Δυστυχώς ξεμείναμε από «καραβοκύρη»!

-  Γράφει ο ΧΑΡΗΣ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ,
πρ. Δημοτικός Σύμβουλος Ιωαννίνων

Διάβαζα τελευταία το «Αλφαβητάρι με τον Ήλιο» (1976) του Α. Δημαρά και σ’ ένα σημείο γράφει: «Δε φτάνει μονάχα η βάρκα, χρειάζεται και ο καραβοκύρης». Απ’ αυτό το λογοτεχνικό ερέθισμα σκέφτηκα τη χώρα μας και γενικότερα την κοινωνία μας. Έχουμε κράτος, έχουμε ιστορία, έχουμε ταυτότητα εθνική, έχουμε πολιτισμό. Όμως όλα αυτά για να συνυπάρχουν αρμονικά και να υπηρετούν τον πολίτη χρειάζονται καθοδήγηση ικανή.
Καμιά χώρα στον κόσμο δεν μπόρεσε να προοδεύσει χωρίς ηγεσία ώριμη και δημοκρατική. Τούτο το έχει δοκιμάσει ο ελληνικός λαός πολλές φορές στην ιστορική διαδρομή της φυλής μας. Κι αν θυμηθούμε την πορεία μας από το 1830, θα συμφωνήσουμε με την αλήθεια της θέσης μου. Γιατί σ’ όλες τις περιστάσεις ο ηγέτης διαδραματίζει ρόλο καθοριστικό για την τύχη του λαού του.
Δυστυχώς η Ελλάδα δεν ευτύχησε τα τελευταία χρόνια να έχει στο πηδάλιο της βάρκας της καπεταναίους αξίους να οδηγήσουν τη χώρα στην πρόοδο και στην ευημερία. Η χειρότερη βέβαια δοκιμασία του λαού μας είναι αυτή η περίοδος που τα ηνία της κεντρικής εξουσίας κρατάει ο κ. Τσίπρας με τον Καμμένο. Κρίμα που ούτε για τους πολίτες ούτε για τους δύο ηγέτες υπάρχει στον ορίζοντα κάποια ελπίδα για αλλαγή πορείας. Παντού η αβεβαιότητα, η θλίψη και η απαισιοδοξία.
Εκτιμώ πως η κύρια αιτία της φουρτούνας μας βρίσκεται στον τρόπο που χειρίζεται τα προβλήματα της χώρας η ηγεσία της κυβέρνησης. Ο Τσίπρας δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με τον Τσίπρα του καιρού της αντιπολίτευσης. Τότε υποκρινόταν τον αριστερό ηγέτη που ήθελε να καταργήσει τα Μνημόνια, να χαρίσει τα δάνεια, να αυξήσει τις συντάξεις, να μηδενίσει τους φόρους των αδυνάτων και να επιβάλλει την δημοκρατία.
Πολλοί, και με το δίκιο τους, κουρασμένοι και απογοητευμένοι από τους προηγούμενους, τον πίστεψαν και τον ανέδειξαν πρωθυπουργό με την βεβαιότητα ότι σε λίγες μέρες θα άλλαζε η χώρα και θα έπαιρναν όλοι ανάσα από τα δεινά της οικονομικής κρίσης. Και τώρα, ενώ έχουν περάσει δυο χρόνια από την ανάληψη της εξουσίας, οι πολίτες έχουν χάσει και τον ύπνο τους ακόμα.
Ένα είναι το καίριο ερώτημα από το σύνολο των συμπολιτών: Αυτή είναι η Αριστερά; Τόσα χρόνια είχαμε γαλουχηθεί από την αριστερή ιδεολογία και είχαμε πιστέψει ότι μόνο μ’ αυτή την ιδεολογία μπορεί να αλλάξει ο κόσμος και να χαρεί τα δικαιώματα που έχει μέσα σε μια οργανωμένη δημοκρατική κοινωνία.
Δυστυχώς από την «Αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ ο λαός όχι μόνο δεν κέρδισε τίποτε, αλλά έχασε τα πάντα. Αρχές, αξίες, ανθρωπιστικά ιδεώδη, αλήθειες ιστορικές, προοπτική, χάθηκαν όλα. Και στη θέση τους θρόνιασαν η φτώχεια, η ανεργία, η αλαζονεία, η ξενητιά, η θεσμική απραξία και η αναξιοκρατία. Και το χειρότερο, μας προέκυψε μια «Αριστερά» που χωρίς τον ακροδεξιό Καμμένο δεν κάνει βήμα. Ένας γάμος αφύσικος, απρογραμμάτιστος και αναπάντεχος.
Γι’ αυτό και ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι ο Τσίπρας έχει πάρει διαζύγιο από την Αριστερά με τη βούλα της δημοκρατικής συνείδησης. Όλα στον βωμό της παραμονής στην εξουσία. Η κυβερνητική διαχείριση έχει στιγματιστεί από την παράδοση της χώρας για εκατό χρόνια στους δανειστές (Υπερταμείο) και με την φτωχοποίηση του λαού (φόροι, μείωση συντάξεων και μισθών, ανεργία). Δεν κρατάει ούτε τα προσχήματα της αριστερής ιδεολογίας, αφού με νόμο απαλλάσσει από φορολογία μόνο τους βουλευτές και τους αιρετούς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης!
Μπροστά στη βάρκα της χώρας μας παραμονεύουν κύκλωπες, σειρήνες και θεόρατα κύματα. Αλλά ας μην ξεχνάμε τον Οδυσσέα του Καβάφη που μπόρεσε με την βοήθεια και της αγαθής τύχης να φτάσει στην Ιθάκη.
Η αναστροφή αυτής της πορείας θα είναι μακρά και επώδυνη, γιατί δε γίνεται αλλιώς, ο λαός θα αφυπνιστεί και θα επιβάλλει τα δίκαιά του. Το ζητούμενο είναι να ξαναβρεί η χώρα τον δρόμο της με μέσα ειρηνικά και δημοκρατικά, γιατί πάντα υπάρχει ο κίνδυνος της κοινωνικής έκρηξης. Γι’ αυτό και οφείλει ο καραβοκύρης να αντιληφθεί ότι με αυτήν την πολιτική η βάρκα του οδηγείται στα βράχια και στην καταστροφή.