Αναξιόπιστοι και εκβιαστές...

Η, πέραν παντός λογικού ορίου, παρατεταμένη οικονομική κρίση, καταδεικνύει περίτρανα, την αδυναμία του πολιτικού μας συστήματος να βγάλει τη χώρα από την ύφεση, που μαστίζει, βάναυσα και ταπεινωτικά, ένα λαό, ξακουστό για την υπερηφάνειά του και τις αρετές του. Οι πολιτικοί μας αποδείχθηκαν (τυχαία;) όχι μόνον απρόθυμοι να το εκσυγχρονίσουν αλλά και παντελώς ανίκανοι ν’ αντιμετωπίσουν την κρίση. Το οικονομικό μας πρόβλημα με κοινωνικές, γεωπολιτικές και, καθαρά εσωπολιτικές διαστάσεις είναι εξαιρετικά πολύπλοκο, πολύπλευρο και πολυσύνθετο και απαιτεί πολιτικούς ικανούς ν’ αναλύουν, να συνθέτουν, να προβλέπουν τις εξελίξεις και να προλαμβάνουν τα δυσάρεστα χαράσσοντας και εφαρμόζοντας μια ρεαλιστική πολιτική, βασισμένη στις πραγματικές συμπληγάδες της ευρωζώνης που όχι μόνο να μην προκαλεί τους εταίρους μας αλλ’ αντιθέτως να δημιουργεί ευρύτερες συμμαχίες μέσα σ’ αυτόν.
Δυστυχώς όμως, στην κρίσιμη αυτή περίοδο που διανύουμε, τέτοιοι πολιτικοί δεν υπάρχουν και η χώρα μας οδηγείται στον απομονωτισμό και από το κακό στο χειρότερο. Η θλιβερή αυτή κατάληξη δεν είναι τίποτε άλλο παρά η φυσική συνέπεια της συμπεριφοράς των νυν κυβερνώντων, οι οποίοι θέλουν να αγνοούν το περιρρέον πολιτικό περιβάλλον μέσα στο οποίο αναζητούν τη λύση του προβλήματός μας, που είναι καθολικά συντηρητικό και καθαρά αντι-αριστεράς αντίληψης, όπου δεν χωρούν ούτε παλληκαριές, ούτε λεβεντιές, ούτε εκβιασμοί.
Αριστερά πολιτική με λεφτά συντηρητικών μόνο με θαύμα θα μπορούσε να γίνει. Αν πράγματι η κατ’ όνομα «αριστερή» κυβέρνησή μας θέλει τη χώρα μας μέσα στην ευρωζώνη τότε, χωρίς χρονοτριβή, πρέπει να προσαρμόσει ανάλογα την πολιτική της και να κλείσει μ’ έναν έντιμο συμβιβασμό την αξιολόγηση, για να μην καταλήξουμε στη δραχμή, που ήταν ένα καλό διαπραγματευτικό χαρτί το 2009 και το 2010 όχι όμως το 2017. Πώς όμως θα γίνει πιστευτή όταν άλλα λέει κι άλλα κάνει μέσα κι έξω; Όταν κορυφαία στελέχη της ανασκευάζουν εντός ωρών τις δηλώσεις τους και το Μαξίμου τις χαρακτηρίζει ως «προσωπικές απόψεις;». Αυτά μόνο ως δείγματα σοβαρότητος δεν μπορούν να εκληφθούν.
Έτσι, μ’ αυτά και άλλα παρόμοια χάθηκε η αξιοπιστία της και οι δανειστές – κράτη πλέον τη θεωρούν αναξιόπιστη με συνέπεια ν’ απαιτούν, για όλα πλέον, νομοθετικές δεσμεύσεις ακόμα και πέραν του 2018 και 2019. Ναι, αυτό είναι πράγματι παράλογο, αλλά με δεδομένες τις ασυνέπειες, τις παλλινωδίες, τις αδικαιολόγητες καθυστερήσεις στις αποκρατικοποιήσεις και στις μεταρρυθμίσεις η κατάληξη ήταν μαθηματικά βεβαία, ήτοι να χαρακτηρισθεί ως αναξιόπιστη. Την αναξιοπιστία αυτή καλείται τελικά να πληρώσει βαρειά ο ελληνικός λαός αν θέλει να παραμείνει στο ευρώ. Ας γίνει πλέον αντιληπτό ότι οι εταίροι μας έγιναν μονομπλόκ και η χώρα μας είναι μόνη, αδύναμη και χιλιοδαρμένη πανταχόθεν.
