Η «Αγία Ελένη» και τα ιδρύματα…

Στις 21 Μαΐου γιορτάζουν δύο μεγάλοι Άγιοι και ευεργέτες της Χριστιανοσύνης, ο αυτοκράτορας Μέγας Κων/νος και η μητέρα του Ελένη, τα ονόματα των οποίων φέρουν εκτός από πλήθος ανδρών και γυναικών Ιεροί Ναοί και Σύλλογοι, Κοινότητες και Δήμοι αλλά και ιδρύματα όπως η «Αγία Ελένη», Παιδόπολη για κορίτσια στην πόλη μας που σήμερα φιλοξενεί πρόσφυγες και ο «Άγιος Κων/νος» για αγόρια που ήταν στον παλιό Κουραμπά, στο Ξενία.
Δεν θα επεκταθώ στα των Αγίων αλλά με αφορμή τα εγκαίνια της «Αγίας Ελένης» που έγιναν για φιλοξενία των ευσυμπάθητων προσφύγων θα ξετυλίξω το κουβάρι της μνήμης, ευγνωμοσύνης ένεκεν στον Ουράνιο Πατέρα και στη Μάνα Ελλάδα εκείνων των χρόνων που η Παιδεία έβαζε θεμέλια για την ανασυγκρότηση της ρημαγμένης πατρίδας το τρίπτυχο: Θρησκεία, Πατρίδα, Οικογένεια, χάρη στο οποίο μάθαμε γράμματα και «γίναμε άνθρωποι» και πολλοί μάλιστα διέπρεψαν.
Αλήθεια οι σημερινοί «Άθεοι» 50/άρηδες, 60/ρηδες και βάλε, με τι παιδεία γαλουχήθηκαν; Πού χρωστούν το «ευ ζην»; Στη σημερινή ψυχρή τεχνολογία και στην φίλαυτη ευημερία; Στην αλόγιστη σπατάλη και στην εθνική χρεοκοπία; Αυτά είναι καρποί άλλης νοοτροπίας και όχι της εποχής εκείνης κατά την οποία λειτούργησαν Παιδοπόλεις και ορφανοτροφεία και όχι ψυχιατρεία και σωφρονιστικά ιδρύματα (φυλακές) ων ουκ έστιν αριθμός σήμερα. Ο νοών νοείτω…
Οι παιδοπόλεις και τα άλλα εθνικά ιδρύματα περιέθαλψαν όχι μόνο ορφανά πολέμου παιδιά αλλά και άλλα με γονείς, για να τα γλυτώσουν από τα αρπαχτικά χέρια των συμμοριτών που τα οδηγούσαν στους «παραδείσους» των Ανατολικών χωρών. Χιλιάδες παιδιά σωθήκαμε και δεν ξεχάσαμε την ευεργεσία αυτή. Το λέγαμε και το λέμε με καμάρι μάλιστα ότι υπήρξαμε οικότροφοι. Κανένα κόμπλεξ.
Η απλότητα και η αθωότητα της παιδικής και εφηβικής ηλικίας, η αγάπη στον Θεό και στην πατρίδα και η αγνή ομαδική ζωή ήταν πηγές χαράς και αισιοδοξίας για ν’ αγωνιστούμε και να είμαστε «ελπίδα της πατρίδας μας καμάρι του γονιού μας» όπως τραγουδούσαμε μεταξύ άλλων διαλεγμένων τραγουδιών.
Μετά από πολλά χρόνια, την δεκαετία του ’90 με αξίωσε ο Θεός να πηγαίνω στην Παιδόπολη για εθελοντική παιδαγωγική εργασία και παρά την αφθονία των υλικών αγαθών και τις διακηρυσσόμενες αρχές της δημοκρατίας που μερικοί τις οικειοποιούνται, κάποια 13χρονα κορίτσια μου είπαν: Κυρία, λένε ότι δεν είναι καλό που είμαστε σε ίδρυμα…
Κατάλαβα ότι έφτασε στ’ αυτιά τους ο περί «ιδρυματισμού» λόγος ο οποίος έδινε και έπαιρνε με την «ΑΛΛΑΓΗ» του 1981 για να κατηγορήσουν τα ιδανικά της παιδείας των προηγούμενων δεκαετιών και για να δικαιολογήσουν την επερχόμενη διάλυσή της λόγω της ασυδοσίας που κάποιοι τη λένε σεβασμό στην ελεύθερη ανάπτυξη των παιδιών.
