Πού το πάει το ΠΑΣΟΚ;

Όσοι συνειδητά βρεθήκαμε, το 1974, στο χώρο του νεοσύστατου ΠΑΣΟΚ και συμπορευτήκαμε μέχρι το 1986, οπότε οριστικά τελείωσε η Αλλαγή, παρακολουθούμε τα συμβαίνοντα  στο λεγόμενο ΠΑΣΟΚ -αναμενόμενα άλλωστε- με κάποιο προβληματισμό, όχι τόσο για την τύχη του συγκεκριμένου κομματικού  οργάνου, αλλά για την τύχη του κομματικού συστήματος γενικότερα, εντελώς απαραίτητου για το Κοινοβουλευτικό μας Πολίτευμα και την ίδια τη χώρα μας.
Το σημερινό ΠΑΣΟΚ δε διαφέρει σε τίποτε από την Ένωση Κέντρου  του έτους 1974, της οποίας η τύχη, μετά την αποστασία, ήταν προδιαγραμμένη. Αυτό ακριβώς κατάλαβε ο Ανδρέας Παπανδρέου, γι' αυτό αρνήθηκε να αναλάβει τη αρχηγία της Ένωσης Κέντρου και ίδρυσε το ΠΑΣΟΚ που δεν είχε, αρχικά, καμιά σχέση με την Ένωση Κέντρου, που τη θεωρούσε φθαρμένη και περίμενε το τέλος της. Και αυτό έγινε τρία χρόνια αργότερα.
Η επιτυχία του ΠΑΣΟΚ οφείλεται στο γεγονός  ότι έφερε στη χώρα μας κάτι το νέο που περίμενε ο κόσμος: Νέος αρχηγός, νέα πρόσωπα, νέο πρόγραμμα. Έτσι τα πρώτα χρόνια  της διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ έπνευσε, σε βασικούς τομείς, καινούριος άνεμος και ο κόσμος ένιωσε την ΑΛΛΑΓΗ, την οποία μάλιστα  επιδοκίμασε με τις εκλογές του 1985. Αυτό ήταν και το τελευταίο στάδιο της ΑΛΛΑΓΗΣ, η οποία τελείωσε νωρίς. Μας το είπε ξεκάθαρα στο περισπούδαστο βιβλίο του ο Παρασκευάς Αυγερινός, από τους πρωτεργάτες της ΑΛΛΑΓΗΣ και εμπνευστής του ΕΣΥ. Άλλωστε, οι περισσότεροι από αυτούς που συνειδητά εντάχθηκαν στο ΠΑΣΟΚ μετά το 1981 δεν είχαν σχέση με την ΑΛΛΑΓΗ, είχαν σχέση με την εξουσία και τα εξ αυτής αγαθά.
Αυτό το δρόμο ακολούθησε και το επίσημο ΠΑΣΟΚ που από ΚΙΝΗΜΑ ΑΛΛΑΓΗΣ έγινε κόμμα εξουσίας. Όσα στελέχη είχαν πιστέψει στην ΑΛΛΑΓΗ και την υλοποίησαν  τα πρώτα χρόνια  υποχρεώθηκαν  να «κατέβουν από το τρένο» και στη θέση τους ανέβηκαν  πρόσωπα που τα έβλεπες και σου προκαλούσαν, με την ασχετοσύνη τους, τη θυμηδία, με ελάχιστες τιμητικές εξαιρέσεις, που όμως δεν αναιρούν τον κανόνα. Βασικές διακηρύξεις του που περιλαμβανόταν στο περίφημο  Συμβόλαιο με το Λαό, λησμονήθηκαν, με ευθύνη της ηγεσίας και της σκληρής κομματικής νομενκλατούρας που είχε επικεφαλής τη γνωστή τρόικα. Νόμοι που ψηφίστηκαν τα πρώτα χρόνια της ΑΛΛΑΓΗΣ, ή δεν εφαρμόστηκαν ή καταργήθηκαν. Το γνωστό κατεστημένο, κάπως παραλλαγμένο, έκανε ξανά την εμφάνισή του.
Τότε ακριβώς εμφανίστηκε και ο «τραπεζίτης» Κοσκωτάς  που γελοιοποίησε τα πάντα. Σ' αυτό βοήθησε και η συνταγματική αναθεώρηση του 1985 που μετέτρεψε το Πολίτευμα σε πρωθυπουργικό και αφαίρεσε κάθε ίχνος δημοκρατικότητας. Τα όσα ακολούθησαν  επιτάχυναν  τον κατήφορο  στον οποίο οδηγούνταν  η χώρα.
