουμε.
Η κοινωνική προέλευση των φόβων συνδέεται με την ελλειμματική οργάνωση της κοινωνίας. Αυτή δημιουργεί την ανασφάλεια και την περιθωριοποίηση.
Ο άνθρωπος ζει στην κινούμενη άμμο της τυχαιότητας και το σύγχρονο κράτος καλείται να διαχειριστεί τις καταστάσεις που δημιουργούν το φόβο. Η ασφάλεια των προσώπων, η απάλειψη της φτώχειας που γεννά την απελπισία και την υποταγή, η προστασία της περιουσίας και η πρόσβαση στην εκπαίδευση είναι κάποιες από τις αναγκαίες συνθήκες, που η ικανοποίησή τους μπορεί να δώσει στους ανθρώπους το δικαίωμα της πολιτικής συμμετοχής. Καμιά έκφραση της δημοκρατίας δεν πρέπει να αναμένεται από ένα πολιτικό κράτος που δεν είναι και κοινωνικό κράτος. Ο θυμός των απελπισμένων δεν αποτελεί έκφραση δημοκρατικής συμμετοχής, γιατί ο επιδιωκόμενος στόχος είναι η έκφραση της δυσαρέσκειας και της εκδίκησης για ό, τι έχει συμβεί σε προσωπικό, κυρίως, επίπεδο και σε έλλειψη προοπτικής.
Η χώρα μας βρίσκεται σε αποσύνθεση και οι πολιτικές δυνάμεις  που καλούνται να δώσουν λύση στο οξύτατο οικονομικό της πρόβλημα ήταν και είναι μέρος του. Δεν μπορούν να εμπνεύσουν το λαό  και μάλιστα αναπαράγουν τον ξεπερασμένο πολιτικό λόγο.
Τα μηνύματα από τις δημοσκοπήσεις  αποτυπώνουν μελαγχολία και φόβο… Το πρόβλημα είναι: πώς θα βρει η χώρα το δρόμο εξόδου από την κρίση με πολιτικούς που δεν εμπνέουν και με πολίτες θυμωμένους;
Η σκέψη και μόνον ότι η χώρα θα βρίσκεται σε κατάσταση έντονων πολιτικών αντιπαραθέσεων και με προβλήματα που η αντιμετώπισή τους απαιτεί γενναίες αποφάσεις δημιουργεί πανικό.
Η ανανέωση του πολιτικού συστήματος, που θα μετρίαζε τις ακρότητες, δεν έχει υπάρξει και  ο διευρυνόμενος όγκος των απελπισμένων αυξάνει την εντροπία του κοινωνικού συνόλου.
Αναζητείται λύση…
Οι πολιτικοί μας δεν φαίνεται να σκέπτονται με όρους εθνικής σωτηρίας και έτσι το πρόβλημα γίνεται πιο έντονο. Η πιθανότητα να συμπράξουν τα πολιτικά κόμματα για την αντιμετώπιση της κρίσης είναι σχεδόν ανύπαρκτη και η χώρα θα αφεθεί στων ανέμων τη διάθεση.
Η χώρα έδωσε χώρο στο λαϊκισμό και η συνεχιζόμενη ανοχή της θα την οδηγήσει με βεβαιότητα στην πλήρη κατάρρευση.
***
Από εδώ αρχίζει η ευθύνη της πνευματικής ηγεσίας. Οι διανοούμενοι πρέπει να αναλάβουν ρόλο και να εξηγήσουν στους πολίτες την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα και τις ευθύνες τους.
Οι πολίτες, γνωρίζοντας το που θα οδηγηθεί η χώρα με τις επιλογές τους, θα σκεφτούν με ωριμότητα και θα απαιτήσουν  την ομαλή της μετάβαση στη νέα εποχή. Η απαίτηση για κοινή προσπάθεια όλων των πολιτικών δυνάμεων, θα ήταν η λογική προσέγγιση στην αντιμετώπιση της συνεχιζόμενης κρίσης… Κάτι τέτοιο δεν φαίνεται στον ορίζοντα και, κατά συνέπεια, η έκφραση της γενικής βούλησης είναι επιβεβλημένη. Ίδωμεν…

E-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.