Θυμάμαι εκείνο τον καιρό που ζωντάνεψαν τα φαντάσματα του εμφυλίου και της δικτατορίας ακούστηκε και το ανεπανάληπτο «παιδοφύλαγμα» της σοσιαλίστριας υπουργού. Έστειλαν, έλεγε, με τον εμφύλιο τα παιδιά στο παραπέτασμα για να τα φυλάξουν. Από ποιον; Από τη μάνα τους από την οποία τ’ άρπαζαν ή από τη Μάνα Ελλάδα που τ’ ασφάλιζε στα ιδρύματα;
Τότε λοιπόν έδιναν και έπαιρναν οι εκπομπές περί «ιδρυματισμού» και πες – πες έβγαιναν… ετεροχρονισμένα «οι κακές επιδράσεις» του ιδρύματος, άρχισαν να βρίσκουν «απωθημένα» και να κατηγορούν όλους. Όμως ακούστηκαν και φωνές ευγνώμονες ανδρών και γυναικών που ευτύχησαν και πρόκοψαν χάρη στην ύπαρξη αυτών των ιδρυμάτων τα οποία έχτιζαν το μέλλον των παιδιών και της Ελλάδας στα ελληνοχριστιανικά ιδανικά της παιδείας. Αλλά οι αυτοαποκαλούμενοι προοδευτικοί σιγά – σιγά ροκάνιζαν τα θεμέλια της Πατρίδας για να φτάσουμε στη σημερινή κατάσταση της πνευματικής κρίσης και της ηθικής και οικονομικής εξαθλίωσης.
Για να επανέλθω στις μαθήτριες της παιδόπολης της δεκαετίας του ’90, μου είπαν με την απογοήτευση στα μάτια: πρώτα ήταν ωραία, κυρία… Κάναμε προσευχή στο φαγητό, πηγαίναμε εκκλησία… Τώρα… Τώρα, απελπισία… Σαν να μην έχουμε Ουράνιο πατέρα να Του μιλούμε…
Έτσι είπαν δύο σπουργιτάκια… Ρώτησε το ένα: Γιατί είναι τόσο μελαγχολικοί και αγχωμένοι οι άνθρωποι; Ίσως δεν έχουν Πατέρα να εμπιστευθούν, απάντησε το άλλο…
Είναι αλήθεια μελαγχολική η εικόνα χωριών με πολυθέσια σχολεία που τώρα είναι κλειστά. Ιδρύματα με ιστορία και δράση που τώρα είναι κυψέλες βουβές. Μάλλον όχι… Πολύβουες από μετανάστες όπως η «Αγία Ελένη»…
Τους καλωσορίζουμε και τους ευχόμαστε καλή διαμονή μέχρι να γυρίσουν στην πατρίδα τους. Μόνο να μη τους ενοχλήσει το Χριστιανικό όνομα του ιδρύματος και βρεθεί κάποιος τοπικός φορέας να το εξαλείψει από σεβασμό στο δικαίωμα «της ανεξιθρησκείας». Κάτι τέτοιο δε συνέβη στην Αχαϊκή πρωτεύουσα; Μη χειρότερα!
Σε σχετικό ρεπορτάζ του Π.Λ. για τα εγκαίνια της «Αγίας Ελένης» διαβάσαμε: Η πιο συγκινητική στιγμή της εκδήλωσης ήταν η παρουσία πέντε κυριών οι οποίες έζησαν ως παιδιά στην παιδόπολη και είπαν: «Ο τόπος αυτός είναι ιερός. Γεμάτος αναμνήσεις για μας. Μας δίνεται η ευκαιρία να επισκεφτούμε τους χώρους των παιδικών μας χρόνων και αυτό μας συγκινεί ιδιαίτερα…».
Συμφωνώ ότι η σωστή οικογένεια είναι ο ιδανικός τόπος για την ανάπτυξη των παιδιών αλλά κάποτε οι πόλεμοι και τώρα τα πολλά προβλήματα καθιστούν το ίδρυμα σπίτι τους όπου εκτός από τη φροντίδα και τη στοργή των υπευθύνων, απολαμβάνουν ευκαιρίες και χαρές της ομαδικής ζωής που δεν έχει η οικογένεια, για να μη πω ότι η ολιγότεκνη οικογένεια απομυζά τη δροσιά από τις ψυχές μικρών και μεγάλων γιατί η αγάπη όσο μοιράζεται τόσο πολλαπλασιάζεται.
Περί αυτού μας πείθουν και τα οικοτροφεία της ιεράς Μονής Ντουραχάνης και η «Κιβωτός» της Πωγωνιανής.
Είναι έργα φωτισμένων ιερωμένων και συνεργατών που με τη βοήθεια του Θεού και τη συμπαράσταση των πιστών λειτουργούν υποδειγματικά και άψογα, γι’ αυτό τα παιδιά που αποφοιτούν με εφόδια για τη ζωή, στην καλύτερη θέση της καρδιάς τους έχουν τις αναμνήσεις και η ωραιότερη λέξη στα χείλη τους είναι το «ευχαριστώ» στον Θεό και στους ανθρώπους του ιδρύματος, μαζί με τους οποίους τα χαιρόμαστε και ευχόμαστε κάθε πρόοδο και επιτυχία στη ζωή τους.
Εγκάρδιες ευχές για τα εν λόγω ιδρύματα και για τους εορτάζοντες με τους Αγίους Κων/νο και Ελένη. Χρόνια Πολλά!