Το μάθημα των Θρησκευτικών…

Το κείμενο του Δικηγόρου κ. Λευτέρη Ζώλα στον «Πρωινό Λόγο» του Σαββατοκύριακου (5-6 Νοεμβρίου) με τον τίτλο «Το μάθημα των θρησκευτικών και οι πολιτικές του προεκτάσεις» είναι αξιοπρόσεκτο κυρίως για το λόγο ότι μπορεί να αποτελέσει υπόδειγμα του πόσες ανακρίβειες ή ηθελημένες διαστροφές γεγονότων μπορούν να χωρέσουν σε περίπου μισή σελίδα της αξιόλογης και ιστορικής εφημερίδας της πόλης μας.
Ο κ. Ζώλας επικρίνει την ηγεσία της Εκκλησίας για την εμμονή της, όπως λέει, στο «πως θα διδάσκεται το μάθημα των θρησκευτικών στα σχολεία». Κατά τη γνώμη του αυτό το κάνει για δύο λόγους: Πρώτον «γιατί διεκδικεί ρόλο στην άσκηση της πολιτικής εξουσίας» και δεύτερον «γιατί γνωρίζει ότι στη διαμάχη της επιστημονικής έρευνας και γνώσης και της κατήχησης, η ηττημένη θα είναι η δεύτερη».
Στο πρώτο τα επιχειρήματα που παραθέτει τα αντλεί από τη στάση εκκλησιαστικών προσώπων στην περίοδο της δικτατορίας και της κατοχής. Και τι επικρίνει; Τους Αγιορείτες μοναχούς που ζήτησαν από τον Χίτλερ να θέσει υπό την προσωπική του προστασία το Άγιο Όρος, για να μη γίνει αυτό έρμαιο της καταστροφικής μανίας των γερμανικών στρατευμάτων. Αντί να τους επαινέσει που με την ευφυέστατη αυτή κίνησή τους έσωσαν τους ανεκτίμητης αξίας πνευματικούς θησαυρούς των Μονών, τους κατηγορεί για τάχα φιλογερμανική πολιτική. Δεν καταλαβαίνει άραγε; Ή εμφορείται από τόση αντιεκκλησιαστική εμπάθεια που τυφλώνει τη σκέψη του;
Καταφέρεται επίσης κατά του Μητροπολίτου Ιωαννίνων και μετέπειτα Αρχιεπισκόπου Αθηνών Σπυρίδωνος, τον οποίο ονομάζει διαβόητο δοσίλογο. Δοσίλογο ποιον; Τον Σπυρίδωνα, που βρισκόταν πάντα στην πρώτη γραμμή όλων των εθνικών αγώνων! Στο Βορειοηπειρωτικό, στην τιτανομαχία του ’40, στον αγώνα της Κύπρου του 1955-9.
Θλίβεται κανείς για τη διαστρέβλωση γεγονότων και κατασυκοφάντηση προσώπων. Αλλά πρέπει να επισημάνουμε ότι το πρόβλημα δεν βρίσκεται σ’ αυτό το σημείο. Το κυρίως πρόβλημα είναι το ότι, όπως πολλοί άλλοι, έτσι και ο κ. Ζώλας ταυτίζει την Εκκλησία με τα πρόσωπα. Όμως όλοι μας καταλαβαίνουμε ότι άλλο είναι η Εκκλησία και άλλο τα πρόσωπα. Και ότι, ακόμη κι αν κάποια εκκλησιαστικά πρόσωπα κάποτε παρεκτραπούν, αυτό δεν έχει να κάνει με την ίδια την Εκκλησία, που είναι η μοναδική αλήθεια στον κόσμο. Όπως δεν μειώνει σε τίποτε τη μορφή του Χριστού μας το γεγονός ότι ένας από τους 12 Μαθητές Του έγινε προδότης. Ο Χριστός είναι η αλήθεια. Και η Εκκλησία είναι η αλήθεια.
Κι εδώ είναι το δεύτερο μεγάλο λάθος που διατυπώνεται στο κείμενο του αρθρογράφου. Ισχυρίζεται ότι η Εκκλησία φοβάται την επιστήμη, «ότι στη διαμάχη της επιστημονικής έρευνας και γνώσης και της κατήχησης, η ηττημένη θα είναι η δεύτερη», δηλαδή η Εκκλησία. Θαρρεί κανείς πως ξεμείναμε στον 19ο αιώνα. Σαν να μην μεσολάβησε η μεγάλη επανάσταση της επιστήμης κυρίως στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα που άλλαξε ριζικά τις επιστημονικές αντιλήψεις και τις έφερε με καθυστέρηση χιλιετιών στην αλήθεια της Αγίας Γραφής περί δημιουργίας του κόσμου.
