Η μυθολογία της «Αριστεράς»…

Το πρόσημο της αριστερής ιδεολογίας, όπως την ανέλυσαν μεγάλοι διανοητές, είναι η κατάργηση των προνομίων των ολίγων και η καθιέρωση της ισότητας σε όλους τους πολίτες μιας κοινωνίας. Και με στόχο αυτό έγιναν πολλοί αγώνες και από πολλές πολιτικές δυνάμεις, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να γνωρίσει σημαντική πρόοδο και να είναι ως και τώρα, την περίοδο της κρίσης, η πιο αναπτυγμένη χώρα των Βαλκανίων, αλλά και μέλος της Ευρωζώνης.
Δυστυχώς, εξαιτίας σοβαρών λαθών όλων των κυβερνήσεων η χώρα οδηγήθηκε σε οικονομική τραγωδία, από την οποία δεν μπορούμε να λυτρωθούμε παρά τις θυσίες και τις περιπέτειες του λαού. Σ’ αυτό το περιβάλλον ξεπρόβαλε η λεγόμενη Αριστερά και με σημαία την απελευθέρωση του λαού από τα δεσμά των μνημονίων ανέλαβε τη διαχείριση της κυβέρνησης μαζί με τον Καμμένο.
Είναι αλήθεια ότι το 2015 τα συνθήματα του Τσίπρα, οι μεγαλοστομίες και τα οράματα έπεισαν αρκετό κόσμο ότι είχε τη δύναμη, το σχέδιο και την απόφαση να αναγεννήσει την Ελλάδα. Ακόμα και οι μη ψηφίσαντες είχαμε την ελπίδα ότι ως Αριστερά κάτι θα πετύχει και θα ξαναφέρει τη χώρα στη ρότα της προόδου και της σταθερότητας.
Τι κρίμα! Πολύ γρήγορα η για «πρώτη φορά Αριστερά» αποδείχτηκε να είναι γυμνή από ιδέες, από γνώσεις και από πολιτικές ικανότητες. Και έτσι φτάσαμε στο σημερινό αδιέξοδο, όπου κανείς δεν γνωρίζει τι μας ξημερώνει. Όλα έχουν αφεθεί στην τύχη τους. Μόνο οι βουλευτές της κυβέρνησης πασχίζουν να παραμείνουν στις καρέκλες τους και δεν τους νοιάζει τι θα απογίνει ο τόπος.
Ό,τι πράττει και ό,τι λέει αυτή η κυβέρνηση κινείται στα όρια μιας απέραντης μυθολογίας, που επιχειρεί να φαντασιώνει τον κόσμο και να τον παραπλανά σε μονοπάτια δύσβατα και αδιέξοδα. Όμως το παραμύθι είναι χρήσιμο μόνο για τα μικρά παιδιά, ενώ για τους μεγάλους λειτουργεί ως παιδαγωγικό μέσο για την αποκάλυψη της αλήθειας. Έτσι όλες οι ρητορείες και οι αγωνιστικές κορώνες φανερώνουν την καθολική αδυναμία της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει τα μεγάλα προβλήματα του τόπου. Και επειδή δεν έχουν το θάρρος να ομολογήσουν την ανεπάρκειά τους, φαντασιώνονται διαρκώς εχθρούς και για όλα φταίνε οι άλλοι.
Ικετεύουν τους Ευρωπαίους δανειστές για χρήματα και ταυτόχρονα τους χαρακτηρίζουν ως «δυνάστες», «τοκογλύφους» και «πυρομανείς». Πρόκειται για έναν ακόμη μύθο, με τον οποίο νομίζουν ότι πείθουν τους πολίτες για το ανεύθυνό τους. Οι ξένοι θα μπορούσαν να δανείζουν τα χρήματά τους με υψηλότερο επιτόκιο ή να τα επενδύσουν ασφαλέστερα. Κι όμως ως σύμμαχοι μας στηρίζουν και μάλιστα κράτη που είναι φτωχότερα από εμάς.
Ή η συνεχής υπόμνηση με απειλητικά μηνύματα των σκανδάλων του παρελθόντος δεν αποτελεί παραμύθι, όταν όχι μόνο δεν έχουν αποκαλύψει τα σκάνδαλα, αλλά αντίθετα η διαφθορά και η διαπλοκή της Ελλάδας συνεχώς μεγενθύνεται σύμφωνα με στοιχεία διεθνούς οργανισμού. Και σε κάθε περίπτωση ως νέα κυβέρνηση δεν οφείλει να μας λέει πώς θα οδηγήσει τη χώρα στην ανάπτυξη και τη σταθερότητα;
Δυστυχώς δεν βλέπουμε όχι μόνο στην οικονομία κάποιο φως, αλλά και σε ζητήματα ηθικής. Παντού μυρίζει παρανομία και ιδιοτέλεια. Γιατί, πώς συμβιβάζεται με τις αρχές της Αριστεράς οι Διοικητές των ΔΕΚΟ να αμείβονται με μισθούς που φτάνουν τις είκοσι χιλιάδες ευρώ τον μήνα; Ή τι ήθος πολιτικής εκπέμπουν προς τους πολίτες Υπουργοί με τις ρητορικές τους απρέπειες, όπως καθημερινά συμβαίνει με τους Πολάκη, Ζουράρι, Καμμένο, κ.α.;
Και πώς να μην σχολιάσω τον άλλο μύθο του Τσίπρα και του Καμμένου που δήλωναν ότι με τα νταούλια και τα βιολιά θα άλλαζαν την Ευρώπη; Η Ευρώπη βεβαίως αλλάζει, αλλά σε άλλη κατεύθυνση και με περιεχόμενο παντελώς αντίθετο με τις ιδεοληψίες και τις εμμονές των κυβερνώντων.
Νομίζω, λοιπόν, ότι τουλάχιστον οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ οφείλουν να έχουν κατά νου ότι η Αριστερά και στο θεωρητικό της υπόβαθρο και στην ιστορία των αγώνων της πάντα οραματίζεται δημιουργία θέσεων εργασίας, αύξηση του εισοδήματος των εργαζομένων και στήριξη του κράτους πρόνοιας. Όλα τα υπόλοιπα αποτελούν παραμυθολογία για σκοτεινές και χειμέριες νύχτες της πολιτικής μας ζωής.