Κοσμοπολιτισμός και Παγκοσμιοποίηση…

-  Γράφει ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΕΜΟΣ

Σε κάθε εποχή ακούγεται και υποστηρίζεται κάποιος από τους όρους αυτούς από πολιτικούς ή κοινωνικούς φορείς και φιλοσόφους για να υποστηρίξουν τις θεωρίες τους και τις ιδεολογίες τους και να προσελκύσουν υποστηρικτές και οπαδούς των θεωριών ή των πολιτικών επιδιώξεών τους.
Έτσι, τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα και τις πρώτες του 20ου κυκλοφορούσαν έντονα θεωρίες περί κοσμοπολιτισμού. Αλλά, τι είναι κοσμοπολιτισμός; Κοσμoπολιτισμός είναι η εκδοχή όλης της γης ως κοινής πατρίδας όλων των ανθρώπων, οι οποίοι πρέπει να θεωρούνται ως συμπολίτες.
Κοσμοπολιτικός λέγεται αυτός που έχει σχέση ή ανήκει στον άνθρωπο που θεωρεί τον εαυτό του πολίτη όλου του κόσμου. Αυτός που δεν προτιμά ως τόπο διαμονής του την πατρίδα του και μπορεί να ζει σε οποιοδήποτε μέρος της γης.
Κοσμοπολίτης λέγεται ο άνθρωπος που θεωρεί τον εαυτό του πολίτη όλου του κόσμου, αυτός που δεν αναγνωρίζει ιδιαίτερη πατρίδα, ο οποίος λέγεται και διεθνιστής. Η λέξη χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον κυνικό φιλόσοφο Διογένη.
Το 1909 εμφανίζεται ο Λογοτέχνης Ιων Δραγούμης (με το ψευδώνυμο Ίδας). Στο έργο του «Σαμοθράκη», 118-119 γράφει: «Εγώ ένα μονάχα ξέρω, πως εγώ δεν μπορώ να γίνω κοσμοπολίτης, γιατί ο κοσμοπολιτισμός, που περνώντας από τη λογική μου φαίνεται σα σωστός, δεν μπόρεσε ακόμα να χωθεί στα κόκκαλά μου και στα νεύρα μου, στη θέλησή μου, θέλω να πω, για να γίνει δικός μου. Ο Κοσμοπολιτισμός για μένα είναι μία παράξενη ξένη. Μόνον με το λογικό μου μπορώ να τη νιώσω και γι’ αυτό ούτε μία τρίχα του κεφαλιού μου δεν καταφέρνει να αλλάξη. Αίσθημα δικό μου δεν είναι…
…Ξέρεις, λοιπόν, πώς θα τ’ αναθρέψω τα παιδιά μου; Θα τα αφήσω να γεννηθούν όπου γεννηθούν, θα αφήσω τα λόγια μου να πέφτουν επάνω τους όπως τύχει, θα αφήσω το παράδειγμά μου και το γύρω κόσμο να τους επηρεάσει όπως θέλει, μονάχα θα προσπαθήσω να ξυπνήσω μέσα τους ό,τι ζωή έχουν, ό,τι δικό τους έχουν, αν έχουν τίποτα το ιδιαίτερο. Κι ας γίνουν ό,τι θέλουν. Μα δεν μπορώ να πάψω εγώ να είμαι Έλληνας, επειδή το θέλει μία θεωρία ή ένα αίσθημα όχι δικό μου, παρά ξένο».
Δηλαδή, ο Δραγούμης υποστηρίζει ο Έλληνας είναι από τη φύση του Κοσμπολίτης. Δεν έχει ανάγκη από θεωρίες: «το να είσαι Έλληνας σημαίνει ότι είσαι με τον άνθρωπο και για τον άνθρωπο. Ότι είσαι με το πρόσωπο και όχι με το προσωπείο. Οι Έλληνες πάντα έτσι ένιωθαν την πατρίδα και τον κοσμοπολιτισμό. Ο Ελληνισμός αφότου φανερώθηκε στον κόσμο, δεν γυρεύει να φτιάξει στενοκέφαλα εθνικά έργα, παρά έργα ανθρώπινα, αλλά για να τα καταφέρει στερεώνεται πρώτα καλά μέσα στην πατρίδα του. Και ονομάζει τους άλλους λαούς βαρβάρους μονάχα για να μη τους μιμηθεί πάρα πολύ και χάσει την πρωτοτυπία του μαζί με την περηφάνεια του για τη δική του την ψυχή, για τον πολιτισμό του, αφού αυτός ο πολιτισμός του ίσα – ίσα είναι η δύναμη που δημιουργεί έργα ανθρώπινα».
Την 31 Ιουλίου 1920, μόλις έφθασε η αγγελία της απόπειρας δολοφονίας κατά του Ελευθερίου Βενιζέλου, συνελήφθη ο Ίων Δραγούμης στους Αμπελοκήπους Αθηνών από τους εκεί στρατιώτες και εφονεύθη ως αντιβενιζελικός.
