Ο λόγος περί της συγχωρήσεως...

Επηρεασμένος από την Μεγάλη Εβδομάδα που πέρασε, αναρωτιέμαι τι είναι συγχώρεση; Ποιος τη δίνει; Ποιος τη λαμβάνει;
Ας ανατρέξουμε στο παρελθόν και περισσότερο στα χρόνια του Χριστού. Κατά την Βίβλο μόνο ο Θεός είχε το προνόμιο της συγχώρεσης και όχι οι ιερείς. Ερχόμενος ο Χριστός στον κόσμο είχε δώσει άφεση αμαρτιών (συγχώρεση) σε πολλούς ανθρώπους που του ζητήσανε. «Αφέονταί σου οι αμαρτίες».
Όταν δικάζανε το Χριστό στο κατηγορητήριο ήταν και το ότι έδωσε συγχώρεση που μόνο Θεός τη δίνει. Άραγε οάνθρωπος, ο κοινός θνητός είναι ικανός να δώσει συγχώρεση; Ο πνευματικός κατά την εξομολόγηση δίνει άφεση αμαρτιών. Επικαλούμενος τη Χάρη του Χριστού.
Εμείς οι απλοί θνητοί είμαστε πρόθυμοι να δώσουμε συγχώρεση; Η ανθρώπινη φύση είναι αδύνατη: «το πνεύμα πρόθυμο η σαρξ ασθενής». Εδώ ο ίδιος ο Χριστός σε κάποια στιγμή με την ανθρώπινη φύση του κάπου δείλιασε και ζήτησε κατά το Θείο Δράμα: «Απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο». Που θέλω να καταλήξω. Εμείς οι απλοί θνητοί είμαστε αδύνατοι και δεν μπορούμε εύκολα να δώσουμε συγχώρεση.
Μπορεί να το λέμε αλλά στην πράξη δυστυχώς δεν το κάνουμε. Εμείς βέβαια ζητάμε την συγχώρεση. Στην νεκρώσιμη ακολουθία οι ιερείς αναφέρουν «παν ότι εν λόγω ή έργω ή διανοία Θεός συγχώρεσον». Έχουμε ακούσει μερικούς που αναφέρονται σε κάποιους που τους έχουν κάνει κάποιο κακό να λένε «να τυραννιστεί μέχρι να του βγει η ψυχή του». Πολλοί πάλι όταν διαισθάνονται ότι έρχεται το τέλος της ζωής τους ζητάνε την συγχώρεση από αυτούς που ηθελημένα ή άθελά τους να έβλαψαν.
Στην Πινακοθήκη Αβέρωφ στο Μέτσοβο, υπάρχει ένας πίνακας του Αλεκτορίδη «Ο Άθεος», που απεικονίζει κάποιον που όταν αισθάνθηκε ότι ήρθε το τέλος της ζωής του, ζήτησε να εξομολογηθεί και να μεταλάβει. Άραγε την συγχώρεση τη δίνουμε όταν μας την ζητάνε ή πρέπει ή είμαστε καλοπροαίρετοι να την δώσουμε;
Όταν κάποιος σου ζητάει συγχώρεση με ειλικρινή μεταμέλεια τον συγχωρείς ή όχι;
Βλέπουμε και ακούμε καθημερινά από τα μέσα ενημέρωσης ότι κάποιοι κακοποιοί: χτυπήσανε, φιμώσανε, σκοτώσανε ηλικιωμένους για να τους κλέψουνε. Μίση, πάθη, φόνοι, βιασμοί, μοιχείες... Το μεγάλο δίλημμα: Συγχωρούμε ή όχι;
Όταν εξομολογούμαστε και μεταλαμβάνουμε, αφού εμείς πήραμε την άφεση αμαρτιών (συγχώρεση) άραγε συγχωρούμε αυτούς που μας βλάψανε ή το αποκρύπτουμε από τον Πνευματικό μας;
Γιατί εμείς οι άνθρωποι τα ζώα τα τιμωρούμε μία φορά, ενώ τον συνάνθρωπό μας όχι; Συνέχεια τον κατηγορούμε και προσπαθούμε να τον τιμωρήσουμε. Από τη ζωή μας έχουμε αποκομίσει πολλά παραδέιγματα, όπως: Στους «Άθλιους» του Βίκτωρα Ουγκώ, τον Γιάννη Αγιάννη τον συγχώρεσε ο Επίσκοπος και δεν τον κατηγόρησε στον Ιαβέρη όταν τον συνέλαβε, μάλιστα του δώρισε και τα κλοπιμαία. Ο Μαχάτμα Γκάντι κάπου αναφέρει: «Η ικανότητα να συγχωρείς είναι προσόν του δυνατού. Οι αδύναμοι ποτέ δεν συγχωρούν».
Επειδή, λοιπόν, κανένας δεν είναι αλάνθαστος σ’ αυτήν την ζωή, πολύ σπουδαίο είναι να δεις μέσα σου το πού αισθάνεσαι λάθος, πού νιώθεις ένοχος και πόσο είσαι έτοιμος και δυνατός να αναγνωρίσεις την ανάγκη σου γι’ αυτά στον εαυτό σου, στον-ην σύντροφό σου ή σε κείνον που νομίζεις ότι έβλαψες.
(ΜΕΤΣΟΒΟ)