Τα κορίτσια της Αγια-Μαρίνας...

ΟΥΦΦ!.. Η Χίλαρι ζεσταίνονταν. Όχι απλά ζεσταίνονταν... ένιωθε τον ιδρώτα να κυλάει μέσα από το σακάκι της. Τέτοια έξαψη. Γιατί; 27° βαθμούς είχε σήμερα η Νέα Υόρκη. Κυριακή πρωί ήταν 11 του Σεπτέμβρη... Όλοι επίσημοι και μη μαζεμένοι στο σημείο «Ο». Εκεί που κατέρρευσαν οι δίδυμοι πύργοι από την τρομοκρατική επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001.
Η Χίλαρι θέλησε να βήξει, μα που να τολμήσει, οι κάμερες κατέγραφαν τα πάντα. Αν έβηχε θα τόβλεπαν εκατομμύρια άνθρωποι, οι πιο πολλοί ψηφοφόροι! Αυτοί ένα τσικ περιμένουν για να σε πετάξουν στο καλάθι των μη αποδεκτών υποψήφιων Προέδρων των ΗΠΑ.
Ο Αμερικανός βλέπεις, έχει πολύ ξεκάθαρες απόψεις για το πως θέλει τον Πρόεδρό του:
1ον ) Όλα τα δόντια γερά κι αστραφτερά! Ένα σφράγισμα το πολύ-πολύ προς την πίσω μεριά της γνάθου για να μην φαίνεται.
2ον) Το καρδιοαναπνευστικό να λειτουργεί άψογα.
3ον) Η όραση να υπερτερεί του αετού των Άνδεων.
4ον) Το παράστημα αγέρωχο, κομψό, ώστε να υποδηλώνει στρατιωτική θητεία στους πεζοναύτες.
5ον) Το βάδισμα γοργό, αποφασιστικό. Να ανεβοκατεβαίνει στο AIR Force One ει δυνατόν με ελαφρά πηδηματάκια.
Όλα κι όλα. Ο Αμερικανός πληρώνει φόρους και θέλει τα λεφτά του να πιάνουν τόπο.
Βαριοκόκαλους τύπους, σαν τον Βενιζέλο και τον Πάγκαλο, μπορεί να τους κάνει προπονητές στο «σούμο» αλλά για προεδρία ούτε κουβέντα... Όσο για ιστορίες σαν αυτές που ζήσαμε τη δεκαετία του ’90... με την τέντα έξω από το Ωνάσειο... Αυτά δεν συμβαίνουν στις Πολιτείες τους. Ούτε καν στους πλανήτες που παρατηρούν με το τηλεσκόπιο ΧΑΜΠΛ.
Καλά είπα Ωνάσειο! Τι θυμήθηκα τώρα... Νοέμβρης ήταν; Ναι Νοέμβρης του 1995... Όπου καταγράφηκε ένα από τα πλέον απίθανα συμβάντα της σύγχρονης πολιτικής μας ιστορίας:
Ο Α. Παπανδρέου μπήκε στο Ωνάσειο πρωθυπουργός και βγήκε Πρόεδρος του ΠΑ­ΣΟΚ!!!
* * *
Κι έτσι η Χίλαρι δεν έβηξε. Το’πνιξε! Εδώ είχε πνίξει άλλα κι άλλα μέσα της, στο βήχα θα κόλαγε... Εδώ γέλασε η υφήλιος με τα καμώματα του χωριάταρου του άντρα της... Τι ήταν να το σκεφτεί; Οι κόρες των ματιών της διαστάλθηκαν... Ο Μπίλης, ο βλαμμένος από το Άρκασο, πούθελε και φασώματα μ’ εκείνη τη μουλάρα τη Μόνικα... Γκουχ, γκουχ... Νάτος ο βήχας της ξέφυγε! Κι είναι υποχρεωμένη να λέει κάθε φορά πως τάχα μου βήχει γιατί τη γλωσσοτρώει ο Τραμπ! Παναθεμάτον! Τον αχρείο, τον αληταρά, τον φασίστα που θέλει να γίνει και Πρόεδρος των Η.Π.Α.. Σπίτια πούλαγε πριν τα κονομήσει... Τι σπίτια! Κάτι άθλια διαμερίσματα στο Μπρονξ. Μεσίτης ήταν... Και τώρα ο μεσίτης θέλει να βάλει τάξη σε Συρία και Ιράκ!
