Ο χαμένος παράδεισος…

➤ Της ΕΛΕΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΟΥ-ΔΟΥΒΛΗ

Ημέρα προστασίας του περιβάλλοντος η 5η Ιουνίου. Και επιμένουμε να τη γιορτάζουμε κάθε χρόνο αν και -για να είμαστε ειλικρινείς- τη μέρα αυτή γιορτάζουμε τα λάθη μας… Κι είναι τα λάθη μας αμέτρητα και αδιόρθωτα κι όμως τα συνεχίζουμε.
Το περιβάλλον, η φύση είναι ο παράδεισος που έριξε το χέρι του Θεού στον άνθρωπο να ζει, να απολαμβάνει, να χαίρεται, να είναι ευτυχισμένος.
Κι εμείς αυτό τον παράδεισο καθημερινά με τις πρά-ξεις μας τον μετατρέπουμε σε κόλαση. Αμετανόητη, σκληρή και παράλογη η στάση και η σχέση μας με τη φύση, ταυτισμένη με τη στάση μας απέναντι στη ζωή. Γιατί η φύση είναι η ζωή. Κατακρεουργήσαμε τα βουνά και τα δάση μας, χαράζοντας άσκοπους δρόμους. Τις λίμνες, τα ποτάμια και τις θάλασσες τις μολύναμε με τα απόβλητά μας. Τα ψάρια που ζουν και μεγαλώνουν σε αυτά, γεννιούνται και ζουν γεμίζοντας τη σάρκα τους με μόλυνση.
Τα ζώα και τα φυτά τα φαρμακώσαμε και μαζί και το κρέας, το γάλα, τα λαχανικά, τις τροφές μας. Τη μάνα γη την ποτίσαμε αλύπητα και ασυλλόγιστα με κάθε είδους φυτοφάρμακα ν’ αυξήσουμε την παραγωγή της. Με τις αλόγιστες ανθρώπινες παρεμβάσεις κάναμε αγνώριστο τον πλανήτη μας.
Έτσι, δημιουργήθηκε το οικολογικό πρόβλημα τα τελευταία χρόνια που ο επιστημονικός κόσμος άρχισε να συνέρχεται και να συνειδητοποιεί το μέγεθος του κινδύνου και της απειλής. Κι όλα αυτά στο όνομα της –χωρίς όρια και λογική- ανάπτυξης, που έχει τη ρίζα της στη τεχνολογία, με σκοπό να αυξηθεί η παραγωγή για να ικανοποιήσουμε τις συνεχώς αυξανόμενες ανάγκες μιας καταναλωτικής κοινωνίας, χωρίς φραγμούς. Κι όμως μπορούσε και η ανάπτυξη να είναι λογική και η φύση σεβαστή. Κι έγινε η καταστροφή του περιβάλλοντος πρόβλημα οικουμενικό και για όλους εξίσου απειλητικό. «Είναι το πρώτο μη διακριτό πρόβλημα που καλείται να λύσει μια διαιρεμένη ανθρωπότητα».
Όμως, η οικουμένη είναι μία, μοναδική και αναντικατάστατη. Ο αέρας, τα νερά, τα πουλιά, τα ψάρια, η μόλυνση, η ραδιενέργεια δεν γνωρίζουν σύνορα. Κι η διαπίστωση αυτή μας οδηγεί προ των ευθυνών μας, χωρίς αναβολή, χωρίς καθυστέρηση, χωρίς δεύτερη σκέψη.
Μοιάζει μακρινή όσο κι εφιαλτική η εικόνα μιας ανθρωπότητας, που σήμερα πονά και στενάζει κι αύριο δε θα χει πού να σταθεί και πώς να ζήσει, αφού η γη δεν ανήκει στον άνθρωπο, αλλά ο άνθρωπος ανήκει στη γη.