Γιατί δεν αντιδρούμε...

Ένα μεγάλο ερωτηματικό της τελευταίας εξαετίας είναι το πώς ανεχόμαστε και δεν αντιδρούμε σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.  Ένα ερώτημα που μας απασχολεί όλους. Πολλές οι υποθέσεις:
Κάποιοι το αποδίδουν “στη νοοτροπία του Έλληνα”. Αποχαυνωμένος, βολεμένος στον καναπέ του, στην τηλεόρασή του, “πού να τρέχεις τώρα”, “δεν βαριέσαι” και άλλα τέτοια. Συνήθως το λένε όσοι “κάτι” προσπαθούν να κάνουν. Τρέχουν, συμμετέχουν, διαδηλώνουν, προσπαθούν αλλά δεν τα καταφέρνουν γιατί… είναι λίγοι! Όλοι οι άλλοι -λένε- κάθονται στο σπίτι τους και περιμένουν κάποιον άλλο να τους σώσει. Έχουν δίκιο, αλλά δεν είναι η “νοοτροπία του Έλληνα” που φταίει. Είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης. Δεν μπαίνουν όλοι μπροστά. Δεν ξεκινάνε όλοι πρώτοι. Αυτό γίνεται σε όλον τον κόσμο. Κι αν σε κάποιες χώρες είναι περισσότεροι όσοι ευαισθητοποιούνται πρώτοι, αυτό οφείλεται σε άλλους λόγους (π.χ. Παιδεία) και όχι γιατί άλλοι λαοί είναι καλύτεροι από εμάς. Όπως κι εμείς μάλλον δεν είμαστε καλύτεροι απ’ όλους τους άλλους!
Κάποιοι το αποδίδουν στο “πολιτικό σύστημα” που ελέγχει τα πράγματα, που διατηρεί το πελατειακό σύστημα των κομμάτων, που “φροντίζει” για τους δικούς του και τους χαλιναγωγεί. Σωστό. Υπάρχει αυτό το σύστημα και το βλέπουμε γύρω μας. Αλλά πόσους πια ελέγχει; Όλους μας; Από τα 9.500.000 περίπου Έλληνες (πάνω από 18 χρονών), πόσους ελέγχει το πολιτικό σύστημα; Πού είναι η νεολαία; Πού είναι οι φοιτητές, ειδικά τώρα που οι φοιτητικές παρατάξεις “έχουν πιάσει πάτο”; Γιατί δεν ξεσηκώνονται; Οι εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες του μεροκάματου κι αυτοί ελέγχονται από τα κόμματα; Οι ελεύθεροι επαγγελματίες; Ούτε διορίστηκαν, ούτε περιμένουν διορισμό, ποιος τους ελέγχει; Οι συνταξιούχοι πάλι; Τι περιμένει ο 70αρης συνταξιούχος, να διορίσει τον εγγονό του μέσω τον κομμάτων; Όλα τα κόμματα έχουν φανατικούς οπαδούς είτε λόγω ιδεολογίας (ελάχιστοι πλέον πιστεύω) είτε λόγω συμφέροντος (άμεσου, έμμεσου, προσδοκόμενου κ.λ.π.), αλλά αν παρατηρήσει κανείς τις δημοσκοπήσεις θα διαπιστώσει ότι οι “φανατικοί” όλων των κομμάτων δεν είναι πάνω από το 20% του εκλογικού σώματος. Ένα 50%-60% δεν ψηφίζει κανέναν (άρα μάλλον δεν ελέγχεται από κανέναν) και ένα 20-30% μετακινείται από κόμμα σε κόμμα (άρα πάλι μάλλον δεν ελέγχεται από κανέναν).
Κάποιοι το αποδίδουν στα “ξένα κέντρα εξουσίας” που έχουν πλήρη έλεγχο των πραγμάτων στην Ελλάδα. Γεγονός είναι (είτε μας αρέσει, είτε όχι) ότι στην ουσία είμαστε υπό κατοχή. Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά. O πόλεμος τώρα είναι οικονομικός και έχουμε ηττηθεί κατά κράτος, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να κάνουμε αντίσταση. Ίσα-ίσα που η παρουσία των ξένων (τρόικα, θεσμοί κ.λ.π.) έπρεπε να είναι “κόκκινο πανί” και να πυροδοτεί αντιδράσεις. Τίποτα όμως. Οι ξένοι έρχονται, μας ελέγχουν, μας μαλώνουν, μας τιμωρούν, φεύγουν ανενόχλητοι και δεν κουνιέται… φύλλο!