Γιατί σιώπησαν όλοι ξαφνικά! Τι συνέβη; Κρατούν ενός λεπτού σιγή για τα θύματα της επίθεσης. Ουφ! Ο χρόνος της φαίνονταν ατέλειωτος... Το πρόγραμμά της ήταν τόσο φορτωμένο... Αμέσως μετά θα πέταγε για Καλιφόρνια... «Οι μηχανές στο φουλ» έλεγε συνέχεια από μέσα της... Στις 8 Νοεμβρίου θάσαι Πλανητάρχης! Η πρώτη γυναίκα στην ιστορία των Η.Π.Α. Πλανητάρχης! Πήγε να χαμογελάσει γεμάτη από τη μέθεξη της δύναμης που θα αποκτούσε αλλά το μάζεψε... Οι ρίζες θέλουν ντεκαπάζ σκέφτηκε. Η Καλιφόρνια έχει δυνατό ήλιο και θα φαίνονται... θα προλάβω να τα φιάξω μέσα στο αεροπλάνο... Γιατί τους βλέπω όλους θαμπά; Ποιος είναι στο βήμα; Ο Τραμπ! Όχι, όχι, δεν είναι εδώ αυτός... Δεν μπορώ ν’ ανασάνω, ο γιακάς με στενεύει... Χρειάζομαι αέρα! Μπιλ, πού είναι ο Μπιλ; Να μου τρίψει λίγο τα χέρια... Ο άχρηστος πού χαζολογάει; Τα πόδια μου λυγίζουν, δεν με βαστάνε... Όχι, όχι δεν θα βήξω... Η Τσέλσι μου, το κορίτσι μου, να με πάτε στην Τσέλσι μου...
* * *
Την πήγαν πράγματι στην Τσέλσι – στο διαμέρισμα της θυγατρός της δηλαδή, που ήταν πολύ κοντά – αλλά την πήγαν σηκωτή! Οι άντρες της προσωπικής της ασφάλειας.
Για κοίτα μάγκα μου πως καταρρέουν οι άνθρωποι... Μία Κλίντον! Πρώην γερουσιαστής... Πρώην υπουργός Εξωτερικών... Πρώην πρώτη Κυρία των Η.Π.Α. Έτσι ξαφνικά να οριζοντοποιηθεί και να χάσει μάλιστα και τόνα της παπούτσι...
Ώστε λοιπόν αρρωσταίνουν, πέφτουν, αδρανοποιούνται ακόμα και οι σπουδαίοι!.. Ώστε τα χρήματα, η δύναμη, η εξουσία, δεν επαρκούν για να παραμείνει κάποιος όρθιος στα πόδια του... Τι άλλο χρειάζεται δηλαδή; Χμ, μ... χρειάζεται και ψυχή. Καθαρή ψυχή που δεν διαπραγματεύεται με τον διάβολο... Και δεν έχει ανάγκη από σπόνσορες.
Τελικά για να διαγνώσεις τον πραγματικό χαρακτήρα ενός ανθρώπου, τις αληθινές και όχι τις πλασματικές του αντοχές, πρέπει να τον μελετήσεις κάτω από συνθήκες πίεσης. Ασφυκτικής πίεσης... Εκεί ξεδιπλώνονται όλα... Εκεί αναδεικνύονται τα όριά μας.
Η Χίλαρι έσπασε. Ανθρώπινο και συνάμα ανησυχητικό, γιατί κανένας μας δεν θέλει να καταλήξουν οι κώδικες από τα πυρηνικά όπλα στα χέρια του Τραμπ... Όμως μαζί της έσπασε κι όλο αυτό το σύστημα, που δουλεύει μεθοδικά, αλάνθαστα χωρίς ηθικούς ενδοιασμούς, γύρω από ένα πρόσωπο, το οποίο ανάλογα με τις περιστάσεις το προορίζουν για Πρόεδρο, για μεγαλοχρηματιστή, για μέλος της γερουσίας, για κυβερνήτη Πολιτείας ή αρχιδικαστή.
* * *
Και καλά, αν στον Λευκό Οίκο δεν συναντάς ανθρώπους ψυχομένους... Πιθανόν ούτε στο Κρεμλίνο, ούτε στο Μέγαρο των Ηλυσίων, ούτε στην Καγκελαρία, ούτε στου Μαξίμου... Τότε πού; Κι όμως ενδιαφέροντες ανθρώπους γνωρίζεις σε μέρη απρόβλεπτα, πολλές φορές ταπεινά. Εκεί που δεν υπάρχουν φώτα, κάμερες, χλιδή... Αλλά καθημερινή μάχη για την επιβίωση. Και μόχθος που δεν είναι καν ανταποδοτικός. Tέτοιο μέρος στην πόλη μας είναι η λαϊκή στην Αγία-Μαρίνα.
Φτάνεις ίσα με εκεί και λες δεν μπορεί νάναι αλήθεια! Δεν μπορεί εδώ, κάτω από αυτές τις συνθήκες να εργάζονται άνθρωποι. Η λαϊκή μοιάζει με αστικό μύθο... Διαρκώς σχεδιάζεται η αναβάθμισή της... Και πεισματικά παραμένει ίδια κι απαράλλαχτη στο πέρασμα των αιώνων... Άθλιες παράγκες, ανύπαρκτοι χώροι υγιεινής, καρκινογόνος αμίαντος, που καλύπτει τα υποτιθέμενα στέγαστρα και που διαβρώνεται διαρκώς... Κι όταν βρέχει στάζει πάνω στους παραγωγούς και τους πελάτες.