Στις ημέρες μας τον κοσμοπολιτισμό διαδέχτηκε η παγκοσμιοποίηση. Κάποιοι μας είπαν ότι η παγκοσμιοποίηση είναι μια πιο «προοδευτική» κοινωνία με καλύτερη εξέλιξη και καλύτερη ποιότητα ζωής. Άλλοι μας είπαν ότι η παγκοσμιοποίηση έχει σχέση μόνον με την οικονομία. Επιδιώκει την παγκόσμια συνεργασία γύρω από την οικονομία και τη βελτίωση της ζωής σε παγκόσμια κλίμακα.
Δυστυχώς, όλα αυτά είναι παραπλανητικά. Οι δραστηριότητες εκείνων που κινούν τα νήματα της παγκοσμιοποίησης, αποδεικνύουν τα πραγματικά σχέδιά τους. Η παγκοσμιοποίηση είναι μία οργανωμένη προσπάθεια «ομογενοποίησης», που ξεκινάει μεν από τον οικονομικό τομέα, με την προοπτική όμως να επεκταθεί και σε όλους τους άλλους τομείς του κοινωνικού βίου και όχι μόνον, αφού αποβλέπει ακόμη και στον επηρεασμό της όλης προσωπικότητας του ανθρώπου.
Κατά βάθος είναι ένα σατανικό στρατηγικό σχέδιο, για την υλοποίηση του οποίου έχουν στρατευθεί πολιτικοί και δημοσιογράφοι, κοινωνικοί και θεσμικοί παράγοντες. Στόχος του σχεδίου αυτού είναι η καταστροφή των κοινωνιών και η μετατροπή των ανθρώπων σε ένα παγκόσμιο πλαγκτόν, ευκόλως διαχειριζόμενο, με το οποίο θα τρέφονται οι παγκόσμιοι εξουσιαστές.
Για να γίνει, όμως, αυτό πρέπει να ισοπεδωθούν τα πάντα, ο,τιδήποτε αποτελεί βασικό στοιχείο μιας κοινωνίας. Το ηθικό υπόβαθρο, η ιστορία του, τα πολιτιστικά γνωρίσματα, τα εθνικά σύμβολα, η θρησκεία. Πρέπει μέσα στη νέα κοινωνία, την κοινωνία που ονειρεύονται οι ιεροφάντες της παγκοσμιοποίησης, να μην υπάρχει τίποτα που να δείχνει την ταυτότητά της. Οι ανθρώπινες κοινωνίες να μεταβληθούν σε αγελαίες μάζες ανθρώπων, χωρίς ιδανικά, χωρίς ψυχικές ανατάσεις…
Αλλά, για τον Ελληνισμό υπάρχει ειδικό μανιφέστο. Δεν θα κουραστώ να το αναφέρω, γιατί πάνω σ’ αυτό στηρίζεται όλη η στρατηγική των πολεμίων του Ελληνισμού και της Ορθοθοξίας. Των πολεμίων της Ελληνικής Ιστορίας και της Ελληνικής Γλώσσας.
Είναι η περιβόητη διακήρυξη του σύγχρονου Μέτερνιχ που λέγεται Χένρυ Κίσσινγκερ, ο οποίος το 1994 σε ομιλία του στην Ουάσιγκτων των ΗΠΑ, είπε: «Ο Ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι’ αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετισθεί. Εννοώ, δηλαδή, να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει…».
Ο Κίσσινγκερ έγραψε τη βιογραφία του Μέττερνιχ. Εκεί εκφράζει όλο το θαυμασμό του για τον αρχιερέα της «Ιεράς Συμμαχίας» που πολέμησε με λύσσα την Ελληνική Επανάσταση. Και οι δύο είναι εβραϊκής καταγωγής… Έκτοτε το μανιφέστο αυτό του Κίσσινγκερ αποτελεί τον οδηγό πορείας των μηδενιστών και πολεμίων του Ελληνορθόδοξου πολιτισμού. Όσα βλέπουμε τα τελευταία χρόνια, δεν αφήνουν αμφιβολίες για τη σοβαρότητα του κινδύνου. Δεν πρέπει να αμφιβάλουμε ότι υπάρχει σχέδιο αφελληνισμού και σχέδιο κατά της ορθοδοξίας. Τα σχέδια αυτά εξυφαίνονται σε ξένα κέντρα αποφάσεων και διοχετεύονται καταλλήλως στη χώρα μας.
Αυτά που οραματίστηκε ο Κίσσινγκερ άρχισαν σταδιακά να πραγματοποιούνται στη χώρα μας. Ξεκίνησαν με την κατάργηση του θρησκεύματος στις ταυτότητες καθώς και της υπηκοότητας. Την ιστορία την έκαμαν αγνώριστη. Έχεις την εντύπωση ότι η ιστορία που διδάσκεται δεν είναι ελληνική.
