Πολιτικά κόμματα και Δημοκρατία…

Θεωρώ αρκετά εποικοδομητική -θα έλεγα σωτήρια- την παρέμβαση  του Νίκου Φίλη στην πρόσφατη συνεδρίαση  της Κεντρικής Επιτροπής  του ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτό για τρεις βασικά λόγους:
Πρώτα γιατί ο Νίκος Φίλης -ανεξάρτητα  από το αν διαφωνεί ή συμφωνεί κανείς  με την πολιτική που άσκησε στο Υπουργείο  Παιδείας  που ήταν άλλωστε πολιτική ΣΥΡΙΖΑ- δεν είναι τυχαίο  κομματικό  στέλεχος. Εκλέχτηκε μεταξύ των πρώτων κατά το πρόσφατο  Συνέδριο του Κόμματος το οποίο προφανώς επιδοκίμασε την πολιτική  του.
Έπειτα γιατί, σύμφωνα με το  Σύνταγμα της Χώρας μας (Άρθρο 29),"η οργάνωση και η δράση των  πολιτικών κομμάτων οφείλει να εξυπηρετεί την  ελεύθερη  λειτουργία του  δημοκρατικού πολιτεύματος".
Τέλος, γιατί τέτοια κόμματα που  να εξυπηρετούν  την ελεύθερη  λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος δεν αξιωθήκαμε να έχουμε στον τόπο μας. Κάτι τέτοιο προϋποθέτει ύπαρξη κομμάτων που να είναι οργανωμένα δημοκρατικά, να λειτουργούν κατά τρόπο δημοκρατικό με αξιοκρατική επιλογή των μελών του, και η δράση τους να έχει ως γνώμονα το κοινό συμφέρον και όχι το συμφέρον του κόμματος και των μελών του. Αντίθετα, είχαμε κόμματα αρχηγικά, που προέκυπταν  συχνά από τα παρασκήνια, λειτούργησαν κατά τρόπο αυταρχικό μέχρι σημείου  μάλιστα που η βούληση του αρχηγού και του άμεσου περιβάλλοντός του αποτελούσε και την πολιτική του κόμματος, που συχνά ήταν αντίθετη με τις διακηρύξεις και τις αρχές του. Έτσι κάθε κόμμα  δημιουργούσε, προεκλογικά, το στρατό του, τον οποίο, μετεκλογικά, έπρεπε να ανταμείψει πλουσιοπάροχα, με θέσεις και αξιώματα, ανεξάρτητα από προσόντα και ιδεολογία, δημιουργώντας το γνωστό σε όλους μας πελατειακό και κομματικό κράτος.
Αυτός είναι και ο κυριότερος λόγος που οδηγηθήκαμε στη χρεοκοπία από την οποία, για πολλά χρόνια, δεν πρόκειται να συνέλθουμε. Τα ζήσαμε όλα αυτά  επί ολόκληρες δεκαετίες, με την ΕΡΕ, με το ΠΑΣΟΚ και με τα  από - κόμματα που προήλθαν από αυτά.
Θυμάστε οι παλιότεροι με ποιο τρόπο ανήλθε στην εξουσία ο Καραμανλής ο πρεσβύτερος και πώς έφτασε στο τέλος της οχτάχρονης  πρωθυπουργίας του να διατυπώσει το σκληρό ερώτημα: "Ποιος κυβερνάει αυτόν τον  τόπο"; Θυμάστε επίσης με τι όνειρα, τι πόθους και τι πάθος ξεκίνησε ο αγώνας  για την ΑΛΛΑΓΗ, που δυστυχώς "ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΝΩΡΙΣ", όπως μας διαβεβαιώνει με το βιβλίο του ο Παρασκευάς Αυγερινός, για να καταλήξει  σε μια κατάσταση που τη διεκτραγωδεί σημαίνον στέλεχός της με τούτα  τα άκρως ανησυχητικά λόγια: "Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η πολιτική σκηνή γέμισε από αμοραλιστές, αριβίστες και τυχοδιώκτες, οι οποίοι, χωρίς να έχουν υπάρξει ποτέ σοσιαλιστές ή να έχουν παλέψει, έστω, για κάποιο ιδανικό, βρέθηκαν ξαφνικά προβεβλημένα στελέχη, υπουργοί ή και δελφίνοι, μόνο και μόνο γιατί εξαργύρωσαν την υποτακτικότητά τους στα διαπλεκόμενα  και στους σημερινούς πάτρωνες".
Προσέξτε λίγο τη φράση: "Εξαργύρωσαν την υποτακτικότητά τους  στα διαπλεκόμενα". Τέτοια πρόσωπα, σε μεγάλο βαθμό, ανέδειξαν τα πολιτικά κόμματα, αυτά έφτιαξαν μια "ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ", όπως την ονομάζει ο καθηγητής και σήμερα ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας Χρυσόγονος σε ένα βιβλίο του, μέσα δε "από τις πολιτικές δυναστείες" οδηγηθήκαμε "στην Κλεπτοκρατία" και αναπόφευκτα από αυτήν στη Χρεοκοπία.
