Το τελευταίο σκαλί…

-  Γράφει ο ΧΑΡΗΣ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ, πρ. Δημοτικός Σύμβουλος Ιωαννίνων

 Ο Παλαμάς ύστερα από τον πόλεμο της ντροπής το 1897 και το όνειδος των Ελλήνων, βλέποντας την πλήρη διάλυση της πατρίδας, έγραψε: «Δεν είχε άλλο σκαλί να κατρακυλήσει πιο βαθιά στου κακού τη σκάλα». Μήπως και εμείς τώρα, ύστερα από την ψήφιση του 4ου Μνημονίου και την απόλυτη συνθηκολόγηση της κυβέρνησης φτάσαμε στο τελευταίο σκαλί της τραγωδίας;
Βρισκόμαστε πραγματικά σε μια ρημαγμένη χώρα, αν σκεφτούμε τους κυβερνητικούς βουλευτές την ημέρα της ψήφισης της «συμφωνίας»: Θράσος απύθμενο, υποκρισία θλιβερή, αναίδεια και αναλγησία στην όλη τους συμπεριφορά. Μα ούτε ένας δεν βρέθηκε από τους 153 να σηκώσει το ανάστημα και να αντισταθεί στον πολιτικό μας ξεπεσμό και στην παράδοση άνευ όρων της χώρας. Πόσο γρήγορα λησμόνησαν τα αγωνιστικά τους ήθη, τα ιδεολογήματα και τις επαναστατικές τους διακηρύξεις. Όλα ήταν ένα απέραντο ψέμμα, ένα παραμύθι…
Παρέδωσαν με υπογραφή τους τη χώρα για εκατό χρόνια, όπως ακριβώς και το 1897 με τον Διεθνή οικονομικό έλεγχο. Δυστυχώς διαψεύστηκαν οι Ιστορικοί που υποστηρίζουν ότι δεν επαναλαμβάνονται τα γεγονότα. Έλληνες πολιτικοί δείχνουν ότι είναι «αεί παίδες απαίδευτοι». Και το θύμα των ανεπαρκών πολιτικών είναι πάντα οι λαοί.
Και σαν να μη φτάνει η υποταγή τους στους ξένους αντί πινακίου φακής, προσβάλλουν και υποτιμούν και τη νοημοσύνη μας και την αξιοπρέπειά μας. Ψήφισαν με χέρια και πόδια την καθολική καταστροφή μας και ταυτόχρονα με ιταμό τρόπο μιλούσαν για «σωτηρία της χώρας», για «εισιτήριο εξόδου της χώρας». Δεν αντιλήφθηκαν ότι δεν εξασφάλισαν ούτε τα έξοδα για το μνημόσυνο της Ελλάδας.
Με αυτό το πολιτικό επίπεδο και μ’ αυτό το ήθος μπορούν στ’ αλήθεια οι άνθρωποι τούτοι να βγάλουν τη χώρα από την οικονομική κρίση; Στέρησαν και το ψωμί ακόμα από συμπατριώτες και δεν ένιωσαν την ανάγκη να ζητήσουν έστω μια συγγνώμη, αφού ποτέ τους δεν είδαν τα πρόσωπά τους να κοκκινίζουν από ντροπή. «Αιδώς Αργείοι».
Ερωτήματα δραματικά βασανίζουν τους Έλληνες:
- Μπορούν να κυβερνάνε άνθρωποι που πέταξαν τις ασπίδες και παραδόθηκαν με ταπεινωτική συνθηκολόγηση;
- Παρέδωσαν και το κλειδί της χώρας. Άρα πώς να σηκώσουν κεφάλι;
- Πώς να επιβιώσει τούτος ο τόπος, όταν η κυβέρνηση παρέδωσε όλο τον δημόσιο πλούτο στο Υπερταμείο, όπου τον αποφασιστικό λόγο για 99 χρόνια έχουν οι ξένοι;
- Με τι πρόσωπο τα δύο κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ) έχουν το δικαίωμα να διαχειρίζονται τις τύχες του λαού, όταν τον έχουν οδηγήσει στην εξαθλίωση, στη φτώχεια και στην ξενιτιά;
- Πώς να υπάρξει εθνική συνοχή, όταν η χώρα θεωρείται αναξιόπιστη και ζητιανεύει στις πόρτες των ξένων;
Ιδού, λοιπόν, η πρόσκληση της Ιστορίας μας και η επιταγή του πολιτικού μας καθήκοντος. Η πατρίδα από την ανεξαρτησία της (1830) πολλές φορές δοκίμασε κρίσεις, πολέμους και εθνικές περιπέτειες. Όμως τα κατάφερε και εξελίχθηκε σε κράτος με ανάπτυξη, με θεσμούς και με σεβασμό από τους άλλους. Αυτό συνέβη το 1897 (πόλεμος της ντροπής, Δ.Ο.Ε.), το 1922 (Μικρασιατική Καταστρφή), το 1946-49 (εμφύλιος), το 1967-74 (Δικτατορία). Ο λαός σήκωσε το κεφάλι και δημιούργησε τις πολιτικές προϋποθέσεις για νέα πορεία.
Γι’ αυτό και σήμερα δεν πρέπει να υποκύψουμε στην κυβερνητική παράδοση και συνθηκολόγηση. Υπάρχουν και πρόσωπα ικανά και πολιτικές δυνάμεις και προπαντός η πλειοψηφία των πολιτών διαθέτει ψυχή, μνήμη και αίσθηση καθήκοντος. Αν όμως μείνουμε με χέρια σταυρωμένα και μοιρολατρούμε στα ερείπια της κυβερνητικής ανεπάρκειας, τότε θα στιγματιστούμε από τις νεότερες γενιές ως ηθικοί αυτουργοί και ως ριψάσπιδες.
Όσο για την κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου, ελπίζω να αντιλαμβάνεται ότι ολοκλήρωσε την «αποστολή» της, αποκαλύφτηκε και είναι υπόλογη στους πολίτες και στην Ιστορία.