Έλεγε την αλήθεια ακόμη και όταν γινόταν δυσάρεστος στο λαό!
Σήμερα με τον θάνατο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη του Μεγάλου από τους μεγαλύτερους πολιτικούς της εποχής του και της εποχής μας και ανιψιού από αδερφή του Ελευθερίου Βενιζέλου, ας ανοίξουμε τον «φάκελο» των Πολιτικών που κυβέρνησαν την χώρα μας τα τελευταία 60 χρόνια.
Των Πολιτικών που πήραν την χώρα σε καπνίζοντα ερείπια μετά το 1940 και το τραγικότερο 1950 λόγω του εμφυλίου και την έκαναν χώρα της Ευρώπης!
Όσα λάθη και να έκαναν και όσες αδυναμίες και αν είχαν οι Πολιτικοί εκείνων των δύσκολων χρόνων, αλλά και εκείνοι που τους εξέλεγαν, δεν θα πρέπει ποτέ εμείς οι σημερινοί κριτές τους να ξεχνούμε πόσα τους χρωστάμε θετικά, εκτός από τα αρνητικά που μας κληροδότησαν. Αλλά και πάλι πρέπει να σκεφτούμε πόσο δικαιολογημένα και συγγνωστά είναι και αυτά, αν αναρωτηθούμε πως ήταν τότε ο λαός αυτός ο καθημαγμένος από τους πολέμους, τα μίση και τα αδελφοκτόνα πάθη. Θύματα, φυλακισμένοι, εξόριστοι φτωχοί και δυστυχείς Έλληνες που λαχταρούσαν μια θέση στο δημόσιο για να σωθούν οικογένειες. Να και η πρώτη αίτια της μεγάλης ελληνικής πληγής, της ρουσφετολογίας, και, δημοσιονομικής πλημμυρίδας. Ας θυμηθούμε δε οι παλαιότεροι από εμάς και την ζωή των αστών και των χωρικών μας πριν και μετά το ΄40 και το 50. Όταν το επίπεδο της ζωής των Ελλήνων ήταν σχεδόν παρόμοιο με των τριτοκοσμικών σήμερα χωρών. Και ύστερα έρχεται στο προσκήνιο η ελληνική ύπαιθρος ρημαγμένη, καμένη, ανήμπορη να ορθοποδήσει και να παράγει με μέσα αρχέγονα και με το βλέμμα στραμμένο, στα εργοστάσια της Γερμανίας και τα ορυχεία του Βελγίου…
Αυτοί λοιπόν οι παλιοί πολιτικοί της χώρας μας που τους αναθεματίζουμε συνεχώς σήμερα, έκαναν για εκείνη την εποχή θαύματα για αυτόν τον τόπο, που μέσα στα είκοσι και τριάντα χρονιά άλλαξαν τη ζωή του λαού μας τόσο, ώστε να ζηλεύουν το επίπεδο της ζωής των Ελλήνων όλοι σε Ανατολή και Δύση. Οι άλλοι λαοί ανέβαιναν βλέπετε, στην εξέλιξη με τα «σκαλιά» λίγο λίγο σταθερά και ορθά, ενώ εμείς βιαστικοί όπως πάντα αψίκοροι και ανέμελοι φτάσαμε εκεί με το «ασανσέρ»!
Βέβαια όλα αυτά τα πετύχαμε με δανεικά που η Ευρώπη μας τα έδινε απλόχερα, αλλά φυσικά δεν μας τα χάριζε. Κάποτε θα μας τα ζητούσε πίσω και θα ήταν εύκολο να τα επιστρέψουμε, εάν τα επενδύαμε σωστά και όχι σε «καλή ζωή και εισόδημα μεγάλο», όπως ήταν γνωστό το σλόγκαν της εποχής.
Και εδώ είναι η αδυναμία και το λάθος των πολιτικών μας, που αντί να μας ΤΡΑΒΟΥΝ τα αυτιά για τις άλογες επενδύσεις μας, τα χάιδευαν γιατί ήθελαν και πάλι την ψήφο μας. Και εδώ εμφανίζεται ο μόνος πολιτικός που διέφερε και σε αυτό και γινόταν πολλές φορές δυσάρεστος με την ειλικρίνειά του. Και αυτός ήταν ο σημερινός μεγάλος νεκρός ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο οποίος γίνονταν πολλές φορές δυσάρεστος στο λαό, λέγοντάς του την αλήθεια.
