Περί Δεξιάς, Αριστεράς και άλλων δαιμονίων...

Αριστερή παρένθεση; Σαφώς!!! Η «αριστερά» μας τελείωσε πριν καν αρχίσει. Τώρα εάν κυβερνά και για πόσο μια ομάδα που αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερά, αυτό είναι άλλο θέμα. Πάντως αριστερά δεν κυβερνά, είτε τους αρέσει είτε δεν τους αρέσει, είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει. Δεν είναι εδώ ο τόπος ούτε και ο χρόνος να μιλήσουμε περί «Αριστεράς». Μας ενδιαφέρει όμως να μιλήσουμε περί «Δεξιάς». Να μιλήσουμε περί μιας «Δεξιάς» που δεν ετεροπροσδιορίζεται μονίμως απέναντι σε μια «Αριστερά». Αλλά τι εστί «Δεξιά»; Πάω στοίχημα ότι η πλειοψηφία των ψηφοφόρων της όποιας «Δεξιάς», όποτε και εάν ερωτηθεί, θα απαντήσει κοινότατα απλώς ετεροπροδιοριζόμενη απέναντι σε κάποια φαντασιακή ή μη «Αριστερά». Μα «Δεξια» είναι η ελευθερία, σε αντιδιαστολή με την ανελευθερία της Αριστεράς ή του κομμουνισμού σε παλαιότερες εποχές. Δεξιά είναι η ελεύθερη οικονομία, σε αντιδιαστολή με τη σκλαβωμένη οικονομία των πρώην ανατολικών χωρών. Δεξιά είναι η πατρίδα, σε αντιδιαστολή με τους απάτριδες διεθνιστές της Αριστεράς. Δεξιά είναι η θρησκεία, σε αντιδιαστολή με τους άθρησκους Αριστερούς και ψευδοαριστερούς. Συμφωνούμε ότι πάνω – κάτω αυτές θα είναι οι απαντήσεις ενός μέσου «δεξιού»; Συμφωνούμε ότι πάνω – κάτω αυτό ήταν το επίπεδο αντιπαράθεσης, τουλάχιστον από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και μετά; Συμφωνούμε ότι εάν το επίπεδο αντιπαράθεσης παραμείνει πάνω – κάτω το ίδιο, τότε οι εξελίξεις θα είναι εφιαλτικές, τόσο για το μέλλον το δικό μας όσο και για τις επόμενες γενεές;

Τα επιχειρήματα...

Αλλά ας δούμε νηφάλια ένα – ένα τα επιχειρήματα αντιπαράθεσης μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς. Αντιπαρέρχομαι το πρώτο, δηλαδή την ελευθερία έκφρασης μεταξύ των κοινωνιών της Δύσης και των πρώην ανατολικών χωρών. Εδώ μόνο φανατικός και αφελής θα μπορούσε να αρνηθεί το γεγονός ότι η ελευθερία έκφρασης στη Δύση είναι κατοχυρωμένη, σε αντίθεση με την Ανατολή όπου η κυριαρχία του κόμματος ήταν απόλυτη. Μια σειρά από ερωτήματα γεννώνται. Ελευθερία έκφρασης σε όλη τη Δύση; Όχι βέβαια. Στη Δύση υπήρχε και υπάρχει διαβάθμιση. Άλλο η Ευρώπη και άλλο η Λατινική Αμερική. Στις πρώην όμως ανατολικές χώρες, αλλά και στις εναπομείνασες σήμερα (Κίνα, Β. Κορέα κλπ.) πλήρης ανελευθερία. Διαφωνεί κανείς; Άλλωστε γι’ αυτό το πείραμα απέτυχε παταγωδώς καταρρέοντας εν ριπή οφθαλμού. Απ’ την άλλη όμως, ήδη πριν την κατάρρευση, εμφανίσθηκαν κόμματα αυτοπροσδιοριζόμενα ως αριστερά, με στόχο το «πάντρεμα της ελευθερίας με το σοσιαλισμό». Δε μιλάω για Ευρωπαίους σοσιαλδημοκράτες, μιλάω για Ευρωκομμουνιστές. Ευτυχώς ή δυστυχώς αυτά εξαφανίστηκαν από προσώπου Ευρώπης, μόνο κάτι παρωχημένα υπολείμματα τους έμειναν στην Ελλάδα, κερδίζοντας μάλιστα και τις εκλογές ακούγοντας στο όνομα ΣΥΡΙΖΑ. Συνεπώς, η ελευθερία ως χαρακτηριστικό των κοινωνιών της Δύσης περιορίζεται στην Ευρώπη, Β. Αμερική και Αυστραλία, ενώ από την άλλη και ευρωπαϊκά αριστερά κόμματα ομνύουν στην ελευθερία έκφρασης, αναιρώντας ένα βασικό επιχείρημα της «Δεξιάς».