Τα θρησκευτικά που διδάσκονται δεν έχουν καμιά σχέση με την ορθοδοξία. Αν κάποιος μιλήσει για ιδανικά και για πατριωτισμό θα καταγραφεί στους «σκοταδιστές» και τους «εθνικιστές». Μεγάλη προσπάθεια καταβάλλεται να ξεριζώσουν από την ψυχή μας την αυτάδελφη σχέση Ορθοδοξίας και Έθνους. Και γράφουν και λένε, ότι η Εκκλησία έχει δική της πορεία και το Έθνος δική του και ότι τόσους αιώνες που συμπορεύονταν κακώς, κάκιστα συμπορεύονταν.
Οι προσπάθειές τους αυτές, αποσκοπούν στην κατάργηση του Έθνους και στη σαλαμοποίηση των λαών. Είναι γνωστό το κήρυγμά τους για πολυθρησκευτική, πολυεθνική και πολυπολιτισμική Ελλάδα. Διότι έτσι πραγματοποιείται το προαιώνιο όραμά τους, που αποβλέπει στην περιθωριοποίηση της ορθοδοξίας και σε μία Ελλάδα πολυδογματική και πολυθρησκευτική – ρωσική σαλάτα…
Η Ορθοδοξία προβάλλει την Οικουμενικότητα, η οποία έχει ως γνωρίσματα την ειρήνη στον κόσμο, την αλληλεγγύη μεταξύ των εθνών, την αγάπη μεταξύ των και κυρίως τον σεβασμό της ταυτότητας του κάθε έθνους. Γι’ αυτό και στην Ευρωπαϊκή Ένωση την ενότητα των κρατών που την αποτελούν την βλέπουμε με την προϋπόθεση της διατήρησης της ιδιοπροσωπείας τους.
Για να θολώσει, όμως, τα νερά η παγκοσμιοποίηση προβάλλει τον παραπλανητικό όρο οικουμενισμός. Ο απλός λαός σχηματίζει τη γνώμη ότι και οι δύο όροι κάνουν λόγο για την οικουμένη. Επομένως καλό θα είναι.
Κι όμως, ο Οικουμενισμός είναι ένα καταχθόνιο παγκόσμιο κίνημα πολιτικό και θρησκευτικό με σκοπό την υποταγή της ανθρωπότητας κάτω από μία παγκόσμια κυβέρνηση και την ένωση όλων των θρησκειών, ώστε να εξαφανιστεί ο Χριστιανισμός! (Γι’ αυτό το σκοπό προωθούν την πανθρησκεία).
Είναι γνωστό ότι όποιος αγαπάει την πατρίδα του, όποιος σκέπτεται εθνικά, δηλαδή όποιος φρονεί εθνικά, λέγεται «εθνικόφρων», όπως πρέπει. Για να δικαιολογούν όμως οι κοσμοεξουσιαστές τις θεωρίες τους και τις πράξεις τους έχουν αλλάξει την σημασία της λέξης. Το ηλεκτρονικό «Μείζον Ελληνικό Λεξικό» Τεγόπουλου – Φυτράκη, για τη λέξη «εθνικόφρων» γράφει τα ακόλουθα, μονοτονικά: «Εθνικόφρονας = ο εμφορούμενος από εθνικά φρονήματα, συντηρητικός, εθνικιστής, αντίθετος προς τις αριστερές τάσεις».
Αντιαριστερός, δεν αναγράφεται πουθενά! Γιατί; Μα απλούστατα, διότι η «κομματική» αριστερά (και όχι οι αριστεροί στο σύνολό τους) και σήμερα και από παλιά δεν εξέφραζε το έθνος, αλλά τον διεθνισμό. Μετά δε την κατάρρευσή του βρήκαν στέγη στη θυγατρική του διεθνισμού, την παγκοσμιοποίηση. Γι’ αυτό και εφαρμόζουν κατά γράμμα το «δόγμα Κίσσινγκερ».
Όμως, η αλλαγή της σημασίας μερικών λέξεων από κάποιους για αλλότριους σκοπούς ξεκινάει από τους αρχαίους χρόνους. Ο μεγάλος ιστορικός Θουκυδίδης στην Ιστορία του Γ, 82, 4 γράφει: «Και την ειωθυίαν αξίωσιν των ονομάτων ες τα έργα αντήλλαξαν τη δικαιώσει» (=Για να δικαιολογούν τις πράξεις τους άλλαξαν ακόμα και την σημασία των λέξεων).
Όπως τότε, δηλαδή, οι διάφορες πόλεις με την πολυμήχανη υπουλότητα των επιθέσεών τους κατήντησαν να μεταβάλουν αυθαίρετα τη σημασία των λέξεων, διά των οποίων δηλώνονται (ονομάζονται) τα πράγματα, έτσι λοιπόν και σήμερα οι σύγχρονοι κοσμοεξουσιαστές εφαρμόζουν την «θουκυδίδειον ρήσιν» για την αλλαγή της σημασίας των λέξεων.
Έτσι, αυθαίρετα και αλόγιστα, αν κάποιος μιλήσει για πατριωτισμό, θα καταγραφεί στους «σκοταδιστές» και τους «εθνικιστές»…