Σήμερα όλοι γνωρίζουν ό,τι αν δεν είχαν «ρίξει» την κυβέρνηση Μητσοτάκη το ίδιο του το κόμμα δυστυχώς δια του κυρίου Σαμαρά, το «δικό» του παιδί, που του αναγνώριζε προσόντα και προσπαθούσε να τα αναδείξει όπως πρέπει να κάνει κάθε έντιμος πολιτικός που ενδιαφέρεται για το πολιτικό μέλλον της χώρας του. Επίσης δυο παλιά στελέχη της Ν.Δ. που ποτέ δεν είδαν τον Μητσοτάκη σαν δικό τους άνθρωπο ο Έβερτ και ο Θανάσης Κανελλόπουλος που του πριόνιζαν την καρέκλα και δεν του επέτρεπαν να κυβερνήσει και να φέρει στη Βουλή Νομοσχέδια «ΑΝ πρώτα δεν τα ΕΝΕΚΡΙΝΑΝ οι ΙΔΙΟΙ»! Και φυσικά ΔΕΝ τα ενέκριναν.
Αν οι κακοί δαίμονες της Ελλάδας άφηναν τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη να κυβερνήσει την Ελλάδα, ποτέ δεν θα είχε φτάσει στο σημερινό μας κατάντημα, να μας ζητούν τα δανεικά με το «πιστόλι στον κρόταφο».
Και τώρα που ο μεγάλος άνδρας Κ. Μητσοτάκης έφυγε, για εκεί που οι δίκαιοι Δικαιώνονται, μπορώ να αποκαλύψω και τον μεγάλο πατριωτισμό αυτού του μεγάλου πολιτικού ανδρός.
Ήταν αμέσως μετά την πρωθυπουργία του και τον πόλεμο που υφίστατο μέσα από τα «παλαιολιθικά» στοιχεία του κόμματός του. Περνούσε λοιπόν από τα Γιάννενα για να πάει στα Τίρανα της Αλβανίας, ανεπίσημα. Ήμουν, σαν δημοσιογράφος, στο αεροδρόμιο επειδή με τιμούσε και με την φιλία του και με την εκτίμησή του επί 40 χρόνια. Γνωρίζοντας λοιπόν τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε τον ρώτησα:
-Γιατί πρόεδρε; Γιατί δεν έκανες αμέσως άλλες εκλογές για να μην έχεις ανάγκη το δεκανίκι του Ενός βουλευτή;
-Γιατί Αρετή βρέθηκα στο μεγαλύτερο δίλημμα της ζωής μου: η χώρα δεν άντεχε άλλες εκλογές. Να το δίλημμά μου, εγώ ή η χώρα;
Αυτή ήταν η κρίση του Κ. Μητσοτάκη και έπεσε σαν ήρωας, σαν έντιμος Κρητικός πολεμιστής στο πεδίο των μαχών, εκεί που πέφτουν οι ήρωες και δεν κρύβονται για να σωθούν στα μετόπισθεν.
Αυτός ήταν ο Μητσοτάκης τον οποίο όσο και αν επιχείρησαν οι πολιτικοί του αντίπαλοι να μειώσουν, όπως συμβαίνει πάντοτε με τους ικανούς μπροστάρηδες και τους αδίστακτους συκοφάντες, η ειλικρίνεια, η σωφροσύνη και η ικανότητα δεν κρύβονται.
Σήμερα ύστερα από 15 χρόνια απουσίας του από την εξουσία, οι πάντες πλέον οπαδοί και αντίπαλοι, φίλοι και εχθροί, εντός και εκτός Ελλάδος γνωρίζουν πως αν ο Μητσοτάκης κυβερνούσε, η Ελλάδα θα μεγαλουργούσε.
Ας είναι και θα είναι αιωνία η μνήμη του και φωτεινό παράδειγμα για τους επερχόμενους και ο πρώτος πιστεύουμε πως θα τον μιμηθεί, είναι ο γιος του ο ΚΥΡΙΑΚΟΣ.
