Το ξυπνητήρι του Τραμπ!

Η εκλογή του νέου Προέδρου της Αμερικής δημιουργεί σοβαρές ανησυχίες σ’ ολόκληρο τον πλανήτη. Ειδικοί αναλυτές, πολιτικοί και λόγιοι υποστηρίζουν ότι και η Ευρώπη εισέρχεται σε μια νέα περίοδο, όπου τα πάντα τίθενται σε αμφισβήτηση. Αυτή η πραγματικότητα θα πρέπει να «ξυπνήσει» και τους δικούς μας πολιτικούς ηγέτες προτού βρεθούμε σε τραγικότερα αδιέξοδα από όσα βιώνουμε λόγω της συνεχιζόμενης οικονομικής κρίσης.
Η διαμαρτυρία των Αμερικανών με την ψήφο τους έδειξε ότι μεγάλα κοινωνικά στρώματα αποφασίζουν πολιτικά όχι με αναφορά σε ιδεολογίες, σε κοινωνικά αξιώματα και σε ταξικές αντιθέσεις. Αλλά οι επιλογές τους επηρεάζονται από κολακείες και από εκδικητική διάθεση προς κάθε φορέα κρατικής εξουσίας και υπηρεσίας. Δηλαδή δέχονται ότι όλοι οι διοικούντες ευθύνονται για την ατομική τους κατάσταση και επομένως πρέπει πολιτικά να τιμωρηθούν είτε για να γίνονται οι ίδιοι ισχυροί είτε να εξομοιωθούν όλοι στην εξαθλίωση.
Μήπως αυτή η πολιτική συμπεριφορά μας θυμίζει τη δεκαετία του ’30, όταν ανάλογες καταστάσεις γέννησαν τον Χίτλερ, τον Μουσολίνι και τον Φράνκο; Και αν δεν δημιουργούνται ανάλογες προϋποθέσεις, οι κίνδυνοι για την σταθερότητα του ευρωπαϊκού οικοδομήματος είναι ante portas. Ας σκεφτούμε τι θα επακολουθήσει ύστερα από το Brexit, την άνοδο της Λεπέν, την υπεροχή του Γκρίλο και τόσων άλλων ανωμάλων εξελίξεων.
Βέβαια θα πρέπει να απαντήσουμε στο καίριο ερώτημα γιατί συμβαίνουν όλα αυτά στον κόσμο, μη εξαιρουμένης και της Ελλάδας. Οφείλουν όλοι να αναγνωρίσουν ότι οι λαοί αντιμετωπίζουν μεγάλα προβλήματα και έχασαν την ελπίδα για κάτι το καλύτερο. Τούτο είναι αποτέλεσμα της παγκοσμιοποιημένης αγοράς, αλλά και της αδυναμίας των πολιτικών ηγετών να ελέγξουν τους νόμους της. Αυτή ακριβώς την κατάσταση έρχονται να εκμεταλλευτούν οι λεγόμενοι «τσαρλατάνοι» της πολιτικής, για να ικανοποιήσουν την ματαιοδοξία τους με τον πόνο «των ξεχασμένων», όπως λέει, και ο Τραμπ. Σ’ αυτό το περιβάλλον ευδοκιμούν η δημαγωγία, ο λαϊκισμός, ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός και η κριτική ψήφος.
Ανάλογες συμπεριφορές δοκιμάζουμε τα τελευταία χρόνια και στην Ελλάδα, όπου οι «Αγανακτισμένοι», το σχίσιμο των μνημονίων, το «δεν πληρώνω», έχουν δημιουργήσει μια δύσκολη κατάσταση. Άρα και εδώ υπάρχουν οι κοινωνικές συνθήκες που μπορεί να οδηγήσουν τον τόπο σε πολύ χειρότερα αδιέξοδα, αφού και η συνεχιζόμενη εξαθλίωση του κόσμου δεν αφήνει περιθώρια να λειτουργήσει η λογική και η ώριμη πολιτική σκέψη. Ο ορθός λόγος έχει παραχωρήσει τη θέση του στο θυμικό, στην έξαρση και στον μηδενισμό.
Γι’ αυτό θεωρώ ότι οι πολιτικοί μας δεν πρέπει να εφησυχάζουν, οι μεν κυβερνητικοί με τη χαρά της εξουσίας, οι δε αντιπολιτευόμενοι με τον απορριπτικό τους λόγο. Η χώρα βρίσκεται σε χρεοκοπία και εκτεθειμένη σε μια Ευρώπη με άγνωστο μέλλον. Άρα οφείλουν να επαναπροσδιορίσουν τη θέση τους και να προτείνουν λύση στα κύρια προβλήματα που είναι η φτώχεια, η ανεργία και το χρέος (ιδιωτικό και κρατικό). Αν δεν μιλήσουν αληθινά γι’ αυτά τα ζητήματα, υπάρχει κίνδυνος η πολιτική ομαλότητα να εκτραπεί.
Οι μεγαλοστομίες, οι δημαγωγικές εξάρσεις, οι υποσχέσεις και τα ταξίματα τέλειωσαν. Όσο είναι ακόμα καιρός επιβάλλεται η εθνική συνεννόηση και η διαμόρφωση ενός εθνικού μετώπου, πριν είναι αργά. Οι εκλογικές αναμετρήσεις το επόμενο διάστημα στην Ευρώπη δεν μπορεί να μας βρούνε ανέτοιμους.
Μπροστά στον τυφώνα του Τραμπ εμείς οι Έλληνες μπορούμε να στηριχτούμε στον γνήσιο πατριωτισμό μας, ο οποίος πατάει στα γερά θεμέλια του ιστορικού μας παρελθόντος, της γλώσσας, της θρησκείας και του μοναδικού τόπου μας. Ενώ οι πολιτικοί μας με εθνική συνεννόηση και με τη γλώσσα της αλήθειας οφείλουν να συγκροτήσουν μια ισχυρή και αποτελεσματική κυβέρνηση.
Ως Ελλάδα μπορούμε μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση να επιμένουμε σε τούτο το πρόταγμα: Ή θα αλλάξουμε τις δυτικές κοινωνίες και η κατανομή του πλούτου θα γίνει δικαιότερη (ώστε να μην εκμεταλλεύονται κάποιοι τους φτωχούς) ή θα δούμε και άλλους δημαγωγούς στο μέλλον να εγκαθιδρύουν μια δικτατορία της πλειοψηφίας.

ΧΑΡΗΣ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