Ποιος ο δρόμος για το καλύτερο;

Ναι πάμε προς το χειρότερο. Και αυτό δεν είναι απαισιοδοξία.  Αισιοδοξία είναι. Γιατί αισιοδοξία είναι η ενεργός διάθεση να θέλεις με ενθουσιασμό κάτι να διορθώσεις ώστε σύντομα να πάνε τα πράγματα καλύτερα. Πρώτα λοιπόν κάνεις τη διαπίστωση, που όλοι λίγο πολύ έχουμε κάνει στο μυαλό μας, πως τα πράγματα βαίνουν συνεχώς προς το χειρότερο και αμέσως μετά αναλαμβάνεις την ευθύνη να κάνεις κάτι, ώστε αυτή η κατάσταση να διορθωθεί. Και η αρχή για να ξεκινήσει αυτό είναι να προσπαθήσεις να αλλάξεις πρώτα αυτό που περνάει από το χέρι σου. Και από το χέρι μας περνάει να αλλάξουμε πρώτα τον εαυτό μας, τις προτεραιότητές μας, τις επιθυμίες, το σκεπτικό μας, την πρακτική και τις απαιτήσεις μας.
Μια κατάσταση που βαίνει καθημερινά προς το χειρότερο θέλει μια εκ βάθρων ανατροπή του σκεπτικού και του στοχασμού που την αντιμετωπίζαμε μέχρι σήμερα. Και για το ξεκίνημα και την αρχή για να αλλάξει κάτι, κυρίαρχο ρόλο παίζει το θέμα της παιδείας και η εσωτερική μας βούληση να βελτιώσουμε τον εαυτό μας μέσω της σκέψης, μέσω της γενικότερης κουλτούρας και παιδείας.
Όταν λέμε πως τα πάντα είναι θέμα παιδείας, δεν λέμε απλά μια φράση κλισέ. Λέμε μια φράση που είναι αληθινή γιατί από κει μπορεί να ξεκινήσει η όποια βελτίωση των συνθηκών της ζωής μας. Όταν σήμερα μιλάμε για παιδεία εννοούμε ή μας έπεισαν να εννοούμε άλλα πράγματα που κάθε άλλο προωθούν και προετοιμάζουν ένα αύριο ελπιδοφόρο για καλυτέρευση της ζωής και της διαβίωσης μας.
 Σήμερα η σκέψη και η στάση μας για την παιδεία έχει διαμορφωθεί με ένα τρόπο ανορθόδοξο, τουλάχιστον οπισθοδρομικό και μακροπρόθεσμα (αν έτσι συνεχίσουμε) καταστροφικό. Σήμερα πηγαίνουμε στο σχολείο  για να πάρουμε το καλύτερο δυνατό «χαρτί» που θα μας κάνει μετά να έχουμε το καλύτερο δυνατό επάγγελμα για να μας κάνει να βγάλουμε τα περισσότερα δυνατά χρήματα.
Η παιδεία στην υπηρεσία του κέρδους και όχι του Έρωτα για τη γνώση και τη ζωή, δίνει την απόλυτη εξήγηση γιατί πράγματι θα συνεχίσουμε να πηγαίνουμε από το κακό προς το χειρότερο. Δεν υπάρχει προοπτική προόδου μέσα από ένα τέτοιο σκεπτικό.
Υπάρχει μια πλάνη ένα ψέμα, πως αν πάρουμε ένα «χαρτί» που θα μας δώσει πολλά χρηματικά ανταλλάγματα στη τσέπη μας, θα μπορέσουμε εμείς ατομικά να διάγουμε ένα βίο αξιοπρεπή, χωρίς να μας νοιάζει αν αυτό είναι εις βάρος του οποιουδήποτε ή ακόμη και ολόκληρης της κοινωνίας. Δηλαδή η αλληλουχία πρώτα το «χαρτί» έπειτα η δουλειά, μετά το χρήμα και τέλος το κέρδος και μόνο το κέρδος, είναι καταστροφική αλληλουχία που αργά ή γρηγορότερα θα το καταλαβαίνουν όλο και πιο πολλοί στη χώρα όλο και πιο πολλοί και στον πλανήτη μας.
Εδώ στον τόπο μας το έχουμε καταλάβει γρηγορότερα πόσο επιζήμιο είναι αυτό το σκεπτικό που αργά αλλά σταθερά μας οδηγεί στην καταστροφή. Έχουμε καταλάβει όλοι πως κάτι άλλο χρειάζεται που θα μας βελτιώσει τη ζωή, αφού είναι φανερό πια πως όλα χειροτερεύουν στη χώρα μας..  
Η παιδεία για το χρήμα και το κέρδος και όχι για τον Έρωτα της γνώσης στην υπηρεσία του ανθρώπου, προετοιμάζει ένα καταστροφικό σενάριο όχι επιστημονικής φαντασίας, αλλά πραγματικότητας που πολύ γρηγορότερα από ότι φανταζόμαστε καταφθάνει ορμητικό και απειλητικό.