Κύριο γνώρισμα αυτής της Δημοκρατίας η Διαπλοκή, "αφού το αποτελεσματικότερο μέσο πλουτισμού στην Ελλάδα, άμεσα ή έμμεσα, υπήρξε η νομή του Κράτους· ο ιδιωτικος τομέας είναι σε μεγάλο βαθμό κρατικοδίαιτος, ενώ υπάρχει σύζευξη εκκλησιαστικής και κοσμικής εξουσίας με ευθεία ανάμειξη μελών του ιερατείου σε θεσμικά θέματα, κατάλοιπα μεσαιωνικής - φεουδαρχικής προέλευσης". Αυτή η κατάσταση μας έφερε ως εδώ και αυτήν τη κατάσταση "τοις είδεσι διηλλαγμενην" -όπως θα ξανάγραφε ο Θουκυδίδης- εξακολουθούμε να ζούμε και σήμερα.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες ήρθε να ταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα  του κυβερνώντος κόμματος η δήλωση - "βόμβα" του Νίκου Φίλη στην Κεντρική Επιτροπή. Τι είπε όμως ο Νίκος Φίλης; Αν ισχύουν αυτά που ειπώθηκαν από τα Μ.Μ.Ε.  χωρίς να διαψευστούν, είπε τα εξής περίπου:  Αμφισβήτησε την τακτική της διαπραγμάτευσης και τη διαβεβαίωση της Κυβέρνησης ότι δεν θα πάρει κανένα νέο μέτρο, επέκρινε τη διαβεβαίωσή της ότι η αξιολόγηση θα έκλεινε στις πέντε Δεκεμβρίου 2016 -πράγμα που δεν έγινε και εμείς -το κόμμα δηλαδή- παραμένουμε αμέριμνοι.
Και το σπουδαιότερο από όλα: Είπε ότι «ως Κυβέρνηση της Αριστεράς δεν έχουμε καμιά νομιμοποιητική  βάση, τη στιγμή που συγκυβερνάμε με τους ΑΝΕΛ». Δεν ξέρω αν πρόσθεσε, με ένα δηλαδή ακροδεξιό απόκομμα. Αυτό, κατά τη γνώμη μου, αποτελούσε και το  κυριότερο σημείο της δήλωσής του. Θυμάμαι το 1989  πώς είχαν εξεγερθεί οι γνήσιοι αριστεροί με την απόφαση του τότε ενιαίου  Συνασπισμού της Αριστεράς να συμπράξει στην Κυβέρνηση Τζανετακη, με την ελπίδα να διαλύσει το ΠΑΣΟΚ και πόσο τελικά πλήρωσε αυτήν  τη σύμπραξη.
Μέσα, λοιπόν,  στη γενική "αμεριμνησία" -για να χρησιμοποιήσω τη λέξη του Νίκου Φίλη- που διακρίνει μέχρι σήμερα το κόμμα που κυβερνάει τη Χώρα, όπως αυτή εκδηλώνεται κάθε  τόσο με δηλώσεις των στελεχών του σύμφωνα  με τις οποίες για όλα φταίνε οι προηγούμενοι -ανάμεσα σε αυτούς είναι και αρκετά κομματικά και κυβερνητικά στελέχη- φταίνε μαζί μ' αυτούς, ο Σόιμπλε, ο Τόμσεν και οι ακραίοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η δήλωση του  Νίκου Φιλή που έγινε ξεκάθαρα σε επίσημη εκδήλωση του Ανώτατου Κομματικού Οργάνου -αυτό έχει ιδιαίτερη  πολιτική σημασία- έρχεται σαν μια κραυγή αγωνίας που πρέπει σοβαρά να προβληματίσει κάθε κομματικό και κυβερνητικό μέλος του ΣΥΡΙΖΑ -με πρώτον και καλύτερο τον Πρωθυπουργό- όπως άλλωστε προβληματίζει κάθε γνήσιο Έλληνα που το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι το συμφέρον του τόπου.
Και τα γράφω αυτά γιατί κουβαλάω επάνω μου αρκετές παρόμοιες   οδυνηρές κομματικές εμπειρίες από την εποχή του ΠΑΣΟΚ, όταν βλέπαμε μετά το 1985 το ένα μετά το άλλο όνειρο να χάνεται  για όσους με τις μικρές μας δυνάμεις   και τις ανάλογες θυσίες είχαμε αγωνιστεί για μια πραγματική ΑΛΛΑΓΗ στον τόπο  και γύρω μας από τους κάθε λογής βολεμένους. Βλέπαμε τότε να εκδηλώνεται μια ακαταλόγιστη "αμεριμνησία" και μακαριότητα, τους "αγλαούς" καρπούς των οποίων "απολαμβάνουμε" σήμερα.  Καιρός, λοιπόν για αφύπνιση και για απαλλαγή από κάθε μορφή "αμεριμνησίας" και από κάθε λογής αυταπάτες.