Τι ειρωνία! Λίγο παραπάνω η πόλη φοράει τα καλά της. Μία πόλη μοδάτη! Κουλτουριάρικη! Με άπειρα καφέ κι ένα σωρό επώνυμα καταστήματα... Δύο διαφορετικοί κόσμοι, που δεν συναντώνται ποτέ.
* * *
Στο καθ’ ένα απ’ αυτά τα άθλια παραπήγματα ξεροσταλιάζει πάντα μια γυναίκα... Σε κοιτάει στα μάτια με καρτερικότητα, με προσμονή... Θα ψωνίσεις κάτι... Είναι από το πρωί μέσα στο κρύο και την υγρασία και περιμένει... Περιμένει να πουλήσει αυτά τα λίγα πράγματα που έχει στον πάγκο της και που τάχει βγάλει από το χωράφι της.
Προϊόντα σαφώς ανώτερα από τα τυποποιημένα, άγευστα και πολλές φορές γενετικά μεταλλαγμένα, που μας πουλάνε τα σούπερ-μάρκετ.
Είναι μικρές τοπικές παραγωγές από τα γύρω χωριά του λεκανοπεδίου. Από την Καστρίτσα, από Βασιλική, από Λογγάδες... Χρυσοβίτσα... Δαφνούλα...
- Έχω ωραίο σπανάκι, ορίστε...
Η κάθε γυναίκα της λαϊκής έχει τη δική της ξεχωριστή ιστορία, που δεν θα γίνει ποτέ μπεστ-σέλλερ, ούτε θα κοσμήσει τα περιοδικά λάιφ-στάιλ... Ο μόχθος δεν αφήνει περιθώρια για τίποτα περιττό. Το πρωί είναι στη λαϊκή και το απόγευμα στο χωράφι... Δεν έχουν πέρσοναλ-τρέινερ, δεν κάνουν γιόγκα, δεν ανησυχούν για το μακιγιάζ τους και συνήθως δεν χρειάζονται ψυχαναλυτή... Εναλλακτική θεραπεία κάνουν αποκλειστικά με την τσάπα τους... Απάν-κατ’, απάν-κατ’. Αυτό κι αν είναι μυϊκή ενδυνάμωση.
* * *
Τα «κορίτσια» της Αγια-Μαρίνας σπάνια παραπονιούνται για το οτιδήποτε... Κι έτσι αναπάντεχα χάνονται πολλές φορές... Φτάνεις ένα πρωί στη λαϊκή και βλέπεις τον πάγκο της Ζωής έρημο! Πού πήγε η Ζωή; Ρωτάς... Πάει η Ζωή... Μα χτες εδώ ήταν... Κι ήταν καλά... Η Ζωή Ζαρογιάννη από την Καστρίτσα... Μια γυναίκα με δυνατά χέρια κι όμορφα καθαρά μάτια, που δούλευε ασταμάτητα μέχρι την τελευταία της ανάσα... Σοβαρή, αξιοπρεπής, τίμια... Ιδιότητες που γίνονται ολοένα και πιο δυσεύρετες.
* * *
Η λαϊκή της Αγια-Μαρίνας πορεύεται στο χρόνο με την δική της στρατηγική, που βασίζεται στην πιο απλή μέθοδο της πολιτικής οικονομίας: -Εγώ το παράγω. Εγώ το πουλώ.
Κάθε εργαζόμενη είναι συνάμα ο συνδετικός μας κρίκος με τη γη. Κάθε μία από αυτές, βάζει ένα μικρό λιθαράκι στη συνέχεια της αρχέγονης πορείας του ανθρώπου με τη φύση.
Σε πείσμα των αντιξοοτήτων είναι όλες στο πόστο τους, ακούραστες:
Η ευγενική και χαμογελαστή κ. Αλεξάνδρα. Η Ελπίδα από την Βασιλική.
Η Όλγα Νάκου από την Καστρίτσα, μία ψηλή όμορφη γυναίκα που έχασε πολύ νωρίς τον άντρα της και παλεύει δυνατά για τα τρία της παιδιά. Η πρόσχαρη και χορατατζού Κατερίνα.
Η Λίτσα Γκόντα από την Καστρίτσα, που δούλευε χρόνια στα θερμοκήπια της Γερμανίας και συνεχίζει ακάθεκτη να δουλεύει πλέον στα δικά της χωράφια.
- Είμαι εδώ 40 χρόνια! Ήρθα 23 χρονών και τώρα είμαι 63. Πέρασα σ’ αυτή τη λαϊκή όλη μου τη ζωή, μου είπε η Ξανθή Ζαραβέλα από τους Λογγάδες. Και θέλω ακόμα 4 χρόνια για να βγω σε σύνταξη...
Υποκλίνομαι στο κουράγιο της και στις αντοχές της.
Καταλαβαίνω μάλιστα γιατί αυθόρμητα τις προσφωνώ «τα κορίτσια της Αγια-Μαρίνας». Γιατί το φρόνημά τους, ο ψυχισμός τους παραμένει νεανικός. Ακαταπόνητος... Προσόντα δηλαδή που λείπουν από τα ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΑΙΛΟΥΡΟΕΙΔΗ που μας κυβερνούν.

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.