«Μπλαμπλαδίζειν σημαίνει υπεκφεύγειν»

Προφανώς το «μπλα-μπλα» πρέπει να προέρχεται από το γαλλικό ρήμα blaguer που σημαίνει φλυαρώ κι ας με συγχωρέσει ο συνάδελφος κ. Μπαμπινιώτης για το τόλμημά μου να εισαγάγω το ρήμα μπλαμπλαδίζω στην ελληνική γλώσσα. Άλλωστε η έκφραση μπλα-μπλα έχει ήδη καθιερωθεί σε όλα τα επίπεδα της ελληνικής κοινωνίας με την έννοια «λόγια του αέρα» ή «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε» προς αποφυγήν της ουσίας και της πραγματικότητας. Έτσι, ως τρανταχτό παράδειγμα θ’ αναφέρω και θα περιορισθώ στην περιλάλητη ανάπτυξη.
Δεν υπάρχει πολιτικός ή δημοσιογράφος που να μην τονίζει την ανάγκη της ανάπτυξης με συνέπεια τη δημιουργία θέσεων εργασίας, την αύξηση των εισφορών στα ασφαλιστικά ταμεία και στο δημόσιο, την αυξηση του δημοσίου πλούτου, την εγγύηση των συντάξεων, τη βελτίωση των τομέων υγείας, παιδείας, ασφάλειας, μεταφορών και επικοινωνιών και τέλος την αποτελεσματικότερη θωράκιση της χώρας έναντι οιουδήποτε εξωτερικού κινδύνου. Όλα αυτά συνιστούν την αέανη ρητορική βουλευτών και δημοσιογράφων, με τίνες σπάνιες εξαιρέσεις, οι οποίοι καθημερινά ταλαιπωρούν, κατακουράζουν και απογοητεύουν τον ελληνικό λαό, αφού στην ουσία κανείς δεν υπεισέρχεται. Άλλωστε πώς να γίνει αυτό όταν οι άνθρωποι είναι άσχετοι με την πολιτική οικονομία; Γιατί τους βγάζουν στα τηλεπαράθυρα;
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης κατηγορούν την Κυβέρνηση ως ανίκανη να καταρτίσει πρόγραμμα οικονομικής ανάπτυξης, αφού επί δύο και πλέον χρόνια στην Εξουσία δεν παρουσίασε τίποτε το συγκεκριμένο και εφικτό. Απ’ την άλλη μεριά όμως, γιατί δεν καταρτίζουν αυτά μόνα ή και μαζί ένα πρόγραμμα πλήρες και να το παρουσιάσουν στον ελληνικό λαό; Τι τα εμποδίζει; Γιατί ο λαός να μην πιστεύει ότι είναι κι αυτά ανίκανα για κάτι τέτοιο;
Σπασμωδικά η Ν.Δ. παρουσιάζει κάποια μέτρα, σωστά, κατ’ αντικειμενικήν κρίσιν, αλλά συνολικά δεν καλύπτουν με ολοκληρωμένο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων βασικούς τομείς της κοινωνικής ζωής του τόπου.
Τα άλλα κόμματα περιορίζονται στην κριτική και πέραν τούτου ουδέν. Βέβαια η χώρα έχει ανάγκη από ένα Εθνικό Πρόγραμμα Οικονομικής Ανάπτυξης (ΕΠΟΑ) κοινής συναίνεσης, αλλ’ αυτό, με δεδομένα, τις κομματικές ιδεοληψίες, το κομματικό συμφέρον, το προσωπικό βόλεμα, το κυνήγι ή τη διατήρηση της βουλευτικής καρέκλας και τις προσωπικές φιλοδοξίες, αποτελεί όνειρο απατηλό, γιατί ένα ΕΠΟΑ προϋποθέτει πρόταξη υπεράνω όλων του εθνικού συμφέροντος που σημαίνει αυτοθυσία στο βωμό του αγνού και άδολου πατριωτισμού.
Δυστυχώς όμως οι πολιτικοί ταγοί του έθνους όχι μόνον θυσίες δεν κάνουν, αλλ’ αντιθέτως κάθε τρεις και λίγο συλλαμβάνονται με νέα γίδα στον ώμο, ευτελίζοντας, πρώτοι αυτοί τους θεσμούς της δημοκρατίας και του κοινοβουλίου.
Πώς λοιπόν να τους ακολουθήσει αυτός ο τόσο ταλαιπωρημένος λαός που για όγδοη χρονιά βλέπει τα μνημόνια να διαδέχονται το ένα μετά το άλλο; Μόνο ντροπή τους πρέπει και τίποτε άλλο. Ο γράφων στις αρχές του 2011 αποκλείοντας την συναινετική κατάρτιση ενός ΕΠΟΑ σε πολιτικό επίπεδο, για τους λόγους που προαναφέρθηκαν, πρότεινε τη σύσταση μιας επιτροπής εμπειρογνωμόνων, των καλύτερων από όλα τα κόμματα, η οποία θα κατήρτιζε αυτό το ΕΠΟΑ και ο λαός θ’ αποφάσιζε ποια Κυβέρνηση θα το υλοποιούσε ταχύτερα και αποτελεσματικότερα.
Ένα πρόγραμμα με προτεραιότητες, στρατηγική, τακτική, δράσεις, ενέργειες, μέτρα, κόστος και οφέλη εντός συγκεκριμένου χρονοδιαγράμματος. Σαν χειροπιαστό παράδειγμα άμεσης προτεραιότητος είναι η επάρκεια και η παραγωγή ζωοτροφών αξιοποιώντας 1,3 εκατ. στρέμματα με αρδευτικό εξοπλισμό που μένουν ακαλλιέργητα. Αυτό, υπό το ορατό φάσμα της πείνας, απαιτεί να είσαι διεθνούς φήμης οικονομολόγος, ή πολιτικός με κοινό νου και απλή λογική σκέψη; Γιατί να χρεώνεται η χώρα δισεκατομμύρια ευρώ για ερυθρά κρέατα και να μην εφαρμόζεται πολιτική υπέρ των λευκών κρεάτων πιο υγιεινών, μικρότερου κόστους παραγωγής και ταχύτερα παραγομένων; Γιατί να μην παράγουμε περισσότερες ζωοτροφές;
Όλα αυτά και αναρίθμητα άλλα, θυμίζουν τη λαϊκή παροιμία που λέει «στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα», αφού οι άνθρωποι είναι πασιφανώς άσχετοι με την επιστήμη της πολιτικής οικονομίας, γεγονός που ενισχύεται από την ανικανότητά τους να βγάλουν τη χώρα από την ύφεση που επί 7 (επτά) και πλέον έτη κατατρύχει τον ελληνικό λαό. Δυστυχώς η ικανότητά τους περιορίζεται στο αέναο – ανεύθυνο μπλα-μπλα προς αποφυγήν της ουσίας και παραπλάνηση του λαού από την καθημερινή πραγματικότητα που για εκατομμύρια συμπολιτών μας κατέστη ταυτόσημη με το Γολγοθά.
Ζητώντας την επιείκεια του κ. Μπαμπινιώτη για την εκβολή στο πεδίο της ειδικότητάς του, ίσως είναι καιρός στο προσεχές λεξικό του να εισάγει τις λέξεις, μπα-μπλα, μπλαμπλάς και μπλαμπλαδίζω, που απόλυτα ταιριάζουν στην πλειονότητα των πολιτικών μας.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΡΑΚΑΤΣΟΥΛΗΣ, Ομότ. Καθηγητή Γεωπονικού Παν/μίου Αθηνών