Μετά το θάνατο του ιδρυτή  του ΠΑΣΟΚ, η λέξη ΑΛΛΑΓΗ εγκαταλείφθηκε, αφού στην πράξη είχε καταργηθεί και αντικαταστάθηκε με τη λέξη «εκσυγχρονισμός» που αποδείχτηκε κι αυτός «θολός και κακέκτυπος», κατά δήλωση προβεβλημένου στελέχους του ΠΑΣΟΚ και έληξε με το δαχτυλίδι που προσφέρθηκε στο γιο του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, προφανώς για κάποιο  προηγηθέν αντάλλαγμα.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, «γέμισε η πολιτική σκηνή με αμοραλιστές,  αριβίστες  και τυχοδιώκτες, οι οποίοι χωρίς να έχουν υπάρξει ποτέ σοσιαλιστές ή να έχουν παλέψει έστω, για κάποιο ιδανικό, βρέθηκαν προβεβλημένα στελέχη, υπουργοί ή και δελφίνοι, μόνο και μόνο γιατί εξαργύρωσαν την υποτακτικότητά τους στα διαπλεκόμενα». Η παραπέρα πορεία του ΠΑΣΟΚ, μέχρι την κρίση, κατά την κρίση και μέχρι σήμερα, υπήρξε κατηφορική. Και μην επικαλεστούν  για τη συμπεριφορά τους, τους δανειστές και τα Μνημόνια. Είχαν συνηθίσει στα διαπλεκόμενα από τα οποία δεν μπορούσαν  να απεμπλακούν. Μεσούσης της κρίσης οι άνθρωποι  που είχαν μείνει στο ΠΑΣΟΚ, είτε ως ανεξάρτητη κυβέρνηση με πρωθυπουργό το Γιωργάκη, είτε στη συγκυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου, αντί να προχωρήσουν σε ριζικές μεταρρυθμίσεις που θα έβγαζαν τη χώρα από την κρίση και τα τραγικά αδιέξοδα  για τα οποία ήταν συνυπεύθυνοι αυτοί, εξακολουθούσαν να διαπλέκονται και να ψηφίζουν νόμους που γύριζαν τη χώρα στην εποχή της δικτατορίας του Μεταξά. Υπάρχουν αδιάσειστα στοιχεία  για τούτο που πρέπει να αναφερθούν, μήπως και συνειδητοποιήσουν  τις ευθύνες τους:
ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΠΡΩΤΟ:Με άρθρο του γραμμένο το 2010, στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ, ο  καθηγητής του Εκκλησιαστικού Δικαίου της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Κονιδάρης, σαφής γνώστης των Εκκλησιαστικών μας πραγμάτων, καταγγέλλει: «Η φιληδονία και η φιλοχρηματία στη διοίκηση της Εκκλησίας επερίσευσε και όταν διαπιστώθηκαν ηθικά και οικονομικά σκάνδαλα κουκουλώθηκαν επιτηδείως. Η διαπλοκή με τους πολιτικούς σε πολλές περιπτώσεις αυταπόδεικτη, επέτρεψε την καθιέρωση προνομιακής μεταχειρίσεως της Εκκλησίας».
Αυτή η διαπλοκή, για να μείνουμε στο ΠΑΣΟΚ που μας αφορά, άρχισε από το 1985 επί Α. Παπανδρέου, συνεχίστηκε επί Σημίτη, επί Γιωργάκη και επί Βενιζέλου. Όλοι ήξεραν συγκεκριμένα οικονομικά σκάνδαλα, αλλά  τα «κουκούλωναν επιτηδείως». Όποιος τυχόν θέλει συγκεκριμένα στοιχεία, είναι στη διάθεσή του.
ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ:Το έτος 2013, ενώ  η κρίση μεσουρανούσε και η Ελλάδα κινδύνευε να καταρρεύσει από τη χρεοκοπία, η συγκυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου αποφάσισε να εκσυγχρονίσει τον Α.Ν. 2039/1939 του Μεταξά για τα Εθνικά Κληροδοτήματα που είχε διατηρήσει στην πόλη των Ιωαννίνων και μόνο σ' αυτή, καθεστώς χειρότερο και από αυτό της Τουρκοκρατίας. Με παρέμβαση  της Πανηπειρωτικής Συνομοσπονδίας  και άλλων μαζικών φορέων της Ηπείρου, στο νομοσχέδιο που κατατέθηκε στη Βουλή και αναρτήθηκε στο Διαδίκτυο, το καθεστώς αυτό καταργούνταν.
