Λύση χρέους…γιοκ στο σημερινό Eurogroup!

Η μεγάλη αλήθεια για το χρέος δεν είναι το τι είπε η Λαγκάρντ στη Μέρκελ και τι της είπε ο Σόιμπλε. Ούτε οι υποσχέσεις που έρχονται από την εσπερία, σαν εκείνη του Γάλλου Επιτρόπου  Μοσκοβισί, που δηλώνει ότι στο σημερινό Eurogroup  θα… πιέσει  για λύση του ελληνικού προβλήματος ή οι δηλώσεις κάποιων μεγαλόσχημων του ιερατείου των Βρυξελλών, που αρκούνται να μιλάνε φιλελληνικά, απλά για να «χαϊδεύουν» τα αυτιά ορισμένων αφελών ελλήνων πολιτικών.
Αντίθετα είναι η άλλη, η μεγάλη αλήθεια, που αποκαλύπτει ότι, τα μνημονιακά δάνεια τα οποία οι ευρωπαίοι εταίροι χορήγησαν στην Ελλάδα από την αρχή της κρίσης, διέσωσαν μεν τις γαλλογερμανικές  τράπεζες, αλλά χρεοκόπησαν τη χώρα. Και ότι η χορήγησή τους δεν έγινε από  εταιρική αλληλεγγύη ή γαλαντομία των ευρωπαίων δανειστών προς την Ελλάδα, αλλά από μία άκρως ιδιοτελή σκοπιμότητα, οποία απέβλεπε στη διάσωση των ανωτέρω τραπεζών. Οι οποίες, από τις αρχές του 2009, ως συνιστώσες του παγκοσμιοποιημένου  χρηματοπιστωτικού συστήματος που η δομή του ακολουθεί λειτουργικά την μαθηματική θεωρία του χάους, κινδύνεψαν με κατάρρευση. Γιατί τα στοιχήματα στα παράγωγα χρέους της Γουόλ Στριτ που είχαν ποντάρει, χανόντουσαν το ένα μετά το άλλο με αποτέλεσμα μόνο οι γερμανικές τράπεζες, σε χρόνο «dt», να χρειαστεί να εξεύρουν 400 δισ. ευρώ, ώστε να συνεχίσουν να λειτουργούν τα ΑΤΜ τους.
Και μπορεί η Μέρκελ να πέτυχε τη διάσωσή τους, ύστερα από το «ΟΚ» του γερμανικού κοινοβουλίου, να διαθέσει ο κρατικός προϋπολογισμός του πιο πάνω ποσό, ωστόσο λίγους μήνες αργότερα, που το πατατράκ του Αμερικάνικου χρηματοπιστωτικού συστήματος (σ.σ., κατάρρευση της Lehman Brothers, στις 15/9/2008) εξάγονταν με ραγδαίους ρυθμούς στο αντίστοιχο ευρωπαϊκό και πάλι διαπιστώνονταν ότι οι γαλλογερμανικές τράπεζες που εν τω μεταξύ είχαν δανείσει σε χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας το ιλιγγιώδες ποσό των 477 δισ. ευρώ (σ.σ., τα 102 δις. στην Ελλάδα), κινδύνευσαν πάλι με κατάρρευση.
Γιατί, όπως ο γράφων με σειρά σχετικών άρθρων του έχει εξηγήσει, εξ’ αιτίας της χαοτικής δομής του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, η μεταβολή της τιμής μιας, ακόμη και ασήμαντης, μεταβλητής που σχετίζεται με τη λειτουργία του (π.χ. να κοκκινίσει ένας αριθμός κρίσιμων δανείων), αρκεί για να επιφέρει απρόβλεπτες εξελίξεις στο εσωτερικό του. Υπό αυτή την έννοια, όταν στα τέλη του 2009 το ελληνικό Δημόσιο έπαψε να μπορεί να μετακυλίει τα χρέη του, και κάποιες χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας αδυνατούσαν να εξυπηρετήσουν τα ληφθέντα δάνειά τους, τρεις γαλλικές τράπεζες βρέθηκαν αντιμέτωπες με το ενδεχόμενο ζημιών από το ούτως δημιουργηθέν ευρωπαϊκό περιφερειακό χρέος (σ.σ., δανεισμός κρατών της ΕΕ), που ήταν τουλάχιστον διπλάσιο από το μέγεθος της γαλλικής οικονομίας.
