Η χώρα οδηγείται στην καταστροφή!..

Η αλήθεια, όσο πικρή και σκληρή κι αν είναι πρέπει να λέγεται προς πάσαν κατεύθυνση χωρίς φόβο, χωρίς πάθος, χωρίς υστεροβουλία ή νοσηρά σκοπιμότητα. Η πραγματικότητα, δηλαδή η παρούσα κατάσταση στη χώρα μας, επιβάλλει όσο ποτέ άλλοτε την ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε ότι ο τρόπος άσκησης της εσωτερικής και της εξωτερικής πολιτικής οδηγούν τη χώρα στην απομόνωση, στη μόνιμη φτώχεια, μιζέρια και πείνα, στη μακροχρόνια ανεργία, στην ανασφάλεια, στη συνεχή μετανάστευση των καλυτέρων μας νέων στο εξωτερικό και, δυστυχώς, στην εξασθένηση της αμυντικής της ικανότητος λόγω μείωσης των σχετικών πιστώσεων. Όλα τα ανωτέρω ουδόλως ευοίωνα, μπορούν να είναι για το μέλλον της. Συμπληρώθηκαν ήδη έξι ολόκληρα χρόνια ύφεσης, γεγονός μοναδικό στην ευρωζώνη αφού η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Ισπανία τα κατάφεραν και βγήκαν από τα αντίστοιχα μνημόνια, ενώ εμείς πορευόμαστε εντός του τρίτου, κατά σειράν, μνημονίου και φως στην άκρη του τούνελ δεν βλέπουμε.
Τις πταίει; Το πολιτικό μας σύστημα; Οι πολιτικοί μας; Ο λαός; Τα ξένα συμφέροντα; Αν και ο επί μέρους καταλογισμός των ευθυνών είναι ομολογουμένως πολύ δύσκολος, θα επιχειρηθεί ένας γενικότερος καταμερισμός, όπως τον αντιλαμβάνεται ο μέσος πολίτης αυτής της χώρας.
Είναι αλήθεια, ότι το πολιτικό μας σύστημα παρουσιάζει αδυναμίες και ατέλειες που πρέπει να διορθωθούν για ν’ ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες των καιρών. Αυτό όμως σε καμιά ευνομούμενη πολιτεία δεν μπορεί ν’ αποτελέσει πρόσχημα εκμετάλλευσής τους εις βάρος του δημοσίου συμφέροντος αλλ’ ούτε και νόμιμο άλλοθι αυτών που τις καταχρώνται προς ιδιοτελή προσωπικά ή κομματικά ενίοτε οφέλη. Είναι χρέος και καθήκον κάθε τίμιου πολιτικού να τις επισημάνει και να τις απαλλείψει εισάγοντας τις αναγκαίες βελτιώσεις ώστε να καταστεί αδιάβλητο, δίκαιο, αντικειμενικό και, κυρίως, αποτελεσματικό. Κατά φυσική συνέπεια, το όποιο πολιτικό σύστημα, όσο ατελές κι αν είναι, μόνο στα χέρια μη τίμιων χειριστών μπορεί να καταστεί επιζήμιο για τον τόπο. Έτσι, αβίαστα προκύπτει το συμπέρασμα ότι τα όσα δεινά βιώνουμε σήμερα οφείλουμε, αντικειμενικά κρίνοντες, να τα καταλογίσουμε στους χειριστές του που, κατά κύριο λόγο, δεν είναι άλλοι παρά οι πολιτικοί τους οποίους εμείς εκλέγουμε και, δυστυχώς, επανεκλέγουμε με την ψήφο μας.
Είναι επίσης αλήθεια ότι, όπως η καθημερινότητα περίτρανα αποδεικνύει, οι πολιτικοί στους οποίους εμπιστευόμαστε την κυβέρνηση της χώρας με βάση το ισχύον πολιτικό σύστημα και τον καταστατικό της χάρτη που είναι το Σύνταγμά της έχουν αποδειχθεί πολύ κατώτεροι των περιστάσεων και παντελώς ανίκανοι να βγάλουν τη χώρα από την σημερινή κρίση στην οποία αυτοί την οδήγησαν. Οι ίδιοι γνωρίζουν πολύ καλά τη διαδρομή της κρίσης από την αφετηρία της μέχρι τώρα καθώς και όλες τις αδυναμίες του πολιτικού συστήματος ως και τα αίτια που την προκάλεσαν. Τι το απλούστερο για την αντιμετώπισή της από το να ακολουθήσουν ακριβώς την ίδια διαδρομή αλλά από το τέρμα προς την αφετηρία εξουδετερώνοντας τα γνωστά πλέον σ’ αυτούς αίτια και αδυναμίες; Τι φοβούνται; Μήπως αυτή η αντίστροφη πορεία φέρει στο φως ενοχοποιητικές αποκαλύψεις που πιθανόν να οδηγούν στον Κορυδαλλό; Όσο λείπει η πολιτική βούληση προς τούτο τόσο φουντώνει στη σκέψη των Ελλήνων η υποψία ότι κάτι βρωμάει γύρω τους και με χίλια ψευτοτερτίπια και κούφιους βερμπαλισμούς παραπλανούν τον ταλαίπωρο λαό με καταφανή στόχο την κάλυψη των οποιονδήποτε ανομιών ή παραλείψεών τους και, κυρίως, την επανεκλογή τους όταν και όποτε γίνουν εθνικές εκλογές ή ευρωεκλογές. Η συντριπτική πλειοψηφία, ίσως και πέραν του 90%, τους χαρακτηρίζει ως αναξιόπιστους, ανεπαρκείς, ημιμαθείς, ανίκανους, ακατάλληλους, αναποφάσιστους, αναποτελεσματικούς, ανακόλουθους (λόγια και πράξεις), ασυνεπείς, ανειλικρινείς, αλαζόνες, αγεωγράφητους και ανιστόρητους, αλλά έντονα εξουσιομανείς γεγονός που τους οδηγεί στην εφαρμογή μικροπελατειακής πολιτικής και όχι στην άσκηση πολιτικής με όραμα και ανάπτυξη με στόχο την ευημερία του ελληνικού λαού.
Στη διαχείριση του δημοσίου επικρατούν η αδιαφάνεια, η αναξιοκρατία, η αδικία, η ατιμωρησία, η αναξιοπιστία, η ανισονομία, η ανισότητα, η ανισοκατανομή των βαρών, η ασυδοσία, η διαπλοκή και η διαφθορά και τέλος η αμφισβήτηση απονομής της δικαιοσύνης γεγονός που συγκλονίζει συθέμελα τους θεσμούς και το δημοκρατικό μας πολίτευμα. Οι τέσσερες εξουσίες με πρώτη, όπως πρόσφατα επιβεβαιώθηκε, τα ΜΜΕ για ν’ ακολουθήσουν οι άλλες τρεις ήτοι η νομοθετική, η εκτελεστική και η δικαστική έχουν γίνει ένα κουβάρι, κάτι σαν το «γόρδιο δεσμό» που μόνο ένας σύγχρονος Μέγας Αλέξανδρος θα μπορούσε να το ξεμπλέξει και όχι ένας απλός Αλέξης…
Ο ελληνικός λαός νοιώθοντας στο πετσί του όλα τα όσα αναφέρθηκαν καταλήφθηκε από αισθήματα αγανάκτησης, θυμού, οργής, αδικίας, αγωνίας, ανησυχίας, αμηχανίας, αβεβαιότητος για το μέλλον των παιδιών του και των γηρατειών του και δικαιολογημένης ανασφάλειας ακόμα και μέσα στο ίδιο του το σπίτι αφού, σήμερα, ζει χειρότερα από ποτέ άλλοτε παρά τις προσδοκίες του όταν έδινε την ψήφο του στην παράταξη της προτίμησής του. Δυστυχώς όμως του χρειάστηκαν πολλά παθήματα για να του γίνουν μαθήματα για να καταλάβει ότι τον εξαπάτησαν και αντί να του βελτιώσουν την ποιότητα ζωής του τη χειροτέρευσαν με εγγύηση, στην έσχατη ανάγκη, το κοινωνικό συσσίτιο… Τώρα, αποκαμωμένος πλέον, παρά την Ιώβειο υπομονή και υπεύθυνη υπομονή, αισθάνεται απογοητευμένος και απελπισμένος με κατάληξη την αδράνεια, την απάθεια και την αδιαφορία για όσα τεκταίνονται γύρω του περιμένοντας να δει πότε θα πεθάνει η ελπίδα, που όμως δεν θα τη δει γιατί αυτή, όπως λένε, πεθαίνει τελευταία…
Τα ξένα συμφέροντα, τον παραμυθιάζουν ότι φταίνε για όλα τα δεινά που τραβάει για έβδομη χρονιά. Όμως όλοι γνωρίζουν ότι όχι μόνο τα ξένα, αλλά και τα ντόπια συμφέροντα αποσκοπούν στο κέρδος και δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα. Αν κάποιοι από τους εκάστοτε ιθύνοντες δεν τους άνοιγαν κερκόπορτες δεν θα μπορούσαν να μπουν στη χώρα μας και ν’ αλωνίζουν κατά τις ορέξεις τους υποχρεώνοντάς μας να χορεύουμε σαν αρκούδες χτυπώντας αυτά τα νταούλια και τους ζουρνάδες για να μην ξεχνάμε τις περί του αντιθέτου υποσχέσεις του νυν Πρωθυπουργού μας…
Αβίαστα λοιπόν συνάγεται το συμπέρασμα ότι οι πολιτικοί μας είναι ανίκανοι να εμπνεύσουν το λαό για αγώνες και θυσίες προκειμένου να βγει η χώρα από την κρίση. Δεν τους έχει καμιά εμπιστοσύνη αφού οι ίδιοι δεν δίνουν πρώτοι το παράδειγμα. Μέσα σ’ αυτή τη δυστυχία του ζητούν ακόμα υπομονή και θυσίες, ενώ οι ίδιοι απολαμβάνουν ως βουλευτές, ευρωβουλευτές, γραμματείς και φαρισαίοι παχυλές αμοιβές και φορολογικών ή και άλλων προνομίων χωρίς ίχνος έμπρακτης συγκίνησης για τα χιλιάδες ελληνόπουλα που οι γονείς τους δεν έχουν τη δυνατότητα να τους δώσουν ένα ποτήρι γάλα πριν φύγουν το πρωί για το σχολείο. Αγνοούν αυτή την πραγματικότητα; Έλεος. Η υποκρισία δεν έχει όρια;
Αβίαστα όμως προκύπτει και το συμπέρασμα ότι οι πολιτικοί μας είναι ανίκανοι να καταστρώσουν ένα πλήρες Εθνικό Σχέδιο Οικονομικής και Κοινωνικής ανάπτυξης. Όλοι το επικαλούνται αλλά κανείς δεν μπόρεσε να παρουσιάσει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο. Οι πολιτικοί μας λειτουργούν όπως οι πυροσβέστες τρέχοντας κάθε φορά πίσω από τα γεγονότα. Τα όσα προτείνονται είναι πασιφανώς αναποτελεσματικά ημίμετρα που δρουν όπως τα παυσίπονα για συγκεκριμένο πόνο και για συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Η χώρα για να βγει από την κρίση πρέπει να παράξει εγχώριο πλούτο. Δυστυχώς όμως ακόμα και ο πρωτογενής τομέας μένει αναξιοποίητος, παρά το γεγονός ότι η πείνα μαστίζει ευρέα κοινωνικά στρώματα. Ούτε επάρκεια δεν μπόρεσαν να εξασφαλίσουν. Το 70% των αναλισκωμένων γεωργικών προϊόντων εισάγονται από το εξωτερικό και το σχετικό εμπορικό ισοζύγιο, κατά συνέπεια, αρνητικό. Το 2018 σταματούν τα χαμηλότοκα δάνεια από την ΕΚΤ. Αν τώρα μ’ αυτά τα χαμηλά επιτόκια δεν γίνεται καμιά ανάπτυξη, πώς πιστεύουν ότι αυτή θα επιτευχθεί ακόμα και αν βγει η χώρα στις διεθνείς αγορές με επιτόκια 4-5%;
Ανταγωνιστική και βιώσιμη ανάπτυξη, όσο καθυστερούμε να δημιουργήσουμε ευνοϊκές συνθήκες προσέλκυσης επενδυτών, τόσο καθίσταται δυσκολότερη, αν όχι και αδύνατη σε πολλούς τομείς της παραγωγής.
Δυστυχώς η αλήθεια επί του προκειμένου είναι πάρα πολύ πικρή και προοιωνίζει περισσότερη φτώχεια, περισσότερη δυστυχία και περισσότερη πείνα.
Αν όμως λειτουργούσε «το σκαμνί» τότε τα πράγματα δεν θα είχαν φθάσει ποτέ στη σημερινή τους κατάντια, γιατί οι υπεύθυνοι για οποιαδήποτε δεινά θα έδιναν λόγο στη Δικαιοσύνη που πιθανόν να τους οδηγούσε στα διαμερίσματα του Κορυδαλλού. Η ατιμωρησία με παραγραφές και άλλα σκανδαλώδη απαλλακτικά νομοθετήματα αποτελεί την πηγή της διαπλοκής και της διαφθοράς. Δυστυχώς για να καταπολεμηθούν χρειάζεται πολιτική βούληση η οποία δεν υπάρχει. Μήπως η ελπίδα ότι θ’ αποφύγουμε την καταστροφή είναι, τελικά για τη χώρα μας, ουτοπία, ή είναι αληθέστερο και πλέον πραγματικό να λεχθεί το «εκ της τέφρας ο Φοίνιξ;».