Ας αφήσουμε ωστόσο τα επιμέρους και ας αντιμετωπίσουμε επιτέλους ευθέως την άρνηση που διατυπώνεται στο να έχει η ηγεσία της Εκκλησίας λόγο για το περιεχόμενο του Μαθήματος των Θρησκευτικών. Και ρωτάμε: Στην Ελλάδα διδάσκονται θρησκευτικά και οι Μουσουλμάνοι μαθητές και οι Εβραίοι και οι Ρωμαιοκαθολικοί. Το περιεχόμενο του μαθήματός τους το καθορίζουν η Μουφτεία της Θράκης για τους Έλληνες Μουσουλμανόπαιδες, το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο για τους Εβραίους και η Ρωμαιοκαθολική Ιεραρχία για τους Καθολικούς. Θα τολμήσει ο κ. αρθρογράφος να ζητήσει ή ο οποιοσδήποτε Υπουργός να νομοθετήσει κάτι ανάλογο για το θρησκευτικό μάθημα αυτών των κοινοτήτων; Να πει π.χ. στους Μουσουλμάνους να μην διδάσκονται το Κοράνιο αλλά Χριστιανισμό, Βουδισμό, Ινδουϊσμό, Ζενισμό, κλπ. Λοιπόν γιατί δεν πρέπει, έστω στοιχειωδώς να ισχύει το ίδιο και για τα Ορθόδοξα Ελληνόπουλα; Να έχει δηλαδή λόγο η Σύνοδος για το περιεχόμενο του μαθήματος;
Όμως κάνει ένα ακόμη σοβαρό λάθος ο αρθρογράφος υποστηρίζοντας ότι τα Ορθόδοξα Ελληνόπουλα διδάσκονται μόνο την Ορθόδοξη πίστη. Η αλήθεια είναι ότι διδάσκονται όλες τις μεγάλες θρησκείες. Αλοίμονο αν η Εκκλησία φοβόταν τη διδασκαλία για τις αντιλήψεις των διαφόρων θρησκειών.
Εκείνο το οποίο προκάλεσε τη δικαιολογημένη αντίδραση των θεολόγων και των Ιεραρχών είναι η νέα μορφή διδασκαλίας του μαθήματος που το μετατρέπει σε πολτό θρησκευτικών αντιλήψεων. Χριστιανισμός, Μουσουλμανισμός, Εβραϊσμός, Ινδουϊσμός, Βουδισμός, Ζενισμός, όλα διδάσκονται ανακατεμένα, πράγμα που δημιουργεί πλήρη σύγχυση, μάλιστα στους μικρούς μαθητές του Δημοτικού. Ο Καθηγητής της Παιδαγωγικής στη Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Ηρακλής Ρεράκης είπε πως δοκίμασε να διδάξει τα νέα θρησκευτικά του Δημοτικού στους φοιτητές του κι εκείνοι τρελάθηκαν!
Τελικά πού βρίσκεται το πρόβλημα; Άθελά του ίσως ο κ. Ζώλας το επεσήμανε γράφοντας, ασυναίσθητα προφανώς, την εξής φοβερή φράση: «είναι τουλάχιστον ατυχής και επικίνδυνη η άποψη που εξέφρασε ο Αρχιεπίσκοπος ότι “το θέμα της Εκκλησίας είναι θέμα του λαού”»!
«Ατυχής και επικίνδυνη»! Όχι μόνο ατυχής αλλά και επικίνδυνη! Όμως επικίνδυνη τη γνώμη του λαού σε καθεστώς δημοκρατίας δεν τολμούμε να διανοηθούμε ότι μπορεί να το υποστηρίζει κάποιος. Επικίνδυνη τη γνώμη του λαού τη θεωρούν μόνο οι στυγνές δικτατορίες τύπου τότε Σοβιετίας και Εμβέρ Χότζα, σήμερα Βόρειας Κορέας. Θέλουμε να πιστεύουμε πως αυτό δεν ήταν παρά μόνο στιγμιαία αβλεψία του αρθρογράφου, lapsus calami.
Και πάντως όλοι μας είθε κάποτε να συνειδητοποιήσουμε καλύτερα πόσο μεγάλος θησαυρός είναι η Ορθόδοξη πίστη μας και πόσο μεγάλη ευλογία είναι το να είμαστε μέλη της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας, που είναι η μόνη αλήθεια.
Ίσως δεν χρειάζεται να πούμε τίποτε άλλο.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΙΧΛΙΜΟΙΡΗΣ