Θεσμοί και πρόσωπα…

-  Γράφει ο  ΣΠΥΡΟΣ  ΕΡΓΟΛΑΒΟΣ,Φιλόλογος - Συγγραφέας

 Δεν έχει σημασία αν οι  βουλευτές  που πήραν  το βοήθημα  το οποίο δόθηκε ως  δέκατη τρίτη σύνταξη, όπως κατ’ ευφημισμό ονομάστηκε, ήταν δύο  οι οποίοι μάλιστα  το παραδέχτηκαν  και προσπάθησαν ανεπιτυχώς να βρουν κάποια δικαιολογία ή αν είναι είκοσι έως εικοσιδύο, όπως υποστήριξε σε τηλεοπτική του εμφάνιση εργατολόγος καθηγητής. Σημασία για μας τους πολίτες έχει το γεγονός ότι βρέθηκαν βουλευτές οι οποίοι πήραν επίδομα ως αναξιοπαθούντες. Ανεξάρτητα από τους λόγους που επικαλέστηκαν όταν έγιναν γνωστά τα ονόματά τους.
Σημασία επίσης έχει το γεγονός ότι πήραν αυτό το επί-δομα με νόμο που ψήφισαν οι ίδιοι. Και αυτό το γεγονός δεν έχει να κάνει τόσο με τα συγκεκριμένα πρόσωπα όσο με τους  Θεσμούς  τους οποίους κλήθηκαν, με την ψήφο του Λαού, να υπηρετήσουν. Και τούτο γιατί τα πρόσωπα  έρχονται και παρέρχονται, οι Θεσμοί όμως μένουν και αυτοί πλήττονται με τις ενέργειες των προσώπων που κλήθηκαν να τους υπηρετήσουν.
Στην προκειμένη περίπτωση, όπως και σε άλλες παρόμοιες, πλήττεται το ίδιο το Κοινοβουλευτικό μας Πολίτευμα, πλήττεται η ίδια η Δημοκρατία. Ήδη το Κοινοβουλευτικό Πολίτευμα έχει  εν τη γενέσει του τα μειονεκτήματά του, τα οποία επισήμανε στο "Κοινωνικό Συμβόλαιο" ο Ρουσσώ, υποστηρίζοντας ότι: "Οι βουλευτές δεν είναι ούτε μπορούν να είναι εκπρόσωποι της λαϊκής κυριαρχίας, είναι απλά οι φορείς των εντολών της. Δεν μπορεί να αποφασίζουν οριστικά για τίποτα.
Ο αγγλικός λαός πιστεύει ότι είναι ελεύθερος -οι Άγγλοι στην εποχή του είχαν Κοινοβουλευτικό Πολίτευμα, όπως έχουμε εμείς σήμερα- αλλά ξεγελιέται πολύ, γιατί ελεύθερος είναι μόνο στη διάρκεια της εκλογής των μελών του Κοινοβουλίου. Από τη στιγμή όμως που θα εκλέξει  τους αντιπροσώπους του δεν είναι τίποτα.
Όμως με τη δομή που πήραν, στα νεότερα χρόνια, τα εθνικά κράτη, το Κοινοβουλευτικό Σύστημα είναι στοιχείο εκ των ουκ άνευ για την ύπαρξη της Δημοκρατίας. Γι’ αυτό σε όλες τις σύγχρονες Δημοκρατίες το Κοινοβούλιο θεωρείται -και είναι- βασικός πυλώνας της Δημοκρατίας, αρκεί βέβαια να λειτουργεί  με στόχο την εδραίωση της λαϊκής κυριαρχίας και με πλήρη σεβασμό στους Θεσμούς, ώστε και αυτοί με τη σειρά τους να προασπίζουν  τη λαϊκή  κυριαρχία.
Δυστυχώς όμως οι εμπειρίες  μας όλα αυτά τα χρόνια της μεταπολίτευσης στον τόπο μας -για να μείνουμε σ' αυτόν- είναι οδυνηρές. Η κατάσταση άρχισε να χειροτερεύει, σε βαθμό ανεπίτρεπτο, με τη συνταγματική μεταρρύθμιση του 1985, τότε που το Πολίτευμα της χώρας μας έχασε, σε μεγάλο βαθμό, τον Κοινοβουλευτικό του χαρακτήρα και προσέλαβε χαρακτήρα πρωθυπουργικό. Από τη στιγμή που κάποιος, είτε κληρονομικά, είτε κομματικά, είτε με κάποια άλλη εύνοια γινόταν πρωθυπουργός, μεταβαλλόταν σε απόλυτο άρχοντα. Όσο δε πιο ακατάλληλος ήταν για ένα τέτοιο υψηλό αξίωμα τόσο περισσότερο έπαιρναν τα μυαλά του αέρα. Η κατάσταση επιδεινώθηκε τα τελευταία χρόνια που οδηγηθήκαμε στη βαθιά κρίση, από αυτή στα Μνημόνια με τα οποία  φτάσαμε σε τραγικό αδιέξοδο το οποίο ζούμε  ήδη σε όλο του το μεγαλείο.
Πού οφείλεται όμως η τραγικότητα αυτής της κατάστασης; Όποιος διαθέτει κοινό νου δεν είναι δύσκολο να το καταλάβει. Στην ουσία δε λειτουργεί τίποτα στον τόπο μας που να θυμίζει  δημοκρατική συγκρότηση του Κράτους. Τις αποφάσεις τις παίρνουν οι δανειστές μας οι οποίοι μας υποδεικνύουν -και μας επιβάλλουν- τι πρέπει να κάνουμε. Το Κοινοβούλιο συνέρχεται απλώς για να επικυρώσει τα όσα προτείνουν οι δανειστές. Έτσι οι βουλευτές, με σφίξιμο στην  καρδιά και στο στομάχι, όπως οι ίδιοι δηλώνουν, ενώ διαφωνούν με όσα τους υποχρεώνουν να ψηφίσουν, τα ψηφίζουν για το κοινό καλό, δηλαδή για την παραμονή στην εξουσία.
Συνεπώς δε δίνουν καμιά σημασία σε αυτά που  καλούνται να ψηφίσουν. Και στην ουσία δεν ξέρουν τι ψηφίζουν. Και το αποτέλεσμα; Αυτό που ζήσαμε με τους βουλευτές οι οποίοι δεν πήραν χαμπάρι ότι έπαιρναν ως αναξιοπαθούντες το επίδομα της λεγόμενης δέκατης τρίτης σύνταξης. Και το αποτέλεσμα; Να παίρνουν, ως αναξιοπαθούντες, επίδομα φτώχειας βουλευτές με οποιαδήποτε δικαιολογία, τη στιγμή που στη χώρα υπάρχουν 1.200.000 άνεργοι και 1.500.000 πολίτες κάτω από τα όρια της φτώχειας. Αυτό κινείται στη σφαίρα του παραλόγου!
Αν τώρα στην αγανάκτησή σας τα βάλετε με τους βουλευτές, θα βρείτε  μπροστά σας τον άγνωστο ίσως σε πολλούς, πρωτοπόρο Έλληνα σοσιαλιστή, Γεώργιο Σκληρό, ο οποίος στο περισπούδαστο έργο του "Τα σύγχρονα προβλήματα του Ελληνισμού" διακηρύσσει: " ΚΑΛΑ, ΛΑΕ, όλα αυτά που λες  είναι άγια, αλλά πώς συμβαίνει ώστε οι βουλευταί που εσύ ο ίδιος τους εκλέγεις ,να είναι συμφεροντολόγοι, ατομικισταί, αριβίστες, ρουσφετολόγοι, ελαστικοί στις ιδέες και τα καθήκοντά τους, ανίκανοι για δημιουργική εργασία; Αφού είναι γνήσια τέκνα σου, τότε τι φωνάζεις εναντίον τους και δεν φωνάζεις εναντίον του εαυτού σου; Δεν κατάλαβες ακόμα πως όλα τα ελαττώματα αυτά που αποδίδεις στους πολιτικούς σου, τα' ζεις κι εσύ ο ίδιος όχι σε μικρότερο βαθμό";
Και αν λάβουμε υπόψη πως τα παραπάνω λόγια -που ίσως ισχύουν εν μέρει ή στο  σύνολό τους και σήμερα- γράφτηκαν πριν από έναν αιώνα, τότε  μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε τι είδους Κράτος έχουμε φτιάξει διαχρονικά και επί τέλους να παραδεχτούμε πως για όσα συνέβησαν μέχρι σήμερα -συμβαίνουν και σήμερα και θα συμβαίνουν και στο μέλλον, αν δεν αλλάξουμε μυαλά-  υπεύθυνοι είμαστε όλοι μας. Μας το είπε, άλλωστε, και ο Καζαντζάκης, στην "Ασκητική" του: "Να αγαπάς την ευθύνη και να λες πως αν ο κόσμος χαλάσει, υπεύθυνος θα είμαι εγώ και μοναχά εγώ".
Τώρα, λοιπόν, που  ετούτος "ο κόσμος χάλασε ", δηλαδή όλοι μαζί -πολίτες και πολιτικοί- τον χαλάσαμε, αν θέλουμε, ας βάλουμε μυαλό, μήπως και τον φτιάξουμε.