Οι καθυστερήσεις στην αξιολόγηση με «σκληρές» διαπραγματεύσεις αποδείχθηκε ότι καταλήγουν πάντα σε χειρότερες λύσεις. Γιατί τα παθήματα δεν μας γίνονται μαθήματα; Ας προχωρήσει λοιπόν η Κυβέρνηση στη λύση ενός έντιμου συμβιβασμού αναλαμβάνοντας, με τη «λεβεντιά» που τη διακρίνει, στο ακέραιο και την ευθύνη κι ας παύσει ν’ αναζητά άλλοθι, εκβιαστικά, ούτε στα δημοψηφίσματα, ούτε στη Βουλή, όπου άλλωστε έχει την πλειοψηφία των 153. Ας σταματήσουν τα παπαγαλάκια, βουλευτές και δημοσιογράφοι να προκαλούν με το γελοίο ψευδεπίγραφο «με την Ελλάδα ή με το Σόιμπλε;».
Ο Σόιμπλε δηλώνει απερίφραστα ότι η Κυβέρνηση δεν εφάρμοσε τα συμφωνημένα και η Κυβέρνηση δηλώνει, κατηγορηματικά, ότι τα εφάρμοσε όλα. Ποιος λέει ψέματα; Ποια πλευρά κατονομάζει η επιστολή Τσακαλώτου που ομολογεί ότι  μόνο το 30% των συμφωνηθέντων έχουν υλοποιηθεί; Μήπως αναφέρεται σε κάτι άλλο; Η Κυβέρνηση οφείλει να ξεθολώσει το τοπίο για ν’ αποκαλυφθεί ο ψεύτης προς αποφυγήν παρεξηγήσεων.
Είναι δεδομένο ότι η χώρα, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τις δηλώσεις των δύο πλευρών, οδηγείται σε πλήρες αδιέξοδο. Εκβιαστικές δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών ότι, τελικά, οι Ευρωπαίοι, εμπρός στον κίνδυνο να διαλυθεί η ευρωζώνη, θα υποχωρήσουν και θα συμβιβασθούν, δεν αρμόζουν σε μια πολιτισμένη χώρα-μέλος που συντηρείται όλ’ αυτά τα χρόνια με χρήματά της (δάνεια, πακέτο Γιούγκερ, ΕΣΠΑ, επιδοτήσεις κ.ά.). Δεν αρμόζει στη χώρα μας ο χαρακτηρισμός, «εκβιαστής». Τα κυβερνητικά στελέχη θα πρέπει να προσέχουν πολύ τις δηλώσεις τους ακόμα και αν, πράγματι οι σώφρονες των ευρωπαίων προβούν σε κάποιο συμβιβασμό για το συμφέρον της Ευρώπης.
Είναι λάθος, από κάθε πλευρά, στην ευνοϊκή για μας κατάληξη, να πανηγυρίζουμε ως «νικητές με τους ευρωπαίους «ως ηττημένους», γιατί οι νικητές κινδυνεύουν να τους κολλήσει η καθόλου τιμητική ρετσινιά «εκβιαστές». Μας φθάνουν οι χαρακτηρισμοί, αναξιόπιστοι, ασυνεπείς και κουτοπόνηροι, κι ας μην μας προστεθεί και ο χαρακτηρισμός «εκβιαστές».

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΡΑΚΑΤΣΟΥΛΗΣ - Ομότ. Καθηγητής Γεωπονικού Παν/μίου Αθηνών