Ελάχιστοι είναι αυτοί πια που πιστεύουν πως η οικονομική κρίση θα έχει ημερομηνία λήξης. Οι περισσότεροι γνωρίζουμε πως αυτά που ζούμε είναι ένα επακόλουθο της λανθασμένης πορείας  μας που φυσικά όπως είπαμε ξεκινά από την παιδεία.
Άραγε είναι λίγα τα δεινά που μας έχουν προκύψει και τα οποία καθημερινά πολλαπλασιάζονται; Η μετανάστευση των παιδιών μας στο εξωτερικό, οι μειώσεις των συντάξεων, ο καταποντισμός του τζίρου των μικρών και μεγάλων επιχειρήσεων, τα κλειστά καταστήματα, η εκτόξευση της ανεργίας, η αύξηση της επαιτείας και της εγκληματικότητας, η όλο και μεγαλύτερη ανάγκη για συσσίτια, οι μισθοί πείνας για τους νέους μας με πτυχία μιας παιδείας παραγωγής «χαρτιών» χωρίς αντίκρισμα και χωρίς προοπτική, ο έντονος δισταγμός των νέων για δημιουργία οικογένειας και το συνεπακόλουθο δημογραφικό πρόβλημα, η τραγική υποβάθμιση των συνθηκών περίθαλψης και υγείας στα νοσοκομεία μας, είναι όλα αυτά λίγα, είναι όλα αυτά αμελητέα;
Αλλαγή πλεύσης λοιπόν το ταχύτερο δυνατόν, αλλά με ποιο πλοίο, με ποιον καπετάνιο και πλήρωμα; Ποιοι είναι σήμερα αυτοί που κατανόησαν την εσφαλμένη πορεία μας στην παιδεία; Την εσφαλμένη πορεία μας στα οικονομικά, στην ανάπτυξη, στην παραγωγή, στο σχεδιασμό του μέλλοντος με κριτήρια και αποφασιστικότητα ανατροπής των υπαρχόντων σάπιων κανόνων παντού; Υπάρχουν αλήθεια πολιτικοί που είναι αποφασισμένοι να ξεριζώσουν το σάπιο οικοδόμημα; Ποιοι είναι αποφασισμένοι να ξεριζώσουν τα προνόμιά τους, αφού από κει θα πρέπει να ξεκινήσει η αναδόμηση ώστε να δώσει το κίνητρο και σε όλη την κοινωνία να ανασκουμπωθεί και να σταθεί αρωγός σε κάθε προσπάθεια προς μια πορεία με προοπτική και διέξοδο από τα μαύρα σκοτάδια που καλύπτουν σιγά-σιγά την χώρα μας; Έχουμε κατανοήσει επιτέλους όλοι μας πως η ζωή και η προκοπή των παιδιών μας δεν μπορεί να περάσει μέσα από την εξυπηρέτηση των ατομικών μας συμφερόντων, αλλά αποκλειστικά και μόνον από το γενικότερο κοινωνικό συμφέρον, από το καλό για ολόκληρη την κοινωνία;
Ας απαντήσουμε στα ερωτήματα ο καθένας από μας, αν θέλουμε να διορθώσουμε όλα τούτα που μας κατρακυλούν ανελέητα και ασταμάτητα στον κατήφορο και στην εξόντωση της ζωής και προοπτικής των παιδιών μας.
Ας μη προσποιούμαστε, ο δρόμος προς το καλύτερο είναι γνωστός. Ο καθένας μας για την κοινωνία και όχι ο «κολλητός» μας και ανόητος έως φαύλος πολιτικός μόνο για μας. Τη ζούμε αυτήν την αποτυχία στο έπακρον και με αυξανόμενη κάθε χρόνο σκληρότητα. Φτάνει πια επιτέλους. Μισοί και πλέον Έλληνες έχουν παραιτηθεί ως ψηφοφόροι και ως πολίτες, αφημένοι στα χέρια ανίκανων και αναποτελεσματικών πολιτικών που ψηφίζουν νόμους σωρηδόν χωρίς σκέψη, υπακούοντας τυφλά στον ηγεμόνα πρωθυπουργό και στις έξωθεν εντολές.  
Αποτύχατε, κ.κ πολιτικοί, με το σκεπτικό της περασμένης «άρρωστης» νοοτροπίας σας, παραδεχτείτε το και σκύψτε στη μόνη προοπτική που ανασταίνει ξανά την ελπίδα, έστω και ως ένδειξη μεταμέλειας. Η κοινωνία ασφυκτιά οι πολίτες υποφέρουν, κλαίνε, χάνουν τις δουλειές τους, χάνουν τα σπίτια τους χάνουν την ίδια τους την υπόσταση. Αν έτσι συνεχίσουμε σε λίγα χρόνια δεν θα έχουμε Ελλάδα για να μιλάμε.
Σήμερα έχουμε ακόμη τη δυνατότητα να βρούμε τις λύσεις έστω με πάρα πολλές δυσκολίες, αρκεί να ανοίξουμε τα μάτια μας, αύριο σίγουρα θα είναι αργά, ανεπίστρεπτα και μόνιμα προς τα χειρότερα.

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΝΕΣΣΗΣ