Περί λειτουργών και λειτουργημάτων…

Ο γράφων δηλώνει εξ αρχής ότι δεν είναι ο καταλληλότερος να δώσει την πλήρη και ακριβή ετυμολογία των λέξεων λειτουργός και λειτούργημα και γι’ αυτό περιορίζεται να εκφράσει το νόημά τους, όπως του το έμαθαν οι δάσκαλοί του στο δημοτικό και στο γυμνάσιο, ήτοι λειτουργός είναι εκείνος που ασκεί λειτούργημα, δηλαδή προσφορά στο κοινωνικό σύνολο, όπως ο δάσκαλος, ο δικαστικός, ο γιατρός, αν ασκεί την ιατρική πιστός στον όρκο του Ιπποκράτη, καθώς και ο κλήρος με τον ιδιότυπο χαρακτήρα του ιερατικού λειτουργήματος.
Αφορμή για το παρόν άρθρο αποτελεί το γεγονός ότι από την αρχή της οικονομικής κρίσης το σώμα των καθ’ όλα σεβαστών δικαστών προέβαλε και προβάλλει συνεχώς το επιχείρημα ότι αυτοί (μόνον;) είναι λειτουργοί γιατί ασκούν λειτούργημα και, ως εκ τούτου, δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι (σωστό) και, κατά συνέπεια, είναι αντισυνταγματικός κάθε νόμος που μειώνει τους μισθούς τους και τις συντάξεις τους, διεκδικώντας την επαναφορά τους στο ύψος της προ του 2012 περιόδου καθώς και την είσπραξη των αντιστοίχων αναδρομικών. Προς τούτο, προσέφυγαν στο Ανώτατο Δικαστήριο του Κράτους, που είναι το Συμβούλιο της Επικρατείας και οι συνάδελφοί τους δικαστές τους εδικαίωσαν. Το ίδιο δικαστήριο όμως εμμέσως πλην σαφώς έκρινε αντισυνταγματικές κατ’ επέκταση και τις μειώσεις μισθών και συντάξεων των εκπαιδευτικών που και αυτοί ασκούν λειτούργημα υψίστης σημασίας, ίσως δε λίαν σημαντικότερο εκείνου των δικαστών.
Κατά την άποψιν του γράφοντος το υψηλότερο λειτούργημα είναι του δασκάλου της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, στον οποίο η Πολιτεία και η οικογένεια εμπιστεύονται τη διάπλαση του χαρακτήρα των παιδιών τους με ήθος, υπευθυνότητα, σεβασμό στους ανωτέρους, στους θεσμούς και στους νόμους του κράτους, ως και υψηλό πατριωτικό συναίσθημα, μέσα στα πλαίσια του ορθοδόξου χριστιανισμού όπως το Σύνταγμα της χώρας ορίζει. Εάν η Πολιτεία τοποθετούσε τον δάσκαλο του δημοτικού σχολείου, ως τον πρώτον τη τάξει δημόσιο λειτουργό της, η ελληνική κοινωνία δεν θα εμφάνιζε τη σημερινή της θλιβερή μορφή, όπου ο ατομικισμός και η έλλειψη συλλογικής προσπάθειας κυριαρχούν παντού με ορατή την αδιαφορία στα εθνικά σύμβολα, στη γλώσσα, στα ήθη και έθιμα και στην εθνική μας κληρονομιά.
Αβίαστα, λοιπόν, προκύπτει ότι ο δάσκαλος όλων των εκπαιδευτικών βαθμίδων ασκεί θεμελιώδους σημασίας δημόσιο λειτούργημα και, αντικειμενικά κρίνοντες, θα έπρεπε να καταταγεί, αν όχι πρώτος, τουλάχιστον ίσος με τους δικαστικούς λειτουργούς. Αυτό σημαίνει ότι το κράτος πρέπει να εφαρμόζει την Αρχή της ίσης μεταχείρισης σε όλους τους λειτουργούς του και όχι επιλεκτικά ως κάκιστα πράττει. Το δημόσιο ταμείο αν είναι άδειο είναι άδειο για όλους. Εφ’ όσον δεν παράγεται δημόσιος πλούτος είναι άδικο να παίρνει χρήματα από τις φτωχότερες τάξεις για να τα δίνει σε πλουσιότερες οικονομικά τάξεις. Είναι δε, ηθικά, καίτοι νόμιμον, απαράδεκτο οι πλουσιώτερες τάξεις να καταδέχονται να εισπράττουν από τις τσέπες των φτωχών, που βρίσκονται στα όρια της πείνας και στερούνται των πλέον αναγκαίων αγαθών. Υπ’ αυτό το πνεύμα οι κ.κ. Δικαστές, όπως οι Πανεπιστημιακοί λειτουργοί, αποδέχθηκαν τη μείωση των αποδοχών τους χωρίς απεργίες ή άλλες πιέσεις έτσι κι αυτοί δεν θα έπρεπε να ζητούν και, κυρίως να πιέζουν για επαναφορά των μισθών τους και των συντάξεών τους στο προ του 2012 επίπεδο, ή για μη περαιτέρω μείωσή τους και για αυξήσεις, μόνο όμως στα υψηλά κλιμάκια της Δικαιοσύνης.
Δεν αφουγκράζονται ότι όλη η χώρα δυστυχεί απ’ άκρου εις άκρον; Η μεροληπτική αντιμετώπισή τους από την Πολιτεία προκαλεί βάναυσα το κοινό περί δικαίου και ίσης μεταχείρισης αίσθημα με αρνητικές για τη δικαιοσύνη επιπτώσεις. Τι πρέπει να κάνουν οι καθηγητές Παν/μίου 1ης βαθμίδας (με τίτλους: Masters, Διδακτορικά, Δημοσιεύσεις και Ερευνητικό Έργο. Όμως τι προσόντα απαιτούνται για την κατάληψη των ανωτάτων δικαστικών θέσεων; Αρκεί μόνον ένα απλό δίπλωμα της Νομικής; Δεν θα ήταν καλό για όλους να δοθούν στη δημοσιότητα οι τίτλοι σπουδών των υψηλοβάθμων δικαστικών λειτουργών;), οι οποίοι με 37 και πλέον έτη εργασίας παίρνουν σύνταξη ίσως και μικρότερη του δικαστικού κλητήρα; Αυτοί δεν ασκούσαν δημόσιο λειτούργημα ή δεν ήσαν δημοσιοι λειτουργοί; Γι’ αυτούς οι αποφάσεις του ΣτΕ δεν ισχύουν; Και αν η Πολιτεία δεν τις εφαρμόζει δεν παραβιάζει το Σύνταγμα;
Ποιος οφείλει να προστατεύσει το Σύνταγμα από την καταστρατήγησή του από την Εκτελεστική Εξουσία; Είναι λογικό, η Δικαστική Εξουσία να αρκείται μόνο στην έκδοση αποφάσεων από το Συμβούλιο της Επικρατείας της χώρας και να μην υποχρεώνει την Εκτελεστική να τις εφαρμόσει;
Η μονομερής πίεση για την ικανοποίηση κλαδικών αιτημάτων μιας κατηγορίας λειτουργών, όπως επί του προκειμένου των δικαστικών, κλονίζει συθέμελα την εμπιστοσύνη των πολιτών στον βασικό πυλώνα λειτουργίας του πολιτεύματος που δεν είναι άλλος παρά η Δικαιοσύνη. Φτάνει η αμφισβήτηση των αλλων θεσμών κι ας κρατηθεί στο ύψος του και στην αποστολη του ο θεσμός της Δικαιοσύνης, στον οποίο στηρίζουν τις ελπίδες τους όλοι οι Έλληνες.