Από το άλλο μέρος τα συμπεράσματα μελέτης σχετικού μοντέλου προσομοίωσης, που διενέργησε η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (Bank of International Settlements), «προειδοποιούσαν» ότι σε περίπτωση  που ένα μικρό σχετικά ποσό από τα δάνεια που είχαν χορηγήσει οι προαναφερθείσες (γαλλικές) τράπεζες δεν αποπληρώνονταν, τότε η (τότε) υπουργός οικονομικών της Γαλλίας Κριστίν Λαγκάρντ, έπρεπε να εξεύρει το αστρονομικό ποσό των  562 δισ. ευρώ, προκειμένου η Γαλλική κυβέρνηση να διασώσει τις εν λόγω τράπεζες.
Αυτός ήταν και ο λόγος που η  γαλλίδα υπουργός, αλλά και ο Ντομινίκ Στρος-Καν μέσα στον πανικό τους από το ενδεχόμενο της επικείμενης κατάρρευσης των γαλλικών τραπεζών, συνασπίστηκαν, ώστε να βρεθεί το απαιτούμενο πακέτο διάσωσης. Όπως για τον ίδιο λόγο η Μέρκελ, φοβούμενη μια παρόμοια εξέλιξη, ζήτησε  από τον υπουργό της επί των οικονομικών Β. Σόιμπλε, να βρει λύση, που να μην απαιτεί όμως από την ίδια να πάει για δεύτερη φορά στο Bundestag (Γερμανική Βουλή) για να ζητήσει και άλλες εκατοντάδες δισεκατομμύρια για τις τράπεζές της.
Για την εξουδετέρωση της ωρολογιακής βόμβας που ήταν έτοιμη να σκάσει στα θεμέλια του γαλλογερμανικού τραπεζικού συστήματος, οι Λαγκάρντ και Σόιμπλε, συναινούντος του Στρός Καν σχεδίασαν από κοινού τη δανειοδότηση του ελληνικού Δημοσίου με γιγαντιαίο ποσό από το οποίο θα εξοφλούνταν οι γαλλογερμανικές τράπεζες. Ο επίμαχος δανεισμός έγινε με τη μορφή μιας σειράς διμερών δανείων, όπου η κάθε χώρα θα δάνειζε την Ελλάδα με ποσό ανάλογα με την οικονομική ισχύ της. Ωστόσο τους πιο πάνω αδίστακτους ευρωπαίους «παρτάκηδες» ουδόλως τους ένοιαξε, αν με τον  αναλογικό δανεισμό της χώρας από τις υπόλοιπες  της Ευρωζώνης, το μεγαλύτερο βάρος της διάσωσης των γαλλογερμανικών τραπεζών θα έπεφτε στις πλάτες φορολογούμενων πολιτών από χώρες που ήταν ακόμη πιο φτωχές από την Ελλάδα, όπως η Πορτογαλία, Σλοβακία, η Λιθουανία κ.ά.
Έτσι με το που εκχωρήθηκαν τα δάνεια στην Ελλάδα, στη διετία 9/2011- 12/2012 και συγκεκριμένα από τον Οκτώβριο του 2011 που το δημόσιο χρέος προς τις γερμανικές τράπεζες ήταν κάτι λίγο λιγότερο από 102 δις ευρώ, τον Μάρτιο του 2012 είχε πέσει κάτω από τα 795 εκατομμύρια, ενώ οι δανείστριες γαλλικές τράπεζες στο διάστημα Σεπτέμβριος 2011 - Δεκέμβριος 2012 είχαν καθαρίσει εξ’ ολοκλήρου το χαρτοφυλάκιό τους από τα ελληνικά προβληματικά ομόλογα συνολικού ύψους 63,6 δις. ευρώ.
 Παρά ταύτα είναι επιστημονικά τεκμηριωμένο ότι αποτελεί ουτοπία το να πιστεύει κανείς, ότι το τεράστιο ποσό του σωρευθέντος δημόσιου χρέους της χρεοκοπημένης  Ελλάδος, θα μπορούσε να επιστραφεί στους δυστυχείς ευρωπαίους φορολογούμενους (πλέον δανειστές της) και μάλιστα με τόκο, χωρίς να έχει προηγηθεί γενναίο κούρεμα. Και αυτό το ξέρουν πολύ καλά οι Γερμανοί, άσχετα αν με τις κατά καιρούς δηλώσεις εκπροσώπων τους και κάποιων αχυρανθρώπων τους  στο Eurogroup, ESM, ΕΚΤ κ.ά, υποστηρίζουν  το αντίθετο.