Κάποιοι το αποδίδουν στ’ αεροπλάνα που μας… ραντίζουν. Ποιος ξέρει; Σ’ αυτόν τον κόσμο που ζούμε, τίποτα δεν αποκλείεται!
* * *
Αυτές και άλλες πολλές υποθέσεις ακούγονται και όλες (εκτός ίσως των αεροπλάνων) είναι βέβαιο ό,τι ισχύουν και μάλιστα όλες μαζί. Αλλά στην πραγματικότητα δύο είναι οι λόγοι για τους οποίους δεν ξεσηκωνόμαστε:
Α. Ο φόβος όσων έχουν σταθερό και σίγουρο εισόδημα ή καταθέσεις σε τράπεζες, πολλά ακίνητα κ.λ.π. Αυτοί είναι οι τελευταίοι που θα αντιδράσουν και θα το κάνουν μόνον όταν πλέον όλα γύρω τους θα καταρρέουν. Μέχρι τότε θα είναι πολέμιοι της όποιας αντίδρασης. Δυστυχώς αυτή η κατηγορία συμπολιτών μας είναι πολύ μεγάλη (ίσως και πάνω από το 50%) και ό,τι και αν λέει ο καθένας τους στο καφενείο ή στα πηγαδάκια, όταν έρχεται η ώρα του ξεσηκωμού το… ξανασκέφτεται. Φοβάται ότι θα χάσει το μισθό του ή τη σύνταξή του, φοβάται για τις καταθέσεις του (λίγες ή πολλές), φοβάται για την περιουσία του και κοντοστέκεται. Δεν τολμά το βήμα. Πάνε λοιπόν οι μισοί. Φοβούνται!
Β. Η ανυπαρξία αξιόπιστου φορέα αντίδρασης. Οι άλλοι μισοί, που θα μπορούσαν να ξεσηκωθούν και ενδεχομένως να παρασύρουν και τους υπόλοιπους, δεν έχουν πού να πάνε. Ποιον ν’ ακολουθήσουν; Οι περισσότεροι δεν θέλουν να μπουν κάτω από μια σημαία και από συνθήματα που δεν πιστεύουν ή που έχουν βαρεθεί ν’ ακούν. Περιμένουν κάτι νέο, κάτι σύγχρονο και αποτελεσματικό, κάτι τολμηρό, ριζοσπαστικό αλλά αξιόπιστο. Μια νέα ιδέα, ένα κίνημα, έναν φορέα, έναν ηγέτη. Δυστυχώς όσα έχουμε δει μέχρι σήμερα, δεν αντιπροσωπεύουν τον πολύ κόσμο. Και μάλιστα η πρόσφατη εξαπάτηση που υπέστη ο ελληνικός λαός, είχε σαν αποτέλεσμα το μούδιασμα και το πάγωμα της κοινωνίας ίσως άνευ προηγουμένου. Έτσι λοιπόν κι αυτοί που θέλουν ν’ αντιδράσουν, δεν έχουν κατά πού να πάνε...
Δυστυχώς, λοιπόν, είμαστε χειροπόδαρα δεμένοι. Είμαστε θύματα ενός καλοστημένου παιχνιδιού που οι κυβερνώντες (νυν και αεί) ξέρουν καλά να παίζουν. Δεν είναι χαζοί όσοι κυβερνούν-κυβέρνησαν, είναι πανέξυπνοι. Ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν και μέχρι πού τραβάνε το σχοινί κάθε φορά. Άλλωστε η χειραγώγηση της κοινωνίας με τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας, είναι περισσότερο εύκολη από κάθε άλλη φορά. Ας μην έχουμε λοιπόν αυταπάτες. Δεν είναι εύκολο ν’ αντιδράσουμε. Είναι πολύ δύσκολο. Όσο θα υπάρχουν τόσοι πολλοί “μισθοφόροι” (φέροντες μισθό) ο “στρατός του καναπέ” θα κυριαρχεί. Όσο ακόμα και κάποια αυθόρμητα ξεσπάσματα θα καπελώνονται από τη σημαία και τη ντουντούκα μιας άλλης εποχής, η κοινωνία μας θα μένει θεατής. Ανήμπορο θύμα ενός -οικονομικού- πολέμου τον οποίο τελικώς έχασε...