Ξεσηκώθηκε όμως το κατεστημένο, παρενέβη η πολιτειακή και εκκλησιαστική ηγεσία της χώρας, με συνέπεια  το δίδυμο Σαμαρά - Βενιζέλου να δώσει εντολή στον αρμόδιο υπουργό να εξαλείψει την κατάργηση αυτού του φασιστικού  καθεστώτος και στους βουλευτές της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ -κάποιοι από αυτούς είναι και σήμερα βουλευτές του εναπομείναντος ΠΑΣΟΚ- να ψηφίσουν «εκσυγχρονιστικό» νόμο που διατηρεί σε ισχύ διατάξεις αντισυνταγματικές του φασιστικού αναγκαστικού νόμου του Μεταξά. Εδώ δεν έλειψε μόνο η δικαιοσύνη· εξέλιπε μαζί μ' αυτή και η αιδώς. Όσοι θυμάστε από το Σχολείο το σχετικό χωρίο από τον «Πρωταγόρα» του Πλάτωνα καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό και γιατί με τέτοιες πρακτικές που δυστυχώς ισχύουν και σήμερα, πράγμα που δε θα το περίμενε κανείς, αφού, προεκλογικά και μετεκλογικά, από επίσημα χείλη κατ' επανάληψη έχει διακηρυχθεί ότι «το παλιό έφυγε και ήρθε το νέο», η χώρα δεν πρόκειται ποτέ να συνέλθει.
Όλα αυτά τα αμαρτήματα που συνοπτικά αναφέρθηκαν πιο πάνω βαρύνουν στο ακέραιο και το σημερινό εναπομείναν ΠΑΣΟΚ, το οποίο, αν κρίνουμε  από τη στάση της σημερινής ηγεσίας του, δεν εννοεί να συνετιστεί και να απαλλαγεί από τις νοοτροπίες και τα αμαρτήματα του παρελθόντος, με τα οποία, φαίνεται, είναι εθισμένο. Με παλιά φθαρμένα υλικά δεν χτίζεις καινούριο οικοδόμημα. Η ευθύνη  βαρύνει ολοκληρωτικά όλους όσοι συμμετέχουν στα τεκταινόμενα του ΠΑΣΟΚ και σε όσους τα στηρίζουν από το προσκήνιο και από το παρασκήνιο.
Το λεγόμενο σήμερα ΠΑΣΟΚ και όλες οι προοδευτικές (εκτός εισαγωγικών) δυνάμεις, που κινούνται στον ίδιο χώρο, έχουν ένα και μοναδικό δρόμο να ακολουθήσουν, αν πράγματι ενδιαφέρονται για τον τόπο και όχι για την προσωπική -που θα είναι άλλωστε προσωρινή και επώδυνη- επιβίωση:   Να ακολουθήσουν το δρόμο που ακολούθησε το ΠΑΣΟΚ το έτος 1974: Νέα ηγεσία απαλλαγμένη από τα αμαρτήματα του παρελθόντος, με μια προσωπικότητα πανελλήνιου κύρους με βαθιά καλλιέργεια και ανάλογη σταδιοδρομία, με αντιλήψεις πράγματι προοδευτικές, χωρίς δεσμεύσεις και διαπλοκές.
Προ παντός, όχι ανεπάγγελτος της ζωής που θα γίνει επαγγελματίας της πολιτικής, ούτε πάλι  κάποιος «αχθοφόρος» οικογενειακού ονόματος. Αν νομίζουν ότι τέτοιες προσωπικότητες στον προοδευτικό χώρο δεν υπάρχουν, τότε ας μη ματαιοπονούν και ας μη εξακολουθούν με πρακτικές του παρελθόντος να ζημιώνουν τον τόπο. Πρέπει σ' αυτό το χώρο να πνεύσει καινούριος άνεμος,  να επικρατήσουν καινούριες αντιλήψεις, με νέα και άφθαρτα πρόσωπα. Αυτός ο χώρος έχει ευρύ πεδίο δράσης και αρκετές δυνατότητες για να συμβάλει στην εξυγίανση της πολιτικής ζωής της χώρας. Υπό τις σημερινές δε συνθήκες, είναι απαραίτητος και, αν παραμεριστούν κάποιες ηγετικές μωροφιλοδοξίες, θα ωφελήσει πολύ τον τόπο.
Η χώρα είναι ήδη χρεοκοπημένη, όχι μόνο οικονομικά. Η χρεοκοπία είναι βαθύτερη. Είναι χρεοκοπία πολιτική, ηθική. Παιχνίδια σε βάρος του Λαού όχι μόνο δεν είναι θεμιτά αλλά είναι ταυτόχρονα και επικίνδυνα για όσους τα αποτολμήσουν.