Η επέλαση του παραλόγου!..

Χωρίς υπερβολή η πλειοψηφία των Ελλήνων τα τελευταία χρόνια (όχι και χωρίς αφορμή) πιστεύει ότι ο κόσμος στον οποίο ζούμε είναι ο χειρότερος δυνατός κόσμος που θα μπορούσε να υπάρχει. Η καθημερινότητά μας χαρακτηρίζεται από γκρίνια, απογοήτευση, παραίτηση. Μας φταίνε τα πάντα. Οι δανειστές – εταίροι, οι κυβερνώντες πριν αλλά και τώρα, οι Τούρκοι, οι Γερμανοί, οι πρόσφυγες, οι τράπεζες και οι τραπεζίτες, οι γιατροί, οι δικηγόροι, οι δάσκαλοι, τα πανεπιστήμια, η εκκλησία, το χρήμα ως έννοια αλλά όχι ως αντικείμενο, η παγκοσμιοποίηση, οι αγορές κλπ. κλπ. Εν ολίγοις δεν υπάρχει τομέας της καθημερινότητάς μας που να μην μας προκαλεί απέχθεια.
Η απέχθεια που μας προκαλούν όλα τα παραπάνω έχει βέβαια την εξήγησή της. Όλοι είναι στραμμένοι εναντίον μας, «έτοιμοι να μας κατασπαράξουν». Γιατί;  Μα φυσικά γιατί έχουμε ένδοξο παρελθόν, γιατί είμαστε ανυπότακτοι, γιατί μας ζηλεύουν για τον ήλιο και τη θάλασσα και τα πετρέλαια πιο πρόσφατα, γιατί είμαστε οι πιο έξυπνοι, οι πιο ωραίοι, γιατί έχουμε μυστική τεχνολογία και θέλουν να μας την κλέψουν, γιατί το είπε ο γέροντας κλπ κλπ. Και η λύση που προτείνουμε, έτσι μεταξύ μας όταν συζητάμε, είναι να τους φτύσουμε όλους, να μείνουμε μόνοι μας να «κουμαντάρουμε» τον τόπο μας (μιας και καλά τον «κουμαντάραμε» μέχρι τώρα) και στα δύσκολα καλά να ναι και ο Άγιος Πούτιν (βοήθειά μας) άντε και αυτός ο Κινέζος που πολύ μας αγαπάει και επενδύει αβέρτα για το καλό της χώρας μας (κρίμα που μας άφησε χρόνους και ο Φιντέλ και δεν μπορεί να βοηθήσει. Μα τι λέω, οι ιδέες του θα μας συνοδεύουν πάντα και θα μας εμπνέουν μέχρι τη Δευτέρα παρουσία….. ε… το τέλος της ιστορίας ήθελα να πω).
Μέσα στον πανικό λόγω κρίσης, η μπουρδολογία δεν έχει όρια. Ψυχραιμία αδέρφια θα βγάλουμε άκρη, αρκεί να σκύψουμε σοβαρά στη μελέτη της ιστορίας τόσο της δικής μας όσο και του κόσμου που μας περιβάλλει, αυτού του κόσμου που φοβόμαστε να τον αντικρύσουμε κατάματα και που «ετοιμάζεται να μας κατασπαράξει». Μια ματιά στη δική μας ιστορία θα μας πει ποιοι είμαστε και πιθανόν τι μπορούμε να κάνουμε. Το ίδιο ισχύει και για τον κόσμο που μας περιβάλλει, τους γείτονές μας αλλά και τους απώτερους γείτονές μας στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Είμαστε ένας αρχαίος λαός και ως αρχαίος λαός περάσαμε από πολλές ιστορικές φάσεις που μας έχουν σημαδέψει σε τέτοιο βαθμό που η συζήτηση για το παρελθόν μονοπωλεί το ενδιαφέρον μας, αλλά και το ενδιαφέρον των άλλων και γίνεται πάντα εις βάρος της συζήτησης για το μέλλον. Το παρελθόν με αυτό τον τρόπο γίνεται τροχοπέδη για το μέλλον αλλά και για το παρόν. Το ‘’εμείς φιλοσοφούσαμε όταν οι άλλοι κρέμονταν από τα δέντρα’’ αποκρύπτει το γεγονός πως οι άλλοι εκτός του ότι φιλοσοφούν ΤΩΡΑ (σε αντίθεση με εμάς που αμπελοφιλοσοφούμε ΤΩΡΑ) κάνουν και άλλα ενδιαφέροντα πράγματα όπως αυτοκίνητα, ψυγεία πλυντήρια, τηλεοράσεις κινητά, φάρμακα, εμβόλια, αξονικούς τομογράφους, βίδες, κατσαβίδια, οδοντογλυφίδες κλπ κλπ.
