Η γραβάτα και το φέσι του Πρωθυπουργού…

Πολύς λόγος για το τίποτε. Από την ώρα που έγινε Πρωθυπουργός ο κ. Τσίπρας με το δεκανίκι του Καμμένου η έλλειψη της γραβάτας προκάλεσε πολλές συζητήσεις και ποικίλα σχόλια. Είχε συνηθίσει ο κόσμος να βλέπει τον Πρωθυπουργό με συγκεκριμένη περιβολή και να θεωρεί το μαύρο κουστούμι ως σήμα εξουσίας, ανωτερότητας και επιβολής. Γι’ αυτό και όσοι δεν τον ψηφίσαμε νιώθαμε στην αρχή κάπως άβολα. Δυσκολευτήκαμε πολύ να αντιληφθούμε ότι η απουσία της γραβάτας ήταν ένα ιδεολογικό απομεινάρι από άλλες εποχές χωρίς νόημα και χωρίς καμιά ουσία.
Βέβαια ο κ. Τσίπρας, όντας νέος και ανεπάντεχα πρωθυπουργός, πίστεψε ότι είναι φορέας επαναστατικής αλλαγής και κοινωνικής μεταβολής. Άρα έπρεπε να ξεχωρίζει από τους προηγούμενους Πρωθυπουργούς και να μιμείται ηγέτες τύπου Κάστρο, Μαδούρο, Στάλιν, Μάο…
Το ίδιο ακριβώς, για να μην πω χειρότερα, είχαμε πάθει και όσοι από τη γενιά μου είχαμε στρατευτεί στο ΠΑΣΟΚ πριν το 1981. Πιστέψαμε ότι θα έρθει η αλλαγή της κοινωνίας, αν φορούσαμε ζιβάγκο ή τζάκετ στρατιωτικό. Τα φορούσαμε και φαντασιωνόμασταν ότι είμαστε οι φρουροί της λαϊκής επανάστασης!
Μακάρι να ήταν όλα τόσο εύκολα στην κοινωνική αλλαγή και στην αντιμετώπιση των μεγάλων προβλημάτων της χώρας. Δυστυχώς η ενδυματολογική εικόνα του Πρωθυπουργού μας προκαλεί με τα σημαινόμενά της τη θυμηδία και δεν ενισχύει το κομματικό φρόνημα των λίγων οπαδών που του έχουν απομείνει. Και όταν ο Καμμένος επιχειρεί να τον μιμηθεί, φορώντας στρατιωτικό χιτώνα, δίνει την εντύπωση ότι είναι μέλος σε παράσταση φαρσοκωμωδίας.
Ο Τσίπρας προσπαθεί μόνιμα να δημιουργεί μια εικονική πραγματικότητα για να ερμηνεύει τις ιδεοληψίες και τις «αριστερές» εμμονές του. Αλλά πολλές φορές τα όρια ανάμεσα στο δραματικό και το κωμικό είναι δυσδιάκριτα. Θυμηθείτε τι επιπτώσεις προκάλεσε προ ημερών, όταν δήλωσε στους δημοσιογράφους ότι είναι έτοιμος να φορέσει γραβάτα. Όλοι πιστέψαμε ότι θα φέρει λύση στο ζήτημα του χρέους. Και σε λίγο έκρυψε τη γραβάτα σε μπαούλο, γιατί κατάλαβε ότι με παραμύθια δεν αντιμετωπίζονται τα μεγάλα και τα σοβαρά. Τώρα πια οι πολίτες έχουν αντιληφθεί ότι ο Πρωθυπουργός μας είναι ο άνθρωπος που με τα λόγια αμφισβητεί το σύστημα, αλλά με τις πράξεις και τις αποφάσεις του υπηρετεί κάθε καθεστηκυΐα κατάσταση. Ήρθε με σημαία την αντίσταση στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι και σύντομα μεταμορφώθηκε σε στυλοβάτη και υποστηριχτή κάθε ευρωπαϊκής πράξης, κι ας είναι επιζήμια για την Ελλάδα. Έχουμε Πρωθυπουργό με όλα τα χαρακτηριστικά του «homo systemicus».
Δυστυχώς η πολιτική που εφαρμόζει δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος. Τίποτε δεν θυμίζει ούτε από την κομμουνιστική ούτε από την ανανεωτική Αριστερά. Καμιά επαφή δεν έχουν με τα σύγχρονα ρεύματα σκέψης. Αντίθετα με τη συμπεριφορά τους στιγματίζουν αξίες ιστορικές και διαμορφώνουν μια απορριπτική στάση του λαού σε κάθε ιδέα ανατρεπτική και δημιουργική. Τσίπρας και Καμμένος έχουν μια παθολογική σχέση με τις καρέκλες, ίσως γιατί δεν πίστευαν ποτέ ότι θα βρεθούν μαζί στην εξουσία και θα διαχειριστούν τις τύχες της Ελλάδας.
Ο λαός πληρώνει ακριβά την εκλογή τους, με φέσια που θα περάσουν χρόνια πολλά για να ξεχρεωθούν. Οι πολίτες έχασαν την εργασία, τη σύνταξη, την ελπίδα. Και, χειρότερα, δοκιμάζεται η χώρα που έχασε την αξιοπιστία της, τη σοβαρότητά της και την εθνική της κυριαρχία. Υπόγραψαν για 99 χρόνια να διαχειρίζονται οι ξένοι την περιουσία της χώρας και φόρτωσαν τον λαό με φέσι πολλών δισεκατομμυρίων.
Έτσι η γραβάτα του Πρωθυπουργού και ο στρατιωτικός χιτώνας του Καμμένου προκαλούν μόνο το γέλιο και προσφέρουν μια αίσθηση ελπίδας ότι σύντομα αυτά τα σήματα θα προκαλούν ενδιαφέρον μόνο στους σκιτσογράφους και τους γελωτοποιούς. Στους ανθρώπους αυτής της Κυβέρνησης έχει απομείνει μόνο η πάση θυσία παραμονή στην εξουσία.
Καταπληκτικά ταιριάζουν οι στίχοι του Στεφανή Βασίλη από το ποίημα Siste Viator (σταμάτα ταξιδιώτη): Κουβέντες χωρίς περιεχόμενο / ηλιόλουστες δικαιολογίες / αναλύσεις σπάνιας ανακρίβειας / μεστού παραλογισμού.