Κατά συνέπεια, μία απόφαση για κούρεμα του ελληνικού χρέους, θα ισοδυναμούσε με ομολογία της Λαγκάρντ στο ΔΣ του ΔΝΤ, όπως και του διδύμου «Μέρκελ - Σόϊμπλε» ενώπιον του Γερμανικού κοινοβουλίου, ότι επί τόσα χρόνια τους έλεγαν ψέματα.
Να γιατί, λοιπόν, οι δανειστές, με προεξάρχοντα τον σκληρό Σόϊμπλε, θα αρνούνται να κουρέψουν το χρέος και «θα το τραβήξουν όσο τους πάρει». Να γιατί οι κατ’ επίφαση ευρωπαίοι φίλοι μας, κωλυσιεργούν τις αξιολογήσεις, δηλώνουν ήξεις αφίξεις  κατά τις ατέρμονες διαπραγματεύσεις με τις ελληνικές κυβερνήσεις και εμπαίζουν τον ελληνικό λαό.
Ο φόβος ότι θα αποκαλυφτεί η αλήθεια για το ξεφόρτωμα του χρέους των γαλλογερμανικών τραπεζών στις πλάτες των ευρωπαίων φορολογουμένων, τους έχει πανικοβάλλει
Γι’ αυτό με τα διάφορα προσχήματα που συνεχώς θέτουν (σ.σ., κάθε τόσο και νέα μέτρα, κατά τον Σόϊμπλε είναι άδικο ο φτωχότερος Λετονός, με σύνταξη 200-300 ευρώ / μήνα, να χρηματοδοτεί μεγαλύτερη σύνταξη  Έλληνα συνταξιούχου κ.ά), επιδιώκουν να αναβάλλουν κάθε ουσιαστική συζήτηση για την αναδιάρθρωση του χρέους.
Το συμπέρασμα όλων αυτών είναι ότι:  ούτε στο σημερινό Eurogroup (15/6/2017) ούτε στη σύνοδο κορυφής των ευρωπαίων ηγετών που θα ακολουθήσει, αλλά ούτε και σε εκείνα στο μέλλον, οι δανειστές πρόκειται να δώσουν ουσιαστική λύση στο πρόβλημα του χρέους, όπως άλλωστε το επιστημονικά ορθό και το ευρωπαϊκό κεκτημένο επιβάλλουν Εξ’ άλλου το προηγούμενο της αθέτησης της υπόσχεσής τους, στην κυβέρνηση «Σαμαρά - Βενιζέλου», τον  Οκτώβριο του 2012, ότι θα δώσουν λύση στο πρόβλημα του χρέους, δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας ότι αυτή τη φορά θα είναι συνεπείς.
Παρά ταύτα, για τους σκεπτόμενους πολίτες αυτής της χώρας  η σωτηρία της θα είχε ήδη έρθει, αν οι πολιτικοί της ήταν πρώτα πατριώτες και ύστερα κομματικοί… Αν είχε ηγέτες σαν εκείνους άλλων εποχών… Και αν, επί τέλους όλοι μαζί, λαός και πολιτικό προσωπικό ήταν ενωμένοι και αποφασισμένοι, έτοιμοι να αντιτάξουν στον κάθε Σόϊμπλε, στην κάθε Μέρκελ και Λαγκάρντ ένα δυνατό συλλογικό «ΌΧΙ» στις παράλογες και συνάμα «ελλαδοκτόνες» απαιτήσεις τους. Και κυρίως αν με  τις πράξεις τους, έστελναν το ηχηρό μήνυμα στους εξ’ εσπερίας ιθύνοντες, να πάψουν, πλέον, να βαυκαλίζονται με την ιδέα ότι στο μέλλον θα υπάρξει μια άλλη κυβέρνηση, περισσότερο πρόθυμη, έτοιμη να ενεργεί κατά τις διαταγές τους.

* Ο Αντώνης Κολιάτσος είναι μαθηματικός και αρθρογράφος, που δραστηριοποιείται στην Άρτα e-mail:Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε..