Ο Καμμένος τη φωτιά δεν τη... φοβάται!

-  Γράφει ο ΧΑΡΗΣ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ,
πρ. Δημοτικός Σύμβουλος Ιωαννίνων

Είναι να απορεί ο καθένας, βλέποντας τις εικόνες του Υπουργού Άμυνας και ακούοντας τους λεονταρισμούς του. Στ’ αλήθεια πιστεύει σ’ αυτά που διατυμπανίζει ή παίζει θέατρο για τους θεατές του πολιτικού του θεάτρου; Το ότι πρόκειται για πολιτικό μετρίου αναστήματος και ευρισκόμενο εκτός τόπου και εποχής δεν χωράει καμία αμφιβολία.
Και όμως, αυτός ο ηγετίσκος ηγείται των Ενόπλων Δυνάμεων της Ελλάδας και διαχειρίζεται σοβαρότατα εθνικά ζητήματα, τα οποία δεν μπόρεσαν στο παρελθόν να διευθετήσουν πολιτικοί σοβαροί και υψηλού διαμετρήματος. Και σήμερα η πατρίδα μας, φτωχή και ανήμπορη, έχει αναθέσει στον Καμμένο να σχεδιάσει την εξωτερική μας πολιτική και να έχει τον πρώτο λόγο στην κυβερνητική πολιτική, όπως τουλάχιστον δήλωσε ο ίδιος πρόσφατα.
Μάλλον βρισκόμαστε σε κατάσταση παρωδίας και παρακμής. Το να ηγείται ο Καμμένος του στρατού και να διαμορφώνει τη θέση της χώρας απέναντι στην Τουρκία του Ερντογάν είναι πρόβλημα δύσκολο και επικίνδυνο. Ας σκεφτούμε μεγάλοι πολιτικοί μας, όπως ο Ε. Βενιζέλος, ο Καραμανλής, ο Παπανδρέου, ο Σημίτης, πώς αντιμετώπιζαν τις συνεχείς προκλήσεις των Τούρκων με μοναδικό τους μέλημα την ασφάλεια της χώρας, την προστασία των δικαιωμάτων μας και την ειρηνική σχέση με τους Τούρκους.
Ο Βενιζέλος, μετά την καταστροφή του ’22, έκλεισε συνθήκες ειρήνης με τους Τούρκους και έφτασε μέχρι και στην ανταλλαγή των πληθυσμών. Ο Καραμανλής έβαλε τη χώρα στην Ε.Ο.Κ. για να ενισχύσει και την ασφάλειά της έναντι των Τούρκων. Ο Α. Παπανδρέου σε συνεννόηση με τον Πρόεδρο Καραμανλή μέσα στη Βουλή ζήτησε να «βυθίσει το Hora» και ο Σημίτης με την κρίση στα Ίμια πέτυχε να αποτρέψει την πολεμική σύρραξη χωρίς να υπονομεύει τα εθνικά μας συμφέροντα.
Ο κ. Τσίπρας, αφού δε μπορεί χωρίς τον Καμμένο, θα έπρεπε να του αναθέσει άλλον τομέα εξουσίας και όχι την ευθύνη της αμυντικής – εξωτερικής πολιτικής. Γιατί είναι αδύνατο ένας πολιτικός με την ταυτότητα του Καμμένου να διαμορφώνει πολιτική, φιλική προς τους γείτονες και παραγωγική σε σοβαρά εθνικά ζητήματα. Ο λαϊκισμός και η πατριδοκαπηλεία αποτελούν στοιχεία γενετικά της βίας, της επίθεσης και της σύγκρουσης. Ποτέ στην ιστορία πολιτικοί με εθνικιστικές ιδέες δεν ωφέλησαν τον τύπο.
Άλλωστε ο Καμμένος από τα χρόνια που ήταν Υπουργός της Ν.Δ. ως τα σήμερα είχε διακριθεί μόνο σε πράξεις τραμπουκισμού και ψευτοπαλληκαριάς. Αυτός δεν είχε γράψει ότι ο Α. Παπανδρέου ήταν ο αρχηγός της 17ης Νοέμβρη; Αυτός δε μίλησε για Κούγκι; Αυτός δεν απείλησε την Ευρώπη ότι θα τη γέμιζε με τρομοκράτες; Ως πρόσωπο εκπέμπει αντιευρωπαϊσμό, αλαζονεία, εξουσιολαγνεία και μίσος κατά των πολιτικών του αντιπάλων.
Αλλά το πρόβλημά μας δεν είναι ο Καμμένος. Ο ΣΥΡΙΖΑ τον προτίμησε για συνέταιρο κυβερνητικό και τον στηρίζει σε όλες τις επιλογές του. Ούτε στα εξοπλιστικά του προγράμματα με κόστος 2 δισ. δεν τόλμησε η Κυβέρνηση να αμφισβητήσει τα σχέδια του Καμμένου, μολονότι βουλευτές του έθεσαν στη Βουλή το ζήτημα.
Είναι πια φανερό ότι ο Τσίπρας, μεθυσμένος από την Εξουσία, θα πορευτεί μέχρι τέλους με τον Καμμένο και δεν πρόκειται να πάρει διαζύγιο με τη θέλησή του. Άρα μόνο ο λαός, όταν έρθει η ώρα θα τους ανταμείψει, όπως ταιριάζει σε πολιτικούς καιροσκόπους και εξουσιομανείς.
Επειδή όμως η χώρα συνεχώς είναι εκτεθειμένη στις προκλήσεις του Σουλτάνου, είναι ανάγκη να προτρέψουν οι σκεπτόμενοι της συγκυβέρνησης τον Καμμένο να μελετήσει τους εφτά εξωτερικούς πολέμους της Ελλάδας από το 1830 ως τα σήμερα, μήπως και αντιληφθεί τι σημαίνει να έχεις την ευθύνη της προστασίας των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Διαφορετικά η ιστορία δείχνει ότι, αν σε κρίσιμες περιόδους ηγούνται πρόσωπα ανίκανα, τότε μας περιμένουν πολύ βαρύτερα δεινά από αυτά της οικονομικής κρίσης.