Απαξιωμένος σήμερα ο ρόλος του πολίτη!..

Ο σπουδαιότερος (κατά την κοινή γνώμη) Αμερικάνος πρόεδρος, ο απερχόμενος Μπάρακ Ομπάμα είπε ότι ο πιο σημαντικός τίτλος στην Δημοκρατία είναι αυτός του πολίτη. Δυστυχώς όμως, στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία, την Ελλάδα, τις τελευταίες δεκαετίες με μια σιωπηρή συμφωνία συνενοχής, οι πολίτες μετατράπηκαν σε πελάτες. «Διόρισε μου το παιδί», «να τρουπώσει κάπου στο δημόσιο», «πόσους σταυρούς έχει να μου δώσει η φαμίλια σου;» είναι συνήθεις διάλογοι προεκλογικού νταραβεριού. Το διακαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι στο ζύγι της δοσοληψίας. Η ιδεολογία της καβάντζας συχνωτίζονταν αρμονικά με την αμετροεπή φιλοδοξία πολιτικών από τζάκια, χωρίς όμως καμιά φλόγα: αλήθειας, ικανότητας, δημιουργίας.
Οι ίδιοι και ίδιοι «βολευτές» δημιουργώντας στρατούς υποχρεωμένων «πελατών», σταδιοδρόμησαν ως πολιτικοί καριέρας. Με βιογραφικά συνήθως κενά από ένσημα στην πραγματική ζωή, αλλά με βιβλία πρακτικών γεμάτα από ρουσφέτια που έκαναν αξιοποιώντας την εκάστοτε εξουσία. Πρώτοι διδάξαντες οι «πράσινοι παίκτες» της πολιτικής ιστορίας του τόπου, ενώ ακολούθησαν με επιτυχία οι μπλέ και σήμερα οι ρόζ. Ο ανένταχτος πολίτης αποτελούσε διαδρονικά μια ξεχασμένη μειοψηφία.
Τα διαδοχικά μνημόνια της τελευταίας επταετίας ανέδειξαν δίχως άλλο, ότι ο απαξιωμένος ρόλος του πολίτη από τις εφαρμοζόμενες πολιτικές είναι μια από τις γεννεσιουργούς αιτίες της συνεχιζόμενης κατάρρευσης της Ελλάδας. Η Αριστερά που δεν είχε βεβαρημένο παρελθόν εξαιτίας του γεγονότος ότι δεν είχε κυβερνήσει, δημιούργησε προσδοκίες, ότι θα δώσει στην έννοια «του πολίτη» πρωταγωνιστικό ρόλο. Δυστυχώς όμως ο πολίτης βρέθηκε πάλι κομπάρσος και πρωταγωνιστής το ανίκητο πελατειακό κράτος. Η απογοήτευση της Αριστερής διακυβέρνησης σε συνάρτηση με την κλιμακούμενη φτωχοποίηση των Ελλήνων, την κωλυσιεργία των μεταρρυθμίσεων αλλά και τη μη έλευση της ανάπτυξης, δημιούργησε την αναγκαιότητα στον πολιτικό χώρο του προοδευτικού κέντρου και της κεντροαριστεράς να υπάρξει μια παράταξη που θα απαντάει στις προκλήσεις του σήμερα. Ένας πολιτικός φορέας που θα εμπνέει περισσότερη σιγουριά και ελπίδα, από ότι τα ήδη υπάρχοντα «μαγαζιά» του κατακερματισμένου χώρου.
Μπορεί στο εμπόριο όταν μικρά μαγαζιά ενώνονται σε ένα πολυκατάστημα, το αποτέλεσμα να είναι πιο ελκυστικό και να προσελκύει περισσότερους πελάτες, ισχύει όμως το ίδιο και στην πολιτική; Φοβάμαι πως όχι. Η λογική να ενώσουμε τα μαγαζάκια μας, για να ενώσουμε τα ποσοστά μας και να γίνουμε η 3η ή και 2η δύναμη του πολιτικού σκηνικού δεν μπορεί να επιτευχθεί, όταν στη βιτρίνα έχουμε στόκ ή φθαρμένο από το παρελθόν εμπόρευμα. Μην υποτιμάμε τη νοημοσύνη του λαού, «που ένιωσε στο πετσί του» τα παλιά αυτά «ρούχα» και τα πέταξε στον «κάλαθο των απλύτων» από τη δυσωδία της διαφθοράς αλλά και της ανικανότητας που άρχιζαν να μυρίζουν. Οσα πλυντήρια και αν βάλουμε, έχει ξεθωριάσει η λάμψη τους και δεν μπορούμε να τα πλασάρουμε σαν καινούργια.
Αν λοιπόν αποφασίζαμε να ενώσουμε τα «μαγαζιά μας» για να πουλάμε την  πραμάτεια μας σε ένα μεγαλύτερο κοινό, βασική προυπόθεση θα πρέπει να είναι η τοποθέτηση στη βιτρίνα ολοκαίνουργιων ελκυστικών προιόντων αξίας. Αλλά και στα ράφια προιόντα που θα προκύψουν με διαδικασίες συλλογικές, καθαρές. Ας υπάρξουν και στο βάθος του μαγαζιού φορεμένα ρούχα για όποιον το ‘χει χούι να ψωνίζει κάτι που να του θυμίζει το παρελθόν, αλλά μη βγάλουμε και ντελάλη για να τα πλασάρουμε και ως «νέα μόδα». Μόνο έτσι το νέο μαγαζί  θα είναι ανταγωνιστικό και θα καταφέρει να κλείσει «τα παραμάγαζα» που επωφελήθηκαν της κρίσης και πουλάνε «σκάρτο πράμα».
Ο ευρωσκεπτικισμός στη χώρα μας αλλά και η άνοδος ακροδεξιών, τσαρλατάνων και γραφικών πολιτικών που τάζουν τον ουρανό με τ’άστρα, μαρτυρά απελπισμένους πολίτες που αναζητούν μια πολιτική πρόταση - σανίδα σωτηρίας στο ναυαγισμένο πολιτικό τοπίο. Δεν υπάρχει πολυτέλεια αέναων συζητήσεων και διεργασιών στον χώρο του πολυταλανισμένου προοδευτικού κέντρου. Η λύση είναι μία: μπροστά οι πολίτες. Ο Σταύρος Θεοδωράκης και το Ποτάμι τόλμησαν προτείνοντας το Κοινοβούλιο του Κέντρου. Ο διάλογος με τη Δημοκρατική Συμπαράταξη και με τις άλλες δυνάμεις του χώρου δεν είχε αποτέλεσμα τη σύγκλιση. Μικρή σημασία έχει ο καταμερισμός ευθυνών για το ναυάγιο. Αν μας ενδιαφέρει όμως ο ιδεολογικός χώρος του προοδευτικού κέντρου να μην εξαφανιστεί ίσως χρειαστεί να θυμηθούμε τα λόγια του Δαρβίνου που έλεγε, ότι δεν είναι τα πιο δυνάτα είδη που επιβιώνουν ή το πιο έξυπνα, αλλά αυτά που ανταποκρίνονται καλύτερα στις αλλαγές…

* Ο Πέτρος Ι. Μπούγιας είναι Msc Αγρ.Τοπογράφος Μηχανικός και Περιφερειακός συντονιστής Ηπείρου  στο πολιτικό κίνημα Ποτάμι.