Βαθιά κρίση στη Δημοκρατία μας!..

Δεν μας έφτανε η σοβαρή οικονομική κρίση που  μαστίζει τη χώρα και έχει οδηγήσει ένα μεγάλο μέρος του  Λαού στην εξαθλίωση, ήρθε, μαζί  μ' αυτή, και μάλιστα πιο απειλητική για την ίδια την  υπόσταση του Έθνους μας και  η κρίση της Δημοκρατίας μας, που αν συνεχιστεί με τον ίδιο απερίσκεπτο τρόπο που  εκδηλώνεται επί χρόνια ολόκληρα, είναι νομοτελειακά προκαθορισμένο σε τι ανεξέλεγκτες καταστάσεις θα μας οδηγήσει.
Η καλή ημέρα, λέει ο Λαός μας, φαίνεται από την αρχή.  Και στην αρχή -δηλαδή στη μεταπολίτευση- δεν πάρθηκαν όλα τα μέτρα που ήταν απαραίτητα για την εδραίωση της Δημοκρατίας μας. Αυτό μάλιστα ήταν απαραίτητο μετά τις οδυνηρές εμπειρίες της εφτάχρονης τυραννίας και την -σημαντική οπωσδήποτε- κατάργηση του αναχρονιστικού θεσμού της βασιλείας, που τόσα δεινά είχε επισωρεύσει στον τόπο.
Η βασιλεία έφυγε, με τη θέληση του Λαού, το στοιχείο της κληρονομικότητας όμως μας το κληροδότησε και έτσι μετατρέψαμε τη βασιλευόμενη Δημοκρατία σε Κοινοβουλευτική -Κληρονομική- Δημοκρατία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Αν μάλιστα συμφωνήσουμε με το συνταγματολόγο καθηγητή - και σημερινό Ευρωβουλευτή- Κώστα Χρυσόγονο, φτιάξαμε μια "Ιδιωτική Δημοκρατία η οποία, μέσα από τις πολιτικές δυναστείες μας οδήγησε στην κλεπτοκρατία" και τελικά στη χρεοκοπία, την οποία ζούμε σήμερα.
Ποια όμως είναι η πραγματική Δημοκρατία, ποια είναι τα κύρια συστατικά της, και ποια από αυτά μας πρόσφερε η λεγόμενη μεταπολίτευση; Τι ακριβώς είναι η Δημοκρατία το δηλώνει το όνομά της. Είναι η Λαϊκή Κυριαρχία που ασκείται όπως ορίζουν οι Θεσμοί, σύμφωνα με την κοινά παραδεκτή άποψη της Κοινωνιολογίας που λέει πως "Δημοκρατία είναι το σύστημα της διακυβέρνησης μιας χώρας που βασίζεται στους Θεσμούς". Τέτοιου είδους Δημοκρατία δεν γνωρίσαμε στη χώρα μας, στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Το βασικό θεσμό της χώρας μας -το Σύνταγμα- τον έφτιαξαν από την αρχή στα μέτρα τους, και κάθε τόσο τον αναθεωρούσαν, μόνο που κάθε αναθεώρηση γινόταν πάλι στα μέτρα τους.
Όταν έκαναν κάτι που θεωρούνταν αντίθετο με το Σύνταγμα, κατέφευγαν στους συνταγματολόγους που έδιναν διαφορετικές ερμηνείες, όπως συνέβη με την ψήφο Αλευρά στην εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας. Όταν έφτιαχναν νόμους και τα αρμόδια όργανα τους έκριναν αντισυνταγματικούς, έβαζαν κάποιους άσχετους δικούς τους να λένε ότι αυτή η κρίση εξυπηρετεί συμφέροντα αντίθετα προς το κοινωνικό σύνολο για το οποίο αυτοί νομοθέτησαν, είναι μεν δεσμευτική, αλλά όχι σεβαστή, όπως συμβαίνει με το νόμο Παππά, που ακόμα ταλανίζει τον τόπο.
Τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αρμόδιο κατά το Σύνταγμα να επιβλέπει την εφαρμογή του Συντάγματος, τον αποψίλωσαν από κάθε αρμοδιότητα, με αποτέλεσμα να παρίσταται στις παρελάσεις και να εκπέμπει διάφορα μηνύματα χωρίς κανένα αντίκρισμα. Ο αρχηγός του πλειοψηφούντος κόμματος στη, Βουλή και συχνά με τους καλπονοθευτικούς νόμους μειοψηφούντος στο Λαό, είναι ο πραγματικός μονοκράτορας, προερχόμενος συχνά είτε από το αναβατόριο της οικογένειας είτε από αυτό του κόμματος, συνήθως και με τη συγκατάθεση ή την εύνοια αυτών που μας επιτροπεύουν. Στην άσκηση των καθηκόντων του περιστοιχιζεται από ένα απροσδιόριστο αριθμό υπουργών και υφυπουργών, συχνά άσχετων με το έργο που έχουν αναλάβει, αρκεί να έχουν την εύνοια του ηγεμόνα που τους έχει διορίσει ή να ανήκουν στο σκληρό κομματικό πυρήνα. Αν κάποιος από αυτούς αξίζει και κάνει αυτό που πρέπει, αναγκάζεται να κατεβεί από το τρένο, όπως συνέβη με τον Τριτση και με τον Αυγερινό. Όσοι μένουν ή αυτοί που τους διαδέχονται, αν δεν κατείχαν υπουργικό θώκο, για να θυμηθούμε λίγο και τον Κατσιφάρα, «θα ήταν άγνωστοι και στο θυρωρό της πολυκατοικίας τους».
Από τέτοιους "θυρωρούς" γεμάτη η μεταπολίτευση. Και τι κάνουν; Απλούστατα εκτελούν τις εντολές του ηγεμόνα ή παίρνουν κανένα νεροπίστολο τύπου Δρίτσα και ρίχνουν στον αέρα μόνο και μόνο για να δικαιολογήσουν την ασυνέπειά τους ανάμεσα σε αυτά που υπόσχονταν πριν και σε αυτά που αναγκάζονται να κάνουν τώρα για να διατηρήσουν το θώκο τους. Βλέπετε, η Κίρκη της εξουσίας έχει τρομερή δύναμη.
Υπάρχει βέβαια και το Κοινοβούλιο το οποίο σε ένα υγιές πολίτευμα είναι κύτταρο της Δημοκρατίας. Τι συμβαίνει όμως με τούς δικούς μας βουλευτές;
Παρακολουθήστε μια εκτός ημερήσιας διάταξης συνεδρίαση της Βουλής και θα διαπιστώσετε το ρόλο των βουλευτών μας. Όσον αφορά τώρα το κύριο έργο τους, το νομοθετικό, ας μη το συζητάμε. Αν κάποιος δεν ψηφίσει ένα νόμο που φέρνει η Κυβέρνηση στη Βουλή, χωρίς δεύτερη κουβέντα, "θέτει εαυτόν" εκτός Κόμματος. Και με τα Κόμματα τι γίνεται; Είχαμε απ’ την αρχή της μεταπολίτευσης Κόμματα αρχηγικά με δυο ισχυρές προσωπικότητες, που η βούληση των αρχηγών συνέπιπτε με τη γραμμή του Κόμματος. Οι συνέπειες φάνηκαν με τους διαδόχους τους που είχαν δυστυχώς ίδια ή χειρότερη νοοτροπία.
Απέμενε, θα μου πείτε, το άλλο βάθρο της Δημοκρατία, που είναι η Τοπική Αυτοδιοίκηση. Και εδώ ίδια και, σε ορισμένες περιπτώσεις, χειρότερη κατάσταση. Κατά κανόνα και αυτή μεταβλήθηκε σε ένα απλό εξάρτημα της κομματικής παντοδυναμίας, ένας απλός μηχανισμός που ασκούσε τη διοίκηση κατά παραχώρηση κομματική.
Έτσι φτάσαμε κάτω από τις γνωστές συνθήκες στη σημερινή κατάσταση που βιώνουμε κατά τρόπο τραγικό την πρωτοφανή κρίση της Δημοκρατίας. Η Χώρα μας ήδη χρεοκοπημένη σε όλους τους τομείς, ο Λαός σε εξαθλίωση και οι ιθύνοντες, όπως η Μάρθα του Ευαγγελίου, περί άλλα τυρβάζουν. Οχτώ ολόκληρους μήνες τα κόμματα δεν μπορούν να συγκροτήσουν το προβλεπόμενο από το Σύνταγμα Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης. Παράλληλα, συνεχίζεται η σύγκρουση του Υπουργού Παιδείας και το αλισβερίσι του Πρωθυπουργού με τον Αρχιεπίσκοπο, με αφορμή, όπως προβάλλεται προς τα έξω, το μάθημα των Θρησκευτικών, με διαστάσεις χειρότερες και από εκείνες για τις ταυτότητες που προβληματίζει τους πολίτες και τους κάνει να υποψιάζονται πως τα αίτια είναι βαθύτερα. Και μέσα σε αυτό το κλίμα διατυπώνονται απόψεις που είναι ανησυχητικές για την ίδια τη Δημοκρατία μας: Άκουσα, τις προάλλες, την κ. Όλγα Γεροβασίλη, ως εκπρόσωπο της Κυβέρνησης να κάνει δηλώσεις και να σχολιάζει κατά τρόπο προκλητικό την απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας.
Άκουσα επίσης το μέχρι τώρα ήρεμο και προσεκτικό στις απόψεις του Αρχιεπίσκοπο να λέει πως "θα πρέπει οι πολίτες να στηρίζουμε πρόσωπα και όχι κόμματα" και αναλογίστηκα ως πολίτης πώς μπορεί να υπάρχει Δημοκρατία χωρίς το βασικό εκ των ουκ άνευ κύτταρό της που είναι τα Κόμματα. Τα Κόμματα, το είπαμε και πιο πάνω, είναι αυτά που είναι και κανένας συνετός πολίτης δεν είναι ευχαριστημένος με την κατάστασή τους για την οποία ευθυνόμαστε όλοι μας. Άλλο όμως ο αγώνας για την αλλαγή τους και τη λειτουργία τους με βάση το Σύνταγμα και άλλο η σκέψη για κατάργησή τους ή και για απαξίωσή τους.
Τα παραπάνω και άλλα παρόμοια που συμβαίνουν δείχνουν τη βαθιά κρίση που περνάει η πολύπαθη Δημοκρατία μας, που πρέπει όλους τους Έλληνες να μας προβληματίσει. Πάνω απ' όλους όμως πρέπει να προβληματίσει εμάς τους Γιαννιώτες που βιώνουμε σε βασικούς τομείς όχι απλώς κρίση αλλά ανυπαρξία της Δημοκρατίας. Εδώ στα Γιάννινα οι πολιτικοί μας, επί δεκαετίες ολόκληρες αρνούνται να εφαρμόσουν το Σύνταγμα και να σεβαστούν την ιερή βούληση των Ευεργετών, μολονότι την έχουν κατοχυρώσει οι ίδιοι συνταγματικά. Αρνούνται δηλαδή την ίδια τη Δημοκρατία. Εδώ στα Γιάννινα και μόνο σ' αυτά από όλη την Ελλάδα, εξακολουθούν, σε καιρό Δημοκρατίας, να ισχύουν αντισυνταγματικά και παράνομα διατάγματα των τριών φασιστικών καθεστώτων που διατηρούν ένα σύστημα εξωφρενικό χειρότερο και από αυτό της τουρκοκρατίας. Εδώ στα Γιάννινα το Κληροδότημα του Γεώργιου Σταύρου λειτουργεί με Οργανισμό ο οποίος διαβάστε με προσοχή- 103 χρόνια μετά την απελευθέρωση, "ΤΕΛΕΙ ΥΠΟ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΟΠΤΕΙΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟΥ ΜΕΓΑΛΕΙΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ΣΟΥΛΤΑΝΟΥ"!
Και κανένας δε συγκινείται. Και αυτό γίνεται επί χρόνια με παρεμβάσεις θεσμικών και εξωθεσμικών παραγόντων, τα ονόματα των οποίων είναι στη διάθεση κάθε ενδιαφερόμενου. Και μετά μας κακοφαίνεται που ο Ερντογάν μιλάει για τα σύνορα της καρδιάς του. Πού να πληροφορηθεί ότι στα Γιάννινα ισχύουν ακόμα τα φιρμάνια του Σουλτάνου!
Η κατάσταση πάντως που επικρατεί στην πατρίδα μας μου θυμίζει -για να μην ξεχνάμε και την Ιστορία μας- την κατάσταση που επικράτησε στην Ελλάδα μετά τη μάχη της Μαντινείας (362 πΧ) που θα έκρινε την τύχη του αγώνα για την ηγεμονία της Θήβας ή της Σπάρτης στην Πελοπόννησο, όπως την περιγράφει ο Ξενοφώντας στα "Ελληνικά" του: «Τούτων δε πραχθέντων τουναντίον εγεγένητο ού ενόμισαν πάντες άνθρωποι έσεσθαι. Ακρισία και ταραχή έτσι πλοίων μετά την μάχην εγένετο ή πρόσθεσε εν τη Ελλαδι».
Η ακρισία και η ταραχή που επικρατεί σήμερα στη χώρα μας προκαλεί και τη βαθιά κρίση της Δημοκρατίας μας.

ΣΠΥΡΟΣ ΕΡΓΟΛΑΒΟΣ