Έγκλημα διαρκείας σε βάρος των Ελλήνων!

Για το έγκλημα διαρκείας που συντελείται εδώ και επτά χρόνια σε βάρος του Ελληνικού λαού ποιος θα πληρώσει, ποιος θα τιμωρηθεί; Η εξαθλίωση των Ελλήνων πολιτών είναι τέτοια που θα ζήλευαν τους πρόσφυγες, στους οποίους εξασφαλίζεται δωρεάν στέγαση, δωρεάν σίτιση και δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη!
Χόρτασε ο ελληνικός λαός από τα ψέματα των πολιτικών όλων των αποχρώσεων, πράσινων, γαλάζιων, κόκκινων, πρασινοκόκκινων κλπ. Κι ενώ οι πολιτικοί, πρώην και νυν, απολαμβάνουν τα προκλητικά προνόμιά τους, «βολεύοντας» με κάθε τρόπο τους δικούς τους ανθρώπους, συγγενείς και φίλους, σε διάφορες θέσεις του δημόσιου τομέα, χωρίς να νοιώθουν οποιοδήποτε ίχνος ευαισθησίας και τύψεως, η πλειοψηφία των πολιτών υποφέρει και αγωνιά και για το σήμερα και για το αύριο, αφού η υπερφορολόγηση έχει εξαντλήσει κάθε οικονομική ικμάδα και κινδυνεύουν να χάσουν την περιουσία τους, την οποία οι περισσότεροι απέκτησαν με στερήσεις και με αιματηρές οικονομίες.
Οι υπεύθυνοι του εγκλήματος, αντί να τιμωρηθούν παραδειγματικά, όχι μόνον συνεχίζουν να παίρνουν τους παχυλούς μισθούς τους, αλλά παρουσιάζονται προκλητικά στον δημόσιο βίο, ωσάν να μην έχουν οποιαδήποτε ευθύνη για την κατάντια της χώρας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο κ. Γεώργιος Παπανδρέου. Και οι καιροσκόποι εύκολα μεταπηδούν από το ένα κόμμα εξουσίας στο άλλο, για να μην χάσουν τα προνόμιά τους, όπως συμβαίνει με ένα πλήθος πρώην υπουργών και βουλευτών του ΠΑΣΟΚ που μεταπήδησαν στον ΣΥΡΙΖΑ.
Πόσο κόστισε στο δημόσιο, δηλαδή πόσα επιπλέον δισεκατομμύρια φορτώθηκαν στις πλάτες του λαού, από την πολιτική που άσκησε ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ κατά την διετή και πλέον διακυβέρνηση της χώρας από αυτούς; Κάποιοι μιλάνε για πολλά δισεκατομμύρια!  
Η τραγική ειρωνεία είναι ότι η εξαθλίωση του λαού ωραιοποιείται από τους κυβερνώντες ως μεγάλη επιτυχία, ιδιαίτερα με την παρουσίαση του πρωτογενούς πλεονάσματος για το 2016, ύψους 3,9%! Μεγαλύτερη απάτη από αυτό δεν υπάρχει! Τη στιγμή που το κράτος σταμάτησε να πληρώνει τις οφειλές του προς τους πολίτες, οφειλές που ανέρχονται στα 4 με 5 δισεκατομμύρια, τη στιγμή που ουσιαστικά με την υπερφορολόγηση ρούφηξαν κυριολεκτικά το αίμα από τους Έλληνες φορολογούμενους, το να παρουσιάζουν αυτό το πλεόνασμα είναι κάτι που μόνον στο θέατρο του παραλόγου μπορεί να γίνει κατανοητό. Ακατανόητη, ωστόσο, είναι σε αυτό το θέμα η Κομισιόν! Φαίνεται ότι αυτά τα νούμερα εξυπηρετούν τους σκοπούς τους, αλλιώς δεν εξηγείται η ένοχη σιωπή τους.
Από τα επτά δισεκατομμύρια του φόρου εισοδήματος που εισέπραξε το κράτος, το 70% προέρχεται από μισθούς και συντάξεις! Και μια και ένα συνολικό εισόδημα περί τα 7,5 δις ευρώ πολιτών που δηλώνουν χαμηλότερο των 12.000 ευρώ εισόδημα μένει αφορολόγητο, αυτό σημαίνει ότι από τη μεσαία τάξη εισέπραξε αυτό το ποσό το κράτος, την οποία μεσαία τάξη, χωρίς υπερβολή, η πολιτική τόσο των προηγούμενων όσο και της τωρινής κυβερνήσεως συνέτριψαν και εξαφάνισαν. Η μεσαία τάξη, όμως, είναι αυτή που εξασφάλιζε την οικονομική και πολιτική σταθερότητα της χώρας και η συντριβή της προοιωνίζει κακές πολιτικές εξελίξεις.
Πώς είναι δυνατόν να επιβιώσει κάποιος με μισθούς και συντάξεις πείνας; Πόσα χρειάζεται ένα νοικοκυριό για να ζήσει αξιοπρεπώς κάθε χρόνο; Εξασφαλίζει το κράτος τις συνθήκες αξιοπρεπούς διαβίωσης των πολιτών του, αφού αυτός είναι ουσιαστικά ο ελάχιστος λόγος υπάρξεώς του; Η απάντηση είναι προφανής. Όταν η επιβάρυνση είναι 8 στα 10 ευρώ για ένα εκατομμύριο πολίτες με εισόδημα άνω των 20.000 ευρώ (επιβάρυνση που ξεπέρασε τα 6 δις ευρώ), πώς είναι δυνατόν να είναι η κατάσταση διαφορετική;
Τα μέτρα που συμφωνήθηκαν στη Μάλτα, όπως η περαιτέρω μείωση των συντάξεων (η δέκατη τρίτη) και του αφορολόγητου ορίου προοιωνίζουν ακόμα χειρότερη κατάσταση από τις προηγούμενες. Πώς θα εξασφαλίζει η Κυβέρνηση συνεχή πρωτογενή πλεονάσματα 3,5%, όπως έχει κακώς αποδεχθεί, τα επόμενα χρόνια, όταν έχει εξαντληθεί η φορολογική ικανότητα του Έλληνα πολίτη; Είχαμε επισημάνει από την αρχή ότι η Κυβέρνηση έπρεπε σε αυτό το θέμα να είχε συνταχθεί με το ΔΝΤ, που απαιτούσε μείωση του πρωτογενούς πλεονάσματος και διευθέτηση του δημόσιου χρέους, πράγμα που δεν έκανε. Αντ’ αυτού λεκτικά πολεμούσε και το ΔΝΤ και τον κ. Σόιμπλε!
Με μαθηματική ακρίβεια οδηγούμαστε σε περαιτέρω εξαθλίωση, με ένταση της μετανάστευσης των παιδιών μας στο εξωτερικό για εξεύρεση εργασίας και αξιοπρεπούς διαβίωσης, ξεπούλημα της δημόσιας και, δυστυχώς, και της ιδιωτικής περιουσίας,  ενώ συγχρόνως οι κυβερνώντες θα εκστασιάζονται με τις δήθεν επιτυχίες τους και θα μετέρχονται κάθε είδους μηχανορραφιών για την παραμονή τους στην εξουσία.
Δεν είναι παράδοξο που οι Έλληνες πολίτες εμπιστεύονται τους πολιτικούς μόνο σε ένα ποσοστό 7,5%. ΔΕΝ τους εμπιστεύονται το 92.5%! Δηλαδή πλήρης απαξίωση. Είναι οι πολίτες απογοητευμένοι, ανήσυχοι και θυμωμένοι. Ωστόσο, η ευθύνη για τα δεινά που μας βρήκαν θα πρέπει να επιμερισθεί και στους πολίτες, αφού οι περισσότεροι από αυτούς ψήφιζαν με κριτήριο τα προσωπικά οφέλη και τις ωφελιμιστικές προσδοκίες που είχαν και όχι με κριτήριο το κοινό όφελος της χώρας. Η ιδιοτέλεια υπερίσχυσε του δημοσίου συμφέροντος, πράγμα βέβαια που το εκμεταλλεύτηκαν και συνεχίζουν να το εκμεταλλεύονται οι πολιτικοί με απώτερο στόχο την εξαγορά της ψήφου τους.
Για το τι μέλλει ή για το τι δέον γενέσθαι, υπάρχει πλήρης σύγχυση και στους πολιτικούς και στους πολίτες. Συνέπεια, κατά το κοινώς λεγόμενο, «ο καθένας να κοιτάει το τομάρι του». Σε μια τέτοια πλήρη αβεβαιότητα και σύγχυση το μέλλον και της χώρας και των Ελλήνων πολιτών φαίνεται να βαίνει από το κακό στο χειρότερο. Και μάλιστα σε ένα παγκόσμιο περιβάλλον σκληρού εμπορικού ανταγωνισμού και περιφερειακών πολεμικών συρράξεων και εδαφικών διεκδικήσεων από γειτονικές χώρες σε βάρος της χώρας μας.
Υπάρχει ελπίδα; Ναι, αν αλλάξουμε νοοτροπία, αν αποφασίσουμε να λέμε και να ακούμε την αλήθεια, αν δεν παραμυθιαζόμαστε από υποσχέσεις που τέρπουν την ακοή μας, αν νοιώσουμε ότι είμαστε ένα μόριο ενός συνόλου και ότι το σύνολο είναι υπεράνω εκάστου μορίου, και ότι αν ευημερεί το σύνολο, τότε θα ευημερεί και το κάθε μόριο του συνόλου. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με το οργανωμένο σύστημα παιδείας, και την ανάλογη διαμόρφωση του πολιτικο-κοινωνικού περιβάλλοντος με τη συνδρομή των μέσων μαζικής ενημερώσεως, τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών και εφημερίδων.