Σχεδιασμός που να πείθει...

Ελεύθερη οικονομία, σε αντιδιαστολή με την κεντρικά σχεδιασμένη, ένα επιχείρημα επίσης της Δεξιάς έναντι της Αριστεράς με πολλές προεκτάσεις. Πράγματι κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία, ίσον ανελευθερία! Όταν καθορίζεις ποιος θα παράγει, τι θα παράγει και πώς και πόσο θα παράγει θέλεις κεντρική εξουσία που να παρεμβαίνει σε κάθε πτυχή της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Αυτό είναι ο ορισμός της ανελευθερίας και του ολοκληρωτισμού. Και σε περίπτωση που είσαι μια χώρα, που στο διεθνή καταμερισμό παραγωγής δεν παίρνεις τίποτα; Και σε περίπτωση που είσαι μια χώρα που στο διεθνή καταμερισμό παίρνεις μόνο τουρισμό, όπως χώρες της ΝΑ Ασίας και της Β.Αφρικής, μπορείς να ελπίζεις ότι μια απόλυτα ελεύθερη, ανοιχτή στην παγκοσμιοποίηση οικονομία θα αντιδράσει και θα σε καταστήσει, αν όχι πρωτοπόρο, τουλάχιστον ανταγωνιστικό στις νέες τεχνολογίες και στην καινοτομία; Εν ολίγοις, είσαι μια χώρα που έχει τις προϋποθέσεις να επιβιώσει σε μία παγκοσμιοποιημένη φιλελεύθερη οικονομία, εφαρμόζοντας φιλελεύθερες πρακτικές στο εσωτερικό της; Αν ναι τότε πόσα χρόνια απαιτούνται ώστε να ανακάμψεις και να μπορέσεις να σταθείς μεταξύ των μεγάλων πρωτοπόρων φιλελεύθερων παραγωγικών εθνών; Μια ματιά στην ιστορία αυτών των εθνών μας βεβαιώνει ότι ο δρόμος δεν είναι ούτε σύντομος ούτε στρωμένος με ροδοπέταλα. Να γιατί δεν αρκεί να επικαλείσαι μόνο τους νόμους της αγοράς και της οικονομικής ελευθερίας (προϋποθέσεις βέβαια της πολιτικής και κοινωνικής ελευθερίας) αλλά χρειάζεσαι και έναν σχεδιασμό (έναν μπούσουλα) με φιλελεύθερη προοπτική, έναν σχεδιασμό που θα πείθει την κοινωνία και θα κινητοποιεί όλες τις δημιουργικές δυνάμεις, που κατανοούν ότι το μέλλον μιας ανοικτής κοινωνίας βρίσκεται στη γνώση, την επιστήμη, την τεχνολογία. Χωρίς αυτά (γνώση, επιστήμη, τεχνολογία) φιλελεύθερη, ανοιχτή κοινωνία δεν υπάρχει, ούτε υπήρξε ποτέ. Τώρα, σε μια χώρα που θέλει να είναι φιλελεύθερη Ευρωπαϊκή, η «Δεξιά» να παραχωρεί στην «Αριστερά» γνώση, επιστήμη, τεχνολογία είναι ιστορικό παράδοξο που πρέπει να εξηγηθεί.

Καθαρές κουβέντες...

Δεξιά είναι η πατρίδα, σε αντιδιαστολή με τους απάτριδες διεθνιστές της Αριστεράς. Υπάρχει και ο αντίλογος της Αριστεράς: η Δεξιά είναι πατριδοκάπηλη. Συνεπώς, απάτριδες οι μεν, πατριδοκάπηλοι οι δε. Ο εμφύλιος ζει και βασιλεύει! Εδώ χρειάζονται καθαρές κουβέντες. Και με ενδιαφέρουν καθαρές κουβέντες από μεριάς της Δεξιάς. Ο εμφύλιος πρέπει να λήξει και λήγει μόνο με ξεκάθαρο απολογισμό, έχοντας για μια ακόμη φορά γνώση της ιστορίας. Η Δεξιά νίκησε και καλώς νίκησε. Η απόδειξη, ακόμη και για τον πιο επιφυλακτικό αναγνώστη, έρχεται εκ των υστέρων, με βάση τα όσα γνωρίζουμε τώρα για τις χώρες του πρώην υπαρκτού. Η Δεξιά μας γλύτωσε από αυτόν τον εφιάλτη που έζησαν τόσα άλλα έθνη της περιοχής μας. Άρα η Δεξιά οφείλει στην ιστορία της να παρευρίσκεται στο Γράμμο και να γιορτάζει τη νίκη, αλλά και τη μνήμη των πεσόντων και να μην χαρίζει στη ΧΑ τη γιορτή της νίκης και στο ΚΚΕ το μνημόσυνο της ήττας. Παράλληλα όμως οφείλει να ζητήσει συγγνώμη για ότι ακολούθησε τον εμφύλιο, ξερονήσια, εκτελέσεις, πιστοποιητικά φρονημάτων κλπ., κλπ. Αυτό όχι γιατί δεν έχει συμβιβαστεί με τη νίκη της, όχι γιατί έχει ενοχές που κέρδισε, αλλά γιατί ως φορέας της παράδοσης αυτού του τόπου που αρδεύεται από την ορθόδοξη πίστη αυτού του λαού, οφείλει να συνειδητοποιήσει ότι από τη νίκη και μετά αμάρτησε, ενώπιον Θεού και ανθρώπων. Μόνο έτσι επέρχεται η κάθαρση και η απενοχοποίηση. Και μόνον έτσι μπορούμε τελικά να κατανοήσουμε τη διολίσθηση μέρους της αριστεράς από το διεθνισμό στον εθνομηδενισμό. Γιατί άλλο πράγμα διεθνιστής (π.χ. ΚΚΕ) και άλλο πράγμα εθνομηδενιστής (ΣΥΡΙΖΑ).

Ζητούμενο η συνεργασία...

Ο διεθνιστής πιστεύει ότι ο διαχωρισμός των ανθρώπων σε έθνη είναι ένα γεγονός που συντελείται κάποια στιγμή στην ιστορία, αλλά το ζητούμενο είναι η συνεργασία των ανθρώπων (των προλετάριων κυρίως) ανεξαρτήτως εθνικής προέλευσης (ένας χριστιανός τι θα έλεγε;). Ο εθνομηδενιστής πιστεύει ότι το έθνος ως μόρφωμα, απλώς δεν υπάρχει και ο διαχωρισμός σε έθνη είναι, όχι απλώς ένα ιστορικό φαινόμενο, αλλά ένα ιστορικό φαινόμενο που βασίζεται μόνο σε μύθους και συλλογικά ψέματα. Ο εθνομηδενιστής είναι κακιασμένος με οποιαδήποτε έκφραση εθνικής ταυτότητας και ορκισμένος εχθρός κάθε εθνικής διαφοροποίησης. Μια Δεξιά που πατάει στα πόδια της μπορεί να ψηλαφήσει την διολίσθηση των διεθνιστών σε εθνομηδενιστές στη δική της μετεμφυλιακή συμπεριφορά. Μπορεί επίσης, εκεί στη μετεμφυλιακή της συμπεριφορά που τη γέμισε ενοχές για τις οποίες δεν εξομολογήθηκε ποτέ και κατά συνέπεια δεν συγχωρέθηκε, να αποδώσουμε την τάση της να κρυφτεί, να υποστείλει τις αναφορές σε πατρίδα, έθνος, σημαία και τα σχετικά και να χαρίσει έτσι σήμερα σε τυχάρπαστους, αγράμματους, ανεκδιήγητους φασίστες πατριδοκάπηλους, σημαίες, λάβαρα και εθνικές αναφορές!!!!!! Θέλει θάρρος να ξαναπιάσουμε το νήμα της ιστορίας αυτού του τόπου από την αρχαιότητα, το Βυζάντιο, το ‘21 μέχρι και σήμερα. Θέλει να δώσουμε προτεραιότητα στη Γνώση και στην Παιδεία. Μα που έχει παραχωρήσει η φιλελεύθερη Δεξιά τη Γνώση και την Παιδεία; Που έχει παραχωρήσει την έρευνα και τη μελέτη της ιστορίας; Πόσοι από τους φοιτητές της πρωτοπόρας και πρώτης σε ψήφους ΔΑΠ-ΝΔΦΚ συνεχίζουν τις σπουδές τους είτε σε master είτε σε διδακτορικά; Πόσοι καθηγητές ιστορίας Αρχαίας, Μεσαιωνικής ή Νεότερης αυτοπροσδιορίζονται ως φιλελεύθεροι; Α και κάτι ακόμη εξίσου σημαντικό. Πού οφείλεται το λεγόμενο ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς; Για μια ακόμη φορά αν το αναζητήσουμε στην μετεμφυλιακή περίοδο και πάλι δεν θα κάνουμε λάθος. Η θυματοποίηση της Αριστεράς εκεί έχει τις ρίζες της. Και το θύμα στην ορθόδοξη παράδοση του λαού μας, μπορεί να είχε το δίκαιο με το μέρος του. Η μετεμφυλιακή περίοδος των διωγμών, θυματοποίησε την Αριστερά, που στα μάτια του λαού μας «σήκωσε το σταυρό του μαρτυρίου».

Αν κέρδιζε η Αριστερά...

Αλλά επειδή ζούμε σε έναν πραγματικό κόσμο, ξέρουμε τι θα γινόταν σε περίπτωση που η ιστορία γραφόταν από την ανάποδη, σε περίπτωση δηλαδή που η Αριστερά κέρδιζε τον εμφύλιο: «ο κλαυθμός και ο βρυγμός των οδόντων». Το ιστορικό αυτό μοτίβο (ευτυχώς ή δυστυχώς) έχει παιχτεί πολλές φορές στο παρελθόν και συνεχίζει να παίζεται έστω και σποραδικά και σήμερα. Έχουμε λοιπόν γνώση σήμερα της κοινωνικής αντίληψης της αριστεράς στην πορεία της ιστορίας. Και το συμπέρασμα είναι ότι το πείραμα απέτυχε. Όχι μόνο δεν κατάφερε να εξασφαλίσει τη συνοχή και την ευημερία στους λαούς που επιβλήθηκε, αλλά η παταγώδης αποτυχία της και η πτώση της συνοδεύτηκε με την επικράτηση των πιο καθυστερημένων «ηγετικών» στρωμάτων και με μια οπισθοδρόμηση σε φεουδαλικές αντιλήψεις. Για ρίξτε μια ματιά στους πρώην κομμουνιστές και σημερινούς «ολιγάρχες» της άλλοτε κραταιάς Σοβιετίας. Δεξιά είναι η θρησκεία, σε αντιδιαστολή με τους άθρησκους αριστερούς και ψευδοαριστερούς. Δε θα μπω στην ουσία της θέσης αυτής. Άλλωστε αφορά την ψυχή μας και τη στάση μας στη ζωή αλλά και στο θάνατο, κυρίως στο θάνατο. Συνεπώς η ψυχούλα μας το ξέρει αυτό καλύτερα, είτε δεξιά είτε αριστερή και οι ψυχούλες μας δεξιές και αριστερές, θα τα βρουν σίγουρα στην άλλη ζωή. Μα τι λέω; Πιστεύει η αριστερά στην άλλη ζωή; Όχι. Πιστεύει η δεξιά; Χμ….. Το ζητούμενο δεν είναι αυτό. Το ζητούμενο είναι η στάση μας απέναντι στην παράδοση αυτού του τόπου, και η παράδοση αυτού του τόπου είναι η ορθοδοξία. Χωρίς γνώση της παράδοσης αυτού του λαού, χωρίς γνώση της ορθοδοξίας δε μπορείς να σχεδιάσεις κανένα κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό σύστημα που να ταιριάζει σε αυτό τον τόπο. Ο χλευασμός της ορθόδοξης παράδοσης από μεριάς της Αριστεράς στην Ελλάδα και στις ομόδοξες χώρες, αλλά και ο χλευασμός των θρησκευτικών παραδόσεων σε άλλες χώρες, εξηγεί γιατί δε μπόρεσε η Αριστερά ποτέ να σχεδιάσει ένα δίκαιο, βιώσιμο, παραγωγικό αλλά κυρίως ευρέως αποδεκτό από τους πολίτες κοινωνικοπολιτικό σύστημα.

* * * 

Εν κατακλείδι, η φιλελεύθερη Δεξιά της Ελλάδας, έχει κατανοήσει την ιδεολογική της υπεροχή και το ηθικό της πλεονέκτημα έναντι της Αριστεράς; Έχει κατανοήσει ότι η ιδεολογική της υπεροχή δεν είναι μόνο θεωρητική αλλά βιωματική; Έχει κατανοήσει ότι οι Ευρωπαϊκές φιλελεύθερες δημοκρατίες από το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο και μετά οικοδόμησαν τις πιο δίκαιες, τις πιο παραγωγικές και τις πιο ευημερούσες κοινωνίες, που εμφανίστηκαν ποτέ σε όλη την ανθρώπινη ιστορία; Γιατί δυσκολεύεται να πείσει; Να μη βαυκαλίζεται ότι η αδυναμία της οφείλεται σε επικοινωνιακό πρόβλημα που μπορεί να λυθεί με σωστή και στοχευμένη προσαρμογή της επικοινωνιακής πρακτικής της. Το πρόβλημα είναι αλλού και είναι πολύ βαθύτερο: έχει πάρει διαζύγιο από τον κόσμο του Πνεύματος, της Επιστήμης, της Γνώσης και της Τεχνολογίας. Ποιός να επικοινωνήσει το μήνυμά της και σε ποια ώτα; Πού είναι οι λογοτέχνες συγγραφείς, αντίστοιχοι με τους συγγραφείς της γενιάς το 30; Που είναι οι νέοι Π. Κανελλόπουλοι, Τσάτσοι, Ελύτες, Σεφέρηδες; Πού είναι οι φιλελεύθεροι που δραστηριοποιούνται σε τεχνολογικούς και επιστημονικούς τομείς πρώτης γραμμής; Συνειδητοποιεί κανείς ότι φιλελευθερισμός χωρίς Παιδεία, Επιστήμη και Τεχνολογία απλώς ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ;

* Ο κ. Γιάννης Σαΐνης είναι Δρ. Μοριακής Βιολογίας στη Σχολή Επιστημών Υγείας του Παν/μίου Ιωαννίνων - Μέλος Τομέα Περιβάλλοντος, Eνέργειας και Κλιματικής αλλαγής της ΝΔ.