Εάν όλα τα παραπάνω μας άφηναν αδιάφορους και το μόνο μέλημά μας ήταν απλώς η αναδίφηση της ιστορίας σε παρέες φίλων όπου όλοι μαζί συμβάλλουν, ότι ο καθείς δύναται (ρεφενέ) σε κοινά τραπέζια, τότε δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα. Αλλά, μικροί μου φτωχοδιάβολοι, δυστυχώς δεν μπορείτε να φανταστείτε τη ζωή σας χωρίς  αυτοκίνητα, ψυγεία, πλυντήρια, τηλεοράσεις, κινητά, φάρμακα, εμβόλια, αξονικούς τομογράφους, βίδες, κατσαβίδια, οδοντογλυφίδες κλπ κλπ. Και τώρα που μας ζητούν πίσω τα δανεικά που πήραμε για να αγοράσουμε αυτοκίνητα, ψυγεία, πλυντήρια, τηλεοράσεις, κινητά, φάρμακα, εμβόλια, αξονικούς τομογράφους, βίδες, κατσαβίδια, οδοντογλυφίδες κλπ κλπ. ανασύραμε από το σεντούκι της μνήμης (μακρά η ιστορία μας γαρ) άλλος τον Καραϊσκάκη (πατριώτης εθνικόφρων αυτός) και άλλος τον Βελουχιώτη (αριστερός άντε και λίγο πρώην πασόκος αυτός) για να εμψυχωθούμε στον πόλεμο που μας κήρυξαν οι διεθνείς τοκογλύφοι-δανειστές- εταίροι-καπιταλιστικά γουρούνια.
Σιγά τα λεφτά που μας έδωσαν ακούς παντού, τον εαυτό τους ήθελαν να σώσουν όχι εμάς. Σωστά; Εντελώς!!! Άλλωστε χρωστούσαμε για  αυτοκίνητα, ψυγεία, πλυντήρια, τηλεοράσεις, κινητά, φάρμακα, εμβόλια, αξονικούς τομογράφους, βίδες, κατσαβίδια, οδοντογλυφίδες κλπ κλπ, που αυτοί μας τα προμήθευαν. Τι σατανικό σχέδιο που εξύφαναν εναντίον μας!!!
Και τώρα που το καταλάβαμε; Και τώρα που το καταλάβαμε αντί να επικεντρωθούμε στο πρόβλημα και να αποφασίσουμε να φτιάξουμε αυτοκίνητα, ψυγεία, πλυντήρια, τηλεοράσεις, κινητά, φάρμακα, εμβόλια, αξονικούς τομογράφους, βίδες, κατσαβίδια, οδοντογλυφίδες κλπ κλπ ώστε να μη χρειαστεί να ξαναγοράσουμε από τους κακούς, συζητάμε εάν ‘’το μοντέλο ανάπτυξης της Ευρώπης μπορεί να επιλύσει τα προβλήματα που αναδύονται στο σύγχρονο κόσμο και που σχετίζονται με την κινητικότητα ή μη του κεφαλαίου στα πλαίσια της παγκοσμιοποιημένης αναδιάρθρωσης των μέσων παραγωγής ώστε να μη συγκρούονται με τις παραγωγικές δυνάμεις’’ (χικ, χικ).
Έτσι, για μια ακόμη φορά βάζουμε το κάρο μπροστά από το άλογο. Το θέμα είναι να παράγουμε (πρώτον) και να κάνουμε παιδιά (πρώτον και δεύτερον). Να παράγουμε αλλά τι να παράγουμε;  Όσο πιο πολλά από αυτά που χρειαζόμαστε. Εάν δεν το κάνουμε αυτό πάμε χαμένοι και ότι και να συζητάμε από κει και πέρα, όπως ελάφρυνση χρέους, καλύτεροι όροι δανείων, επιμήκυνση πληρωμών δανείων, απλώς θα μας ανακουφίσουν πρόσκαιρα για να συνεχίσουμε την απραξία με καλύτερους όρους. Αυτό πρέπει να απαιτήσουν οι πολίτες από τις πολιτικές ηγεσίες, το σχεδιασμό της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας. Αλλά  σχεδιασμός σημαίνει ότι θέτω παραγωγικούς στόχους σε όλους τους τομείς, μελετάω τα εργαλεία που θα χρησιμοποιήσω για να τους προωθήσω, έχω γνώση της παγκόσμιας ζήτησης και προβλέπω την εξέλιξη της όποιας επένδυσης. Σχεδιασμός επίσης σημαίνει ότι κατανοώ τα προβλήματα της χώρας μου στην παρούσα φάση και λόγω ανυπαρξίας εγχωρίων κεφαλαίων προωθώ και ενισχύω μοντέλα συνεργασίας και συνεταιρισμού. Η κινητοποίηση όλων χωρίς εξαίρεση είναι προϋπόθεση επιτυχίας.
Παραγωγή επίσης σημαίνει γνώση, επιστήμη, τεχνολογία και αυτά με τη σειρά τους απαιτούν εκπαίδευση υψηλών προδιαγραφών. Και εδώ επίσης πρέπει να βάλουμε στόχους. Τι είδους εκπαίδευση απαιτείται για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας; Ποιοί επιστημονικοί τομείς θα πρέπει να ενισχυθούν; Ποιες δεξιότητες πρέπει να διαθέτουν τα αυριανά ελληνόπουλα; Θέτουμε στόχο να αναπτυχθούμε στις νέες τεχνολογίες και στους υπολογιστές; Χρειάζονται μαθηματικά και φυσική. Ο στόχος πρέπει να είναι, τα αυριανά ελληνόπουλα να είναι τα καλύτερα στην Ευρώπη σε μαθηματικές δεξιότητες σε βάθος πενταετίας. Ο στόχος θα καθορίσει και τα μέσα. Ποιοι θα διδάξουν, με ποια προσόντα και πώς θα αξιολογηθούν. Αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό τόσο από τους πολίτες όσο και από τις πολιτικές ηγεσίες, ο στόχος θα καθορίσει τα μέσα. Η αξιολόγηση για παράδειγμα είναι ένα μέσον, ένα μέσον για να επιτύχεις στόχους. Οι στόχοι όμως δε μπορεί να είναι γενικόλογοι όπως ‘’η καλύτερη λειτουργία του κράτους’’. Οι στόχοι πρέπει να είναι συγκεκριμένοι. Τότε μόνο τα όποια μέσα έχουν νόημα. Σε κάθε άλλη περίπτωση η συζήτηση περί των μέσων απλώς καλύπτει την ένδεια στόχων.
Αλλά πώς να θέσουμε στόχους όταν το βλέμμα μας δε φτάνει παρά μόνο μέχρι τη μύτη μας; Αλλιώς πώς να εξηγήσεις το θόρυβο γύρω από το “μοίρασμα” του πλεονάσματος στους συνταξιούχους; Πού αποσκοπεί; Όλοι καταλαβαίνουν (και οι συνταξιούχοι πρώτοι απ’ όλους) το μέγεθος της υποκρισίας. Όλοι καταλαβαίνουν ότι επί της ουσίας αποτελεί έναν εφάπαξ Χριστουγεννιάτικο μποναμά. Άντε να βγάλουμε και τα φετινά Χριστούγεννα, να τζιράρει κάτι παραπάνω και η αγορά να φάει και καμία τσικολάτα το εγγόνι και μετά βλέπουμε. Έτσι, μέχρι τα Χριστούγεννα φτάνει το όραμά μας, η προοπτική μας, ο σχεδιασμός μας.  
Κανείς όμως δε φωνάζει ότι το εγγόνι όταν μεγαλώσει θα πρέπει να συντηρεί δεκαπλάσιο αριθμό συνταξιούχων, εάν και εφόσον βρει και το ίδιο δουλειά. Κανείς δεν φωνάζει ότι το συνταξιοδοτικό δε βγαίνει όχι μόνο γιατί η στρατιά των ανέργων συνεχώς αυξάνεται και ότι αυτοί που εργάζονται είναι πολύ λιγότεροι από αυτούς που βρίσκονται στη σύνταξη. Το συνταξιοδοτικό δεν πρόκειται να βγει ποτέ!!! Και δεν πρόκειται να βγει όσο δε γεννάμε παιδιά. Η Ελλάδα μετατρέπεται αργά αλλά σταθερά σε μια χώρα γερόντων.
Συνεπώς, ακόμη και σε περίπτωση πλήρους οικονομικής ανάκαμψης, ακόμη και σε περίπτωση μηδενισμού της ανεργίας, το συνταξιοδοτικό δε θα λυθεί. Με ρυθμούς γεννήσεων από τους χαμηλότερους παγκοσμίως και με γειτονικούς λαούς με ρυθμούς γεννήσεων από τους υψηλότερους, το πρόβλημα δεν αφορά μόνο το συνταξιοδοτικό αλλά την ίδια μας την ύπαρξη ως λαού, ως έθνους και ως κράτους. Ίσως κάτι να ξέρει ο υφυπουργός μας ο Ζου(ρλι)άρης. Τι να τα κάνουμε τα νησιά εάν δεν υπάρχουν πλέον Έλληνες;

ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΑΪΝΗΣ