«Ο Γιαλός δεν είναι στραβός…»

• Διανύουμε ήδη το όγδοο έτος της παρατεταμένης - γενικευμένης κρίσης και δυστυχώς κάθε χθες, αποδεικνύεται καθημερινά ότι, ήταν καλύτερο από το σήμερα.

Όλα τα στοιχεία και όλοι οι δείκτες, το επιβεβαιώνουν αυτό περίτρανα και ως εκ τούτου δεν απαιτούνται ιδιαίτερες γνώσεις και αναλύσεις. Οι μόνοι που δε φαίνεται να το κατανοούν αυτό είναι το σύνολο σχεδόν των πολιτικών μας, οι οποίοι ή εξακολουθούν να ζουν εγκλωβισμένοι στον μικρόκοσμό τους ή βρίσκονται σ’ εντεταλμένη αποστολή ή αδυνατούν να κατανοήσουν τα απλά και τα αυτονόητα. Διότι, τι άλλο μπορεί να υποθέσει κανείς, αφού όλες οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν και τα μέτρα που ελήφθησαν οδήγησαν και οδηγούν τα πράγματα συνεχώς προς το χειρότερο. Παρότι, ο ασθενής βρίσκεται υπό συχνή ιατρική παρακολούθηση και φαρμακευτική αγωγή, η πορεία της υγείας του χειροτερεύει καθημερινά, τα ζωτικά όργανα υπολειτουργούν και μάλιστα διατρέχει άμεσο κίνδυνο να περιέλθει σε κωματώδη κατάσταση,  παρά τις διαβεβαιώσεις περί του αντιθέτου.
Δυστυχώς, στις μέρες μας οι κενόδοξοι εξουσιαστές ζούνε σε μια παράλογη εικονική πραγματικότητα που οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει και εντέχνως περιφρουρούν, με το ισχυρό τείχος του ατομικιστικού ναρκισσισμού και ιδεαλιστικού παραλογισμού, που επιμελώς έχουν χτίσει  με το αίμα του ελληνικού λαού. Χωρίς κανένα απολύτως ηθικό φραγμό, με την αγαστή συνεργασία αδίστακτων και οικονομικά ισχυρών  τυχοδιωκτών, ξεπουλάν την αξιοπρέπεια και σφετερίζονται με τον πιο χυδαίο τρόπο τα θεμελιώδη δικαιώματα των Ελλήνων, επιβάλλοντας καθ’ αυτό τον τρόπο τον σκοταδισμό, με όλες τις πολιτικές ασχήμιες και κοινωνικές παθογένειες που τον χαρακτηρίζουν.
Όσο και να θέλει κανείς να δει το ποτήρι μισογεμάτο δε γίνεται πια, το ποτήρι είναι εντελώς άδειο και επιπλέον είναι ραγισμένο. Μη ζούμε με αυταπάτες και μην ωραιοποιούμε την τραγική πραγματικότητα. Οι ανέλπιστες προσπάθειες ορισμένων εντεταλμένων – βολεμένων να παρουσιάσουν μια διαφορετική εικόνα, πέφτουν στο κενό και το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να εξοργίζουν ακόμη περισσότερο το δύστυχο λαό. Τα ασύστολα ψέματα, τα κροκοδείλια δάκρυα, οι ιδεολογικές κορώνες, οι ανούσιες κοινοβουλευτικές και τηλεοπτικές κοκορομαχίες, οι αγωνιώδεις προσπάθειες να προστατεύσουν τα κεκτημένα και να προάγουν τα συμφέροντα τους, νομοθετώντας κατά το δοκούν, είναι γεγονός πως προκαλούν το λαϊκό αίσθημα, τοποθετώντας έτσι εκρηκτικά στα θεμέλια του ετοιμόρροπου πολιτικού και κοινωνικού οικοδομήματος.     
Ίσως, τελικά η συστηματική και καθολική απόκρυψη της αλήθειας να είναι ένα από τα βασικά συστατικά για την άσκηση και εδραίωση της πολιτικής εξουσίας στον πολύπαθο τόπο μας. Η πολιτική ιστορία της χώρας μας είναι μια συνεχή επανάληψη με βασικά χαρακτηριστικά το πολιτικό ψέμα, το κομματικό ρουσφέτι, το ιδεολογικό παραλήρημα και την εθνική οικονομική κακοδιαχείριση. Ασφαλώς και συνάμα δυστυχώς, υπήρξαν ελάχιστες εξαιρέσεις με αναμφισβήτητο σημείο αναφοράς εκείνη του πρώτου και ανεπανάληπτου Κυβερνήτη κ.κ. Ιωάννη Καποδίστρια. Στην περίπτωση δε αυτή, η τραγική ειρωνεία είναι ότι, αντί αυτό ν’ αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση για τους επόμενους πολιτικούς, λειτούργησε πλην ελάχιστων εξαιρέσεων, ως παράδειγμα προς αποφυγή, σαν να πρόκειται για την εθνική μας κατάρα που δε λέει να μας αφήσει.  
Έπρεπε προ καιρού οι πολιτικοί μας να ενεργοποιήσουν το οφθαλμολογικό και ακουστικό τους σύστημα, ώστε να βλέπουν τα αδιέξοδα των πολιτικών τους και ν’ ακούν τις καμπάνες της απελπισίας που σημάνουν διαρκώς λυσσαλέα σε ολάκερη τη χώρα. Αλήθεια, μπορεί κανείς να αμφισβητήσει το γεγονός ότι, η σημερινή ελληνική κοινωνία δε χαρακτηρίζεται από πνευματικό εφησυχασμό, πολιτική αστάθεια και κοινωνικό εκτροχιασμό; Ότι το πολιτικό μας σύστημα δε βρίσκεται σε παρατεταμένη και γενικευμένη σύγχυση αξιοπιστίας, ικανότητας και δυνατότητας; Ρητορικά είναι τα ερωτήματα, διότι όλα αυτά τα χρόνια δε βρέθηκε απολύτως κανείς κυβερνητικός πολιτικός φορέας και πόλος εξουσίας να  κηρύξει ευθέως τον πόλεμο στο αρρωστημένο κατεστημένο, στις διεφθαρμένες συντεχνίες και στους αδικαιολόγητα βολεμένους και οικονομημένους. Ή μήπως όχι;
Εκφραστικός είναι ο μύθος των δέντρων που παρουσιάζεται στο βιβλίο Κρίτων. Κατά τον μύθο λοιπόν αυτόν, τα δέντρα θέλησαν κάποτε να χρίσουν βασιλιά. Έτσι, απευθύνθηκαν στην ελιά, αλλά εκείνη απέρριψε την πρόταση λέγοντας ότι δε μπορεί να εγκαταλείψει την λιπαρότητα της, με την οποία τιμώνται θεοί και άνθρωποι. Με ανάλογες δικαιολογίες απέρριψαν την πρόταση η άμπελος, η συκιά και τα υπόλοιπα δέντρα. Τελικώς, τα δέντρα απευθύνθηκαν στην αγκαθιά η οποία και δέχτηκε πρόθυμα το χρίσμα, υποβιβάζοντας έτσι την ποιότητα της εξουσίας.  Η συνειδητή αποχή των ικανών από την άσκηση και διαχείριση της εξουσίας σε όλα τα επίπεδα, δίνει τη δυνατότητα στους «άλλους» και όταν οι «άλλοι» αναλάβουν υπό τον έλεγχο τους πολλούς και ιδίως νευραλγικούς τομείς, τότε τα αποτελέσματα είναι γνωστά, είναι ακριβώς αυτά που βιώνει σήμερα, ο άλλοτε περήφανος Ελληνικός λαός.
Ασφαλώς εδώ που έφτασε η χώρα, δύο πράγματα είναι βέβαια, το πρώτο ότι, δεν υπάρχει μαγική λύση και το δεύτερο ότι, εάν η οικονομική  πολιτική που εφαρμόζεται σήμερα βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο, κάτι που φυσικά εύχομαι, τότε δικαιωματικά θα πρέπει στους εμπνευστές να αποδοθεί το Νόμπελ οικονομίας. Εκτιμώ δε, πως οι πιθανότητες είναι τόσες όσες και εκείνες που θέλουν τον ήλιο να αλλάζει πορεία.
Φυσικά, σε καμία περίπτωση δεν αμφισβητώ την επιστημονική επάρκεια των διακεκριμένων οικονομολόγων, ντόπιων και αλλοδαπών, που διαχειρίζονται την όλη κατάσταση. Όμως, εκ των αποτελεσμάτων της μέχρι τώρα ασκούμενης, οικονομικής πολιτικής, έχουμε το δικαίωμα της αμφιβολίας και της αμφισβήτησης. Χωρίς να θέλω να αποδείξω κάτι, είναι γνωστό ότι, στην οικονομική επιστήμη υπάρχουν διάφορα μεθοδολογικά εργαλεία τα οποία, εάν χρησιμοποιηθούν ορθολογικά, δύναται να δώσουν άριστες λύσεις στα οικονομικά προβλήματα, αλλά και απαντήσεις σε πολλά «ανεξήγητα» οικονομικά αδιέξοδα. Ενδεικτικά, αναφέρουμε τους νόμους ζήτησης και προσφοράς, την καμπύλη Laffer, τις οικονομίες και αντιοικονομίες κλίμακας, τα οικονομετρικά μοντέλα οικονομικής μεγέθυνσης, τη θεωρία των επενδύσεων, την τραπεζική οικονομική, την δημοσιονομική οικονομική κ.τ.λ. Είναι δε αυτονόητο πως, όλες οι σοβαρές χώρες χρησιμοποιούν τα εργαλεία αυτά, προκειμένου να καταρτήσουν τον οικονομικό τους σχεδιασμό, να υλοποιήσουν τις δράσεις τους και φυσικά να διασφαλίσουν στους πολίτες τους τα αυτονόητα. Ενώ εμείς, χωρίς να τα λάβουμε όλα αυτά υπόψη, προσπαθούμε, θαρρώ μάταια, με ανύπαρκτα οικονομικά μοντέλα και με ανύπαρκτο τραπεζικό σύστημα να αναστήσουμε την εθνική μας οικονομία.
Τώρα, ενδεχομένως να αναρωτηθεί κάποιος, εάν έτσι έχουν τα πράγματα τότε γιατί  η οικονομία της χώρας μας παραπαίει συνεχώς; Η μόνη απάντηση που δύναμαι να δώσω είναι ότι, «ο γιαλός δεν είναι στραβός» και πως στα «αυτοκινητιστικά ατυχήματα ποτέ δε φταίει το αυτοκίνητο».
Πάντως, είναι γεγονός ότι, δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση, στην πολιτική της «σταγόνας» και στις τακτικές τύπου «Χόντζα» θα πρέπει επιτέλους να μπει τελεία και παύλα. Όσο είναι καιρός ακόμη και πριν έρθουν τα χειρότερα, θα πρέπει να αλλάξουμε πορεία και να κινηθούμε προς άλλη κατεύθυνση. Εκεί που φτάσανε τα πράγματα, το κλείσιμο της αξιολόγησης δεν είναι η λύση για τον λαό που δοκιμάζεται καθημερινά, παρά είναι μια κάποια λύση που αφενός, δηλώνει την αποτυχία του πολιτικού συστήματος και αφετέρου βολεύει ποικιλοτρόπως τα ενεργά μέλη αυτού.
Γι’ αυτό επιβάλλεται άμεσα η επίτευξη εθνικής συνεννόησης ώστε, αφού πρώτα πούνε στο λαό, για πρώτη φορά στη νεότερη ιστορία, την απόλυτη καθολική αλήθεια, τότε να προχωρήσουμε στη σύνταξη ενός ορθολογικού εθνικού σχεδίου δράσης, που θα έχει ως επίκεντρο την αξιοπρέπεια του πολίτη. Εάν δώσουμε τόπο στους ικανούς, πιστέψουμε στις απεριόριστες δυνατότητες μας και εμπνευστούμε από τα λαμπρά έργα των προγόνων μας, τότε σίγουρα θα τα καταφέρουμε και πάλι. Άλλωστε, η ιστορία μας διδάσκει πως, ανέκαθεν για την φυλή μας, η πορεία προς το «γολγοθά»  ήταν  στενά συνδεδεμένη και ταυτισμένη με την ίδια την ύπαρξη της. Άρα, δε χρειάζεται να κάνουμε τίποτα περισσότερο από αυτό που επιτάσσει το εθνικό μας καθήκον και τότε να είστε βέβαιοι ότι θα έρθει η πολυπόθητη ΑΝΑΣΤΑΣΗ.