Ανάγκη αντίστασης στις «σειρήνες» του λαϊκισμού!

Δυστυχώς τα σημάδια ενός ιδιότυπου ελληνικού λαϊκισμού είναι πλέον αναρίθμητα και οι εκδηλώσεις του που επισημοποιούν μια νέα στροφή στον πολιτικό και δημόσιο βίο είναι πια ολοφάνερες. Βέβαια παρατηρείται ένα κράμα παραγόντων και συνθηκών που ωθεί τους κύριους φορείς διαμόρφωσης του γενικότερου περιβάλλοντος προς την κατεύθυνση του λαϊκισμού και της ήσσονος προσπάθειας. Ο απλός άνθρωπος δεν είναι σε θέση να κατανοήσει τη διαφορά μεταξύ του λαϊκιστή και του αυθεντικά λαϊκού, καθώς ο λαϊκισμός αποτελεί εξαπάτηση του λαού, υποκατάσταση στον ιστορικό του ρόλο, χειραγώγησή του για λόγους χρησιμοθηρικούς.
Έτσι, λοιπόν, γινόμαστε θεατές ενός πολιτικού διαλόγου και πολιτικών πράξεων που κυριαρχούνται μόνο από την απήχηση της επικοινωνίας στη μάζα. Τα πάντα θυσιάζονται για χάρη της εικόνας που θα μεταδοθεί από τα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης για λίγα δευτερόλεπτα. Ταυτόχρονα τα ΜΜΕ στρέφονται προς την απλοποίηση λαϊκίζοντας για να αυξήσουν την ακροαματικότητά τους, απευθυνόμενα σε ένα κοινό απροβλημάτιστο.
Παράλληλα βλέπουμε πως ο λαϊκισμός διαβρώνει την πολιτική με τη δημαγωγία και την προσωπολατρία. Συχνά παρατηρείται και καπήλευση ιδεών. Οι λαϊκιστές  μιμούνται στη συμπεριφορά και την ομιλία απλούς ανθρώπους, με σκοπό να τους χειραγωγήσουν. Απλουστεύουν τα σύνθετα προβλήματα, κολακεύουν το λαό και υιοθετούν θέσεις που τον ικανοποιούν χωρίς να τον ωφελούν. Υπαναχωρούν στα συμφέροντα με αποτέλεσμα να μην εκσυγχρονίζεται η κοινωνία. Οι μαζικές συγκεντρώσεις, ο διονυσιασμός από οπαδούς και η προβολή του πολιτικού ως μεσσία αποτελούν τα «όπλα» του λαϊκισμού.
Όμως και άλλοι παράγοντες του δημόσιου βίου κινούνται με τον ίδιο τρόπο. Είναι εμφανής η απουσία των πνευματικών ηγετών, οι οποίοι, εάν συμμετείχαν ουσιαστικά στα κοινωνικά δρώμενα και αναλάμβαναν δράση, θα μπορούσαν να καυτηριάσουν το λαϊκισμό και να καθοδηγήσουν το λαό. Άρα, η παιδεία μας οφείλει να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο, με σκοπό να μορφώσει πολύπλευρα τους νέους για να είναι σε θέση να αντιτάσσονται στην ευτέλεια του λαϊκισμού.
Το δυσάρεστο είναι πως ακόμη και οι φορείς της δημοκρατίας, όπως είναι οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, χρησιμοποιούν τις παλαιές πρακτικές, προστατεύουν δήθεν τα συμφέροντα των εργαζομένων, παρακάμπτοντας τα προβλήματα τα οποία  όμως από τη στιγμή που δεν επιλύονται, διογκώνονται και συσσωρεύονται στις πλάτες του λαού.
Όλα όσα ανέφερα αποτελούν πραγματικά στοιχεία αναβίωσης ενός επικίνδυνου λαϊκισμού, που απομακρύνει τις λύσεις και δημιουργεί καταστάσεις προβληματικότητας. Το χειρότερο, βέβαια, είναι το πλήγμα που υφίσταται η δημοκρατία, καθώς υπονομεύεται η λειτουργία της και περιορίζεται η ισχύς των δικαιωμάτων των πολιτών. Τώρα, όμως, οι συνθήκες ωρίμασαν και ήρθε το πλήρωμα του χρόνου κατά το οποίο η πολιτική πρέπει να αντισταθεί στις σειρήνες του λαϊκισμού. Αλλιώς, μπορεί το δημοκρατικό μας πολίτευμα να κλονιστεί ανεπανόρθωτα.

ΕΛΕΝΗ ΣΙΑΣΗ