Χέρσα χωράφια και φουλ για το Δημόσιο!

Από σύμπτωση βρέθηκα πρόσφατα πέρα από τη Βιομηχανική Περιοχή μας, στον τεράστιο κάμπο του Ροδοτοπίου, για να αντικρύσω ένα θέαμα θλιβερότατο! Χιλιάδες στρέμματα χωράφια χέρσα, σε πλήρη αγρανάπαυση. Και θυμήθηκα πως πριν λίγα μόλις χρόνια αυτός ο κάμπος έσφυζε από ζωή και παραγωγή πατάτας.
Εκεί γίνονταν η «Γιορτή Πατάτας» όπου χιλιάδες άνθρωποι απ’ όλη την περιοχή μας χαίρονταν την πλούσια και υπέροχη πατάτα του
Ροδοτοπίου, όταν η πρωτογενής παραγωγή έδινε σε όλους, μικρούς και μεγάλους, νέους και γέρους,   τη χαρά της δημιουργίας και της χρησιμότητας.
Και αναρωτήθηκα, τι να έγιναν σήμερα όλα αυτά; Πού πήγαν τα περίφημα προγράμματα της «αγροτιάς» και τα «επιδοτούμενα» των νέων αγροτών; Τόσες εξαγγελίες για τούς νέους αγρότες κι όμως οι καφετέριες είναι γεμάτες και τα πορτοφόλια των γονέων και των παππούδων αδειανά.
Τι να συμβαίνει λοιπόν και το φαινόμενο αυτό είναι γενικευμένο; Έχουμε νέους τεμπέληδες πού  προτιμούν το χαρτζιλίκι του παππού από τη δουλειά  κι από το τρακτέρ ακόμα; Ή έχουμε νέους  που φιλοδοξούν και προτιμούν ακόμα τη δουλειά στο Δημόσιο, τη θέση τού κλητήρα από την ιδιωτική επιχείρηση και την ιδιωτική επένδυση;
Μα, αν ακόμα είμαστε εκεί και οι σημερινοί μας νέοι με τα πολλά σημερινά εφόδια, με τα πτυχία, τα ντοκτορά τους και το τεράστιο προσόν των ξένων γλωσσών θεωρούν τη θέση του κλητήρα εύρημα και απόκτημα και φιλούν οι γονείς τους, σα μια φορά κι έναν καιρό «κατουρημένες ποδιές» για μια θεσούλα στο Δημόσιο είναι κρίμα. Κρίμα σε μας, κρίμα σε σας, φερέλπιδες νέοι, που ψηφίσατε, πριν δύο χρόνια, τρεις φορές έναν άλλο «φέρελπι» νέο, τον κ. Τσίπρα!
Και δυστυχώς και για σας και για μας, αλλά κυρίως για σας, βρεθήκατε να ζείτε το… πατροπαράδοτο Ελληνικό έργο της ρουσφετολογίας από την αρχή. Πήγαν και οι δικές σας ελπίδες για αξιοκρατία, ανάπτυξη, εργασία μαζί με τα μνημόνια, τις τρόικες και το «ζουρνά που θα χτυπούσε ο Τσίπρας και θα χόρευε η Ευρώπη»!
Έπρεπε φαίνεται η Ελλάδα να περάσει και απ’ αυτή την τελευταία, ίσως, δοκιμασία και τη χειρότερη, πιστεύουμε, για  να μάθουμε πλέον σα λαός να κρίνουμε τους υποψήφιους  ηγέτες μας. Αν δεν το μάθαμε ούτε τώρα αυτό το μάθημά μας, τότε θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι η Χώρα μας πολύ δύσκολα θα βρει, αν ποτέ ξαναβρεί, το βηματισμό της. Μακάρι